Waarom sommige artiesten idolen worden...

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Han S

De jongeren van nu kunnen zich niet of nauwelijks voorstellen wat de pioneers van toen (niet) hadden. Ik heb in bandjes gespeeld waarbij we gitaar speelden over een oude radio met buizen en een wattje of vijf was het wel. We bouwden zelf onze 'PA' met een 50 watt buizenbak en zangzuiltjes met de Philips AD3800 speakertjes er in en daarmee stonden we in flinke zalen te spelen.
Edit: en ze hadden geen internet.:D

---

uit: opa vertelt........

nee, serieus, heerlijke verhalen han, in welke bandjes zat je zoal?

ik heb ooit nog bas gespeeld op een fisher buizenversterker met 2 carlsson-achtige zelfbouwers, 30 eerlijke buizenwats meneertje, ik kwam met moeite met de drums mee, we praten hier begin jaren 80, allemaal werkeloos, niemand een cent te makken, maar we hadden wel een band, en soms een optreden......

achja, ik wordt ook oud........

de naam van die band wil ik jullie trouwens niet onthouden: Frits van Egters en de Asfaltbloemen, later gewoon Frits van Egters..................

reunie zit er niet meer in, de gitarist/ componist is inmiddels dood......................

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Han S

Leuke discussie, je kunt er dagen, weken of zelfs jaren over doormiepen. Maar je moet twee dingen los halen van elkaar: smaak en kennis. Als muzikant kijken we anders naar bands dan de niet muzikant. Een gitarist zal anders kijken naar collega gitaristen en een drummer zal andere drummers ook anders zien dan bijvoorbeeld een gitarist naar drummers kijkt.

---

Dat is idd erg opvallend ja. Ik ben zelf ook drummer, en samen met de drummer van onze bluesband (en onze bassist) zijn we al een aantal keren naar een groot bluesfestival geweest. En het was heel opvallend dat we bij een bijzonder dingetje van de drummer op het podium elkaar aankeken met een blik van, "zo, zag je dat?", terwijl de rest gewoon voor zich uit bleef kijken. Leuk is dat. :D

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Han S

Over toetsenisten kun je kort zijn, veel te veel doen en vaak weinig functioneel, druk druk druk en van mij mag het meeste gewoon wegblijven. Een lekkere geile Hammond is nooit weg though. :D

---

Heb jij Bennie Veldman weleens horen spelen? Die voegt echt wel wat toe. En ik moet zeggen dat onze pianist ook een verrijking is voor onze band.

Ik bedoel toetsenisten die elke ruimte moeten volsmeren met strings en pads en altijd harder willen. Ik speelde al gitaar op de kermis in een variete tent toen ik een jaar of 14 was. Later allerlei bandjes met illustere namen als The Starfighters, The Electronic Kids, The Soundhunters etc. Mooie tijd voor de muziek, ik wil nog wel in een band spelen maar dan met muziek als YES of Gentle Giant. Ik zag laatst een R&R band optreden in Enkhuizen en dat is wel het laatste wat ik zou willen, mensen die denken dat als je een Shure 55 (Elvis mic) neerzet en op een akoestische bas speelt, dat het dan R&R is. Het was een aanfluiting. Het is pas R&R als je niet stil kunt blijven staan of zitten.

Je merkt dat de 1 zijn jeugdsentiment de ander z'n waarheid wordt. Voor veel mensen van de sixties generatie waren de Stones een openbaring, was Townsend ongehoord. Dat heeft enorme indruk gemaakt. Die mensen worden ouder, sommige gaan muziekjournalistiek bedrijven, boeken schrijven, documentaires maken die natuurlijk gekleurd worden door hun persoonlijke ervaringen.
De volgende generatie groeit op met die geschiedschrijving en neemt 'm voor waar aan. Ik leerde op m'n veertiende dat er alleen maar oersaaie, tuttige muziek bestond tot de Stones kwamen en dat slikte ik voor zoete koek. Pas jaren later hoorde ik wat Miles Davis, Coltrane, Dolphy en Ornette Coleman allemaal deden in die tijd en toen viel m'n mond wijd open. Love Me Do versus A Love Supreme, ik weet wel wat ik truttiger vind.
Maar goed: dat was niet in de top 40 en ook niet zo goed te behappen voor de gemiddelde tiener met een radio.

Overigens zie ik het zelf gebeuren nu ik ouder word. Ik lees dat jongeren elkaar uitleggen dat Nirvana destijds zo enorm grensverleggend was. Dat heb ik als jonge dinosaur/sonic youth/pixies-fan totaal niet zo ervaren destijds.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door EuroCinema

Je merkt dat de 1 zijn jeugdsentiment de ander z'n waarheid wordt.

---

Hmmm ik volg je verhaal en ik ga daar zeker (voor een gedeelte) in mee.
Ik vorm nog altijd mijn eigen mening ongeacht wat anderen daarover schrijven.
Als iemand een oude band de hemel in schrijft en ik voel er niets bij dan spreekt die band me gewoon niet aan, hoe vernieuwend die band ook was en hoe lyrisch kranten en tijdschriften over ze schrijven maakt voor mij dan niets uit.

Sommige nieuwe bands zijn ook immens populair en je weet nu al dat ze "legendarisch" gaan worden. Deze generatie heeft daar haar eigen mening over kunnen vormen, hoe verklaar je dit dan?

Bands als RHCP, Muse, Foo Fighters, Radiohead grote bands die nu nog steeds actief zijn. Iedereen kan daar zijn eigen mening over vormen nog niet beinvloedt door jeugdsentimenten van een ander.

Wordt de populariteit van hedendaagse bands niet grotendeels bepaald door platenbazen en radiostations?

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Kim Wilson

Wordt de populariteit van hedendaagse bands niet grotendeels bepaald door platenbazen en radiostations?

---

Maar dat was vroeger ook al zo. Elvis werd heus niet zomaar beroemd, en Chuck Berry mocht alleen maar zijn eerste single uit brengen als de desbetreffende DJ en nog iemand anders ook als co-componisten gecredit mochten worden voor het nummer ("Maybellene"), ivm de royalties natuurlijk.

Volgens mij is zolang mensen beseffen dat je met (andermans) muziek geld kan verdienen, platenbaas/label/radio heel erg bepalend in hoeverre iemand populair (gemaakt) wordt. En dat is toch al een tijdje.
En toen kwam MTV....

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door stoppel

Hmmm ik volg je verhaal en ik ga daar zeker (voor een gedeelte) in mee.
Ik vorm nog altijd mijn eigen mening ongeacht wat anderen daarover schrijven.
Als iemand een oude band de hemel in schrijft en ik voel er niets bij dan spreekt die band me gewoon niet aan, hoe vernieuwend die band ook was en hoe lyrisch kranten en tijdschriften over ze schrijven maakt voor mij dan niets uit.

---

Ik denk dat je persoonljke waarderingen en status als legende los van elkaar zou moeten zien.
Ik heb bijvoorbeeld heel weinig met Bach. Ondanks alle lyrische verhalen van bekenden "voel" ik het gewoon niet. Tegelijk begrijp ik wel wat een enorme visionair de man geweest is en heb ik daar veel waardering voor. Dat is dus grotendeels gebaseerd op historisch besef, feiten die ik uit de tweede hand heb.
Aan de andere kant geniet ik enorm van het gitaarspel van Ronny Jordan. Ik krijg er nooit genoeg van. Alleen weet ik ook dat hij eigenlijk gewoon een vereenvoudigde versie speelt van dingen die Grant Green, Wes Montgomery en George Benson al veel eerder en knapper deden. Ik zal Jordan dus niet gauw een legendarische muzikant noemen.

Ik heb hetzelfde als EuroCinema, ik vond Nirvana ook helemaal niks en dan heb ik het niet alleen over smaak. Maar ik ben 30 jaar ouder dan EC en ik kan hier mooi gaam uitleggen hoe dat eind jaren 50/begin 60 voelde, maar je kunt je dat niet echt voorstellen, noch valt het goed te beschrijven.

Je moet je voorstellen dat je een joneg teiner bent en je hebt op de radio wekelijks een uurtje popmuziek, met Connie Francis (Lipstick on your collar), die Connie und Peter (Ich mocht mir dich traumen) en dat soort honingzoete geneuzel. En dan kom je in een snackbar en daar staat een jukebox en je hoort Jerry Lee Lewis, Elvis Presley, Bill Hailey, Chuck Berry, Fats Domino, Little Richard en dat soort wilde negermuziek.

Geloof me maar gerust, als je dat voor het eerst meemaakt was het alsof je door de bliksem werd getroffen. Ik denk dat die dingen nu niet meer gebeuren, net als niemand meer opkijkt van een viercylinder motorfiets. Maar dat was in de jaren 50 opzienbarend geweest met al die een en tweecylinders.

Het is de tijd die voortsnelt, als ik begin jaren 80 had verteld dat over 20 jaar ongeveer iedereen met een telefoon in zijn zak zou lopen waarmee je ook muziek kunt luisteren en die je de weg wijst door heel europa via tientallen satellieten, dan hadden ze me opgesloten.

Muzikanten zijn nu veel wijzer, mensen als Richard Branson vinden geen piepeltjes meer als Mike Oldfield, die van zde opbrengst van zijn Tubular Bells een nieuw rijtjeshuis kon kopen, terwijl Richard genoeg had verdiend om een heel tropisch eiland te kunnen kopen. Die tijden zijn gelukkig voorbij, maar het waren wel mooie tijden voor de muziek als zodanig. Ik kan daar een boek over schrijven.

Da's leuk dat je Nirvana noemt als voorbeeld. Nirvana heeft namelijk zo ongeveer dat betekend voor de rock/popmuziek in de jaren '90 als wat de Beatles en de Stones hebben betekend begin '60. Natuurlijk niet in zo'n extreme mate, maar dat is ook zeker niet wat ik ermee bedoel. Maar de rock/pop scene was echt volkomen ingedut en veel verder dan 2Unlimited en dat soort onzin ging het niet meer op de radio, hier en daar een uitzondering daargelaten. Tot dat Nirvana volledig doorbrak. Dan mag je Nirvana niks aan vinden, maar ze deden het wel met een eigen geluid en vrij originele dingen en het zorgde er wel voor dat de weg vrij was voor andere rockbands. Denk maar aan bands als Pearl Jam, Soundgarden, of Alice In Chains en hoeveel van dat soort bands had je toen wel niet meer. Nirvana stond aan het begin van al die grote rockbands uit de jaren '90. Zelfs metalbands hebben er van geprofiteerd destijds, zwaardere gitaarzaakmuziek was ineens weer aanvaardbaar, ook voor de radiozenders. Ik ben heel blij dat er een band zoals Nirvana heeft bestaan, naast dat ik ze tekstueel vaak briljant vond.