Oorspronkelijk geplaatst door
Harald
De genre discussie is een ander verhaal. Ik geef Fusion in één ding dat hij zegt wel gelijk. Hij snapt het inderdaad niet. Maar ik ga me daar verder ook niet druk over maken.
Holdsworth kun je met een groot hart als fusion zien, maar als je het in een hokje moet duwen is het meer prog met fusion invloeden dan fusion met prog invloeden. En met prog bedoel ik de oirginele prog-scene. Niet alle mogelijke latere heavy metal varianten.
Over het algemeen maken de muzikanten zelf zich er niet zo druk om. Michael Hedges vond het ook prima dat zijn muziek in de new age schappen stond. Het leek de verkoop te helpen. Tuck and Patti vond ik uiteindelijk geloof ik in het wereldmuziek vakje van mijn platenzaak. (of iets anders onwaarschijnlijks) Wat platenzaken doen boeit me niet zo. Die moeten het gewoon ergens kunnen wegzetten. Bij mensen als Zappa lukt dat nog net. Bij iemand als Holdsworth wordt het al lastiger.
Maar het is simpel, al kun je alles van Holdsworth spelen en begrijpen, dan denk ik dat je het nog flink lastig krijgt op een jazz sessie waar iemand een standard inzet die je vanaf papier even moet meespelen. Zeker als het uptempo is, en flink moduleert. En dat is dan nog om geen echt foute noten te spelen. Het idioom en dialect zullen sowieso niet kloppen.
Het gaat niet zozeer om de ladders en akkoorden die gebruikt worden (de voicings zijn bij Holdsworth trouwens toch al behoorlijk afwijkend), het is een dialect ding. En dat dialect is gewoon niet het jazz dialect. Het is ook niet het fusion dialect.
Zelfs Frank Gambale (die het echt zou moeten kunnen, na zijn tijd bij Chick Corea) ging van het podium af als er jazz standards gespeeld werden door Tom Coster, toen ik ze live zag. Dat kon hij toen blijkbaar nog niet zo traditioneel als Coster het wilde.