Opbouw solo's

Volgens mij kun je geen regels voor solo's opstellen. Solo in Hell Awaits van Slayer is net zo passend als die van Van den Berg in Burning heart.

Ik denk ook dat een goede gitarist gewoon een goede solo kan maken. Hoewel je dan wel naar het poppetje moet kijken. Steve Lukather heeft zo'n gangbare sound dat die overal wel een solo kan spelen. Maar Robben Ford moet je niet tussen de Metallica-mannen neerzetten.

Een solo is eigenlijk ook gewoon een onderdeel van de compositie. Qua smaak, timing en heftigheid is ie vaak ook gecomponeerd. De invulling is alleen los.

En soms ook "politiek": de laatste tijd lees je veel over "Thriller" van Michael Jackson. Tot die LP was er een onderscheid tussen zwarte en blanke muziek. Doordat Quincy en Jackson Eddy Vanhalen hadden benaderd om de solo in Beat It te spelen, wisten ze beide met elkaar in overeenstemming te brengen.

Even voor de duidelijkheid: dat gaat als ik me goed herinner over de Amerikaanse hitlijsten en radioformats. Door EVH erbij te halen, kon Jackson's plaat meetellen in de pop-Bilboard chart ipv in de soul/r'n'b/lijst. Zoiets.

Oke, dat wist ik niet. Dus behalve politieke overwegingen liggen er ook Billboard overwegingen ten grondslag aan een goede solo?

Aan deze erg goeie solo wel in elk geval. Ik geloof dat in hetzelfde tijdperk Bruce Springsteen juist drumcomputers en synths ging gebruiken om in de "zwarte" lijsten en stations door te dringen. Amerika is een vreemd, vreemd land.
Maar goed, het gaat hier niet om goeie solo's, maar om opbouw daarvan!

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door EuroCinema

jahaa, Scofield is een mooi voorbeeld. Je hoort hem dingen proberen, vastlopen, iets anders, dat verwerpen etc. en dan opeens merk je dat hij beet heeft, begint de inspiratie te stromen en gebeuren er prachtige dingen. De impact die dat heeft, die mate van spanning, bereik je nooit met een ingestudeerde solo.

---

Geweldig is dat he?
Dat vastlopen, weggooien en dan ineens beet!
Je zegt het zelf eigenlijk al, en ik ben het er roerend mee eens, die impact en die spanning bereik je niet met een ingestudeerde solo...
Vandaar ook dat gereutel verhaal van mij, zoals Harald al zegt, er zijn twee soorten gitaristen...
Nou, ik ben dus een echte reutelaar, soms waardeloos maar soms heb je ook helemaal niet meer het idee dat je gewoon gitaar aan het spelen bent, alles is dan zo intens...
Zeker een van de belangrijkste redenen, naast het componeren, dat ik muziek maak...
Hmm, als ik het nu dan zo bekijk zijn we het er met z'n allen dus wel redelijk over eens dat een solo ideaal gezien toch toevalligheden moet kennen, dat is dan in ieder geval een factor waar we de vinger op hebben weten te leggen, nou die andere 999 nog... :D

In sommige stijlen baalt het publiek inderdaad als ze iets anders horen als op de plaat... Mijn idee van muziek maken is naast componeren: improviseren. En eigenlijk is dat gewoon componeren on the fly.

Ik snap zelf de lol niet van een solo naspelen (hetzij zelf geschreven, hetzij een solo van een ander), muziek maken is voor mij juist een verkenningstocht, vallen en opstaan, dingen proberen en risico's durven te nemen. Als alles goed gaat kom je in een trance terecht en gaat alles vanzelf. Dit neemt overigens niet weg dat ik een hekel heb aan alles wat ingestudeerd is ;) Een mooi stuk goed uitvoeren heeft ook zeker wat, maar toch...

Ik merk bij mezelf dat als ik een goede dag heb en niet nerveus ben en bang ben om fouten te maken, ik een solo rustig begin en gaandeweg vanzelf heftiger ga spelen. Wat hierbij ook een rol speelt zijn de muzikanten die met je meespelen. Het scheelt echt zoveel als je een lekkere band achter je hebt die luisterd wat jij doet, en waar jij naartoe wilt. Zo kun je dan ook niet eens echt spreken van een opouw van de solo, maar van de muziek in zijn geheel, de hele band... Daarom zijn die band-in-a-box en aebersold play a longs dingen leuk om mee te oefenen, maar het haalt het lang niet bij spelen met anderen!

voor stukken die ik vaak speel, heb ik op een gegeven moment wel een soort harmonische structuur in mijn hoofd, zo van ongeveer dit en ongeveer dat, een denkwijze, ik voel me wel vrij om daarvan af te wijken, ik denk veel in harmonische spanning naar ontspanning..
je kan me bijna geen groter plezier doen met een ritmesectie die even naar een double time feel gaat....

wat ook werkt, is jezelf heel lang dwingen heel laidback te blijven spelen met alleen hele relaxte loopjes, mezelf dwingen in achtsten te blijven... ipv zestienden.. net zolang tot je t niet meer volhoudt er en helemaal vandoor raust.... shred---32...sten....joepi!

ik heb zelf altijd een paar punten die ik mooi vind om vanuit te starten, hierna laat ik het moment beslissen waar het naartoe zal gaan. ook om mijzelf nog een beetje te blijven verassen, anders kan ik echt niet gemotiveerd spelen en word het veilige middelmaat.

een goede solo is de som der delen.

elke minuscule, beweging bending, vibrato, glijertje, dat snerpje van toen je plectrum even uit je vingers glipte , de timing, en bla, beinvloed de impakt van je volgende of vorige noot extreem. het is mij zelden gelukt om een voorbedachte solo een 2 maal met de gewenste impakt te spelen

als je alles uitschrijft omdat je een veilige houvast wilt hebben voor een solo die altijd klopt op een podium is dit zeker doelmatig, maar als je uitschrijft omdat je die solo van toen van jezelf zo mooi vond en voor altijd zo wil blijven spelen, moet je ook de toen gebruikte timings en articulatie methoden instuderen, dit is bijna ondoenelijk.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Voidhead

Het scheelt echt zoveel als je een lekkere band achter je hebt die luisterd wat jij doet, en waar jij naartoe wilt. Zo kun je dan ook niet eens echt spreken van een opouw van de solo, maar van de muziek in zijn geheel, de hele band... Daarom zijn die band-in-a-box en aebersold play a longs dingen leuk om mee te oefenen, maar het haalt het lang niet bij spelen met anderen!

---

Goed punt! Met mijn "vaste" drummer speel ik nu al 15 jaar af en aan samen. Hij weet precies welke kant ik op ga, nog voordat ik het weet soms! Als ik een herhalend dingetje doe, pakt hij het vaak de tweede keer al mee. Dat inspireert natuurlijk enorm.
Ik las dat Jimmy Ponder (voor wie hem niet kent: beest van een jazzgitarist) een solo zag als een gesprek met het publiek. Hij lette heel goed op wat zijn solo bij luisteraars losmaakte. Het scheelde daarbij dat-ie voortkwam uit een 50s r'n'b/jazz traditie waarin het publiek luidkeels aanmoedigde - of niet. Het is dan geen kwestie van "spelen wat ze mooi vinden", maar van spanning opbouwen, kijken hoever je ze mee kan nemen. Interessante kost. En inderdaad: als je een vast "bouwplan" aanhoudt, mis je de kans om dat samenspel met bandleden en publiek te benutten.

Dat is ook een van de redenen waarom ik niet van een vaste lengte voor de solo houdt, soms moet 'ie gewoon wat korter en soms mag 'ie gewoon wat langer heb ik het idee...
Je kan je dan nog steeds wel aan bepaalde punten houden, bepaalde ideeen die je ergens in de solo kwijt wil, maar die laat je dan gewoon wat eerder of sneller voorbij komen als de solo wat korter moet zijn...