Printable View
Hallo allemaal,
Ik snap niet echt hoe 9, 11 en 13 akkoorden in elkaar zitten. Bijvoorbeeld een G7 akkoord tel je bij je G er 7 noten bij en krijg je dan een F. Maar bij 9, 11 en 13 akkoorden is dit anders... en ik snap de logica ervan niet echt. Kan iemand mij dit even uitleggen of vertellen waar ik deze uitleg kan vinden.
Bij 9, 11 en 13 tel je wel degelijk door, maar dan boven het octaaf.
Dus een G9 (ikzelf prefereer de schrijfwijze 79) bestaat in principe uit 1-3-5-7-9. De 9 is dus de A boven het octaaf van de grondtoon G.
11 (kom je tegen bij mineur, dus m11 of als #11 bij majeurakkoorden) bestaat uit 1-3-5-7-9-11.
En 13 ('t meest voorkomend bij 7-akkoorden): 1-3-5-7-9-#11-13. De E boven het octaaf van de grondtoon als de grondtoon G is.
Echter, op gitaar zijn zesklanken en laat staan zevenklanken niet of nauwelijks te spelen. Dus dan speel je vaak iets als 1-3-7-13, of 1-3-7-#11, of 1-3-7-9.
Vandaar dat ik 79 of 7#11 of 713 als schrijfwijze prefereer, je hebt dan het basis-septiemakkoord (dat ook de harmonische functie bepaalt (dominant in dit geval)) en voegt daaraan de 9, #11 of 13 toe.
Hopelijk heb je hier iets aan.
Wauw bedankt, dat helpt veel,
Het zit precies zoals Jimi Hendrix zegt (hoewel de echte Jimi Hendrix hier vermoedelijk geen reet verstand van had trouwens).
Je moet het zo zien: een akkoord bestaat uit tertsen. Je speelt de eerste toon uit de toonladder (grondtoon), de tweede sla je over, de derde (terts, ofwel "drie") speel je, de vier sla je (meestal) over, de vijf (kwint) speel je (let op: de vijf is weer en tets ten opzichte van de drie, immers: 3 - 4 - 5). In popmuziek en klassieke muziek voeg je dan soms de 7 aan een akkoord toe (weer een terts ten opzichte van de 5), de 6 laat je weg. Hoger in het akkoord verdubbel je gewoon de tonen. Als je naar de standaard gitaar akkoorden kijkt dan heb je in bijvoorbeeld een A akkoord een A bas en een A een octaaf hoger. De kwint (E) zit er ook twee keer in, op de d-snaar en de hoge open e- snaar. Allemaal heel simpel.
9, 11 en 13 akkoorden worden vooral in de jazz gebruikt. Je stapelt als het ware hoger in het akkoord de tertsen door. Speel ze maar eens, je zult zien dat het dan allemaal jazzy klinkt. Als je de tonen uit deze akkoorden los achter elkaar speelt (arpegieert) krijg je jazz lijnen.
Standaard akkoord: 1 - 3 - 5 - eventueel 7 en hoger in het akkoord nog een keer 1 en / of 3 en of 5 en / of 7
In jazz akkoorden: 1 - 3 - 5 (wordt vaak weg gelaten) - 7 - 9 (terts ten opzichte van 7) - 11 (terts ten opzichte van 9) - 13 (terts ten opzichte van 11. Als je daarna weer een terts verder zou stapelen kom je weer bij 1 uit en is de cirkel rond.
Let even op: een 9 is dus 2 + 7, ofwel dezelfde toon als de 2 maar dan een octaaf hoger. De 11 is de 4 + 7, de 13 is de 6 + 7.
1 - 3 - 5 - 7 - 9 (= 2+7) - 11 (= 4+7) - 13 (= 6+7)
1 - 3 - 5 - 7 - 2 - 4 - 6, snap je het nog?
Beetje ingewikkeld verhaal zo op deze manier. Met een gitaar of piano (nog beter) in de buurt zou ik het je zo kunnen uitleggen. Je gaat het pas zien als je het door hebt zullen we maar zeggen ...
Yep, ik snap het. Gewoon bijtellen eigenlijk. Hoe weet je dan stel je komt als 13 uit op een fa of het een gewone fa of een fa# is?
Je snapt het ' bijna'.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door CrazyHorse
Fa en Fa# komen uit een andere toonladder. Die 1 3 5 7 9 11 en 13 horen steeds bij een bepaalde toonladder.
http://www.gitaarnet.nl/forum/showth...ieleer-en-meer
Fa en Fa# (of Fa mol) is even een stap verder. Moet je even buiten beschouwing laten.
Je moet gewoon even redeneren vanuit een c majeur toonladder (hebben we immers niks met kruisen en mollen te maken), dan krijg je dit patroon:
1 (c) 2 (b) 3 (e) 4 (f) 5 (g) 6 (a) 7 (b) 8 (c) 9 (d) 10 (e) 11 (f) 12 (g) 13 (a) 14 (b) 15 = 1 (c) enz.
c akkoord:
1 - 3 - 5
c - e - g
c majeur(!) 7 akkoord (dus niet een c dominant akkoord, want die heeft een mol7 ofwel een bes)
1 - 3 - 5 - 7
c - e - g - b
voor de 9 komt de hoge d erbij, voor de 11 de f, voor de 13 de a
De akkoorden klinken eigenlijk alleen als je er de hoge d (9), f (11) en a (13) aan toevoegt. Je zou immers ook de lage d (2), f (4) en a (6) kunnen spelen maar dat klinkt minder lekker. Het is de afstand (de tertsen) tussen de tonen die het 'm doet.
Op een piano heb je meer overzicht, dan zie je het zo. Op een gitaar is het bijna niet te doen, of zoals Jan Akkerman wel zei "de gitaar is geografisch gezien een moeilijk instrument".
Ok, dus het hangt af of er kruisen en mollen aan de sleutel staan.
Inderdaad.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door CrazyHorse
Maar er is nog iets anders. De afstanden (intervallen) tussen de tonen in een akkoord kunnen groot of klein zijn. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar een A (majeur) en A mineur akkoord:
A majeur: 1 a - 3 c# - 5 e
A mineur: 1 a - 3 c - 5 e
Bij het A majeur akkoord is de afstand tussen 1 en 3 groot (grote terts), bij het A mineur akkoord is de afstand klein (kleine terts).
In principe kun je dit ook met de andere tonen in het akkoord doen, denk bijvoorbeeld aan een 7 akkoord, de 7 kan klein zijn (zoals in dominant 7 akkoorden) en groot (zoals in majeur 7 akkoorden).
Is het dan zo dat bij majeur-akkoorden de afstand tussen alle tertsen groot is? 1-3 is groot, 3-5 is groot... 9-11 is groot enz..