Oorspronkelijk geplaatst door
tidalwave_sideburns
Niet om het een of ander, maar ik vind Les Pauls en stratocasters over het algemeen echt nergens naar klinken. Dat typische donkere zompige LP geluid, niks aan. Stratocasters, echt alles maar dan ook alles staat me tegen aan die krengen. Het geluid, d'r zit altijd zo'n kartonnen bijklank, alsof de snaren aanlopen. Flinterdun ook nog eens.
De vibrato, wat op een stratocaster dan een tremolo heet en nu dus de hele wereld het zo noemt, is ook niks aan. Die headstock kan me ook niet bekoren, de nek is veel te dun, en het speelt ook voor geen meter. De hals veel te dicht langs m'n lichaam, die volumeknop in de weg waardoor je per ongeluk het volume wegdraait. Ze zijn veel en veel te klein, net of je een stuk speelgoed in je handen hebt, ik kan er helemaal NIETS mee. Ontzettend lelijk woord ook trouwens, stratocaster. Of hoe die Amerikanen het zeggen "strat". Of "stratje", zo niet nog erger.
Maar het geluid, het geluid is nog wel het meest storende. Dat iedereen en z'n oma zo'n ding heeft gaat mijn verstand te boven. Elke demo van elke versterker of pedaal wordt zo'n wanding ingeprikt, elke 2e hands instrumenten site staat vol met van die goedkope kopieen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, bestaat er ook nog zoiets als relicen of roadworn. D'r is niks dat zo lam is als dat, misschien dat je modderstickers kan kopen voor je jeep zodat het net lijkt alsof je door de bagger bent gereden. Vervloekte Fender. Kopen allerlei aansprekende merken op zoals Guild en Gretsch, en schrappen meteen een paar prima gitaren uit de productie (DeArmond M7x serie bijvoorbeeld). Voor een replica van een buizenversterker uit '65 met printplaatjes betaal je je scheel, om maar te zwijgen over die reverb units, wat geen drol kost aan materiaal.... ik moet maar ophouden voor ik begin te hyperventileren....