misschien omdat het geschreven woorden zijn, maar ik proef daar een negatief beeld.
ik heb geen idee of je ooit langdurig in de bijstand molen hebt gezeten, maar dat is geen pretje, en dan heb ik het juist NIET over de hoogte van de bijstand, maar juist over de manier hoe naar mensen wordt gekeken, en mensen worden behandelt die om wat voor reden dan ook die afstand tot de arbeidsmarkt hebben.
in mijn geval was 25 jaar mantelzorg voor mijn toenmalige partner met zware psychische klachten (omdat anderen in haar kindertijd/ jeugd niet met de klauwen van haar af konden blijven) en dat is heel hard werken.
door het vangnet kon ik voor haar zorgen, en daar ben ik de maatschappij dankbaar voor, en omdat ik voor haar zorgde koste het de samenleving vele male minder dan wat de samenleving aan bijstand aan ons kwijt was.
maar geen carrière, geen pensioen, en een grote afstand tot de arbeidsmarkt
op een bepaald moment heb ik mijn perspectief verandert, omdat ik geen werk had, hadden vele anderen wel werk.
allerlei bedrijven verdienen aan je (de ambtenaren van sociale zaken, de inkomensadministratie van sociale zaken, re-integratiebedrijven, en bedrijven die subsidie ontvangen omdat ze je in dienst nemen en na de subsidie jou de laan uit sturen en de volgende subsidie incasseren door een ander aan te nemen)
de vele uitzonderingen daargelaten die echt misbruik van het systeem maken zijn er echt mensen die nooit of ten dele uit die situatie kunnen komen vanwege hun rugzakje.
die niet bij de samenleving horen en dat op allerlei manieren te horen krijgen zoals bv door Rutte die president is van alle hard werkende Nederlanders.
sorry dat ik nu even uit de bocht lijk te vliegen, maar als je niet daadwerkelijk langdurig in dat systeem heb ge(over)leeft, heb je geen idee wat dit met je doet en hoe anderen op je neerkijken, behandelen, verwijten etc.