Waarom sommige artiesten idolen worden...

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Han S

Leuke discussie, je kunt er dagen, weken of zelfs jaren over doormiepen. Maar je moet twee dingen los halen van elkaar: smaak en kennis. Als muzikant kijken we anders naar bands dan de niet muzikant. Een gitarist zal anders kijken naar collega gitaristen en een drummer zal andere drummers ook anders zien dan bijvoorbeeld een gitarist naar drummers kijkt.

---

Tuurlijk, maar Kim Wilson vroeg zich af waarom sommige artiesten een idoolstatus krijgen, en waarom een band zoals bijv. de Stones nog steeds zo groot is. Kan je idd zoals je zegt heel wat weekjes over doormiepen. Als het maar gezellig blijft; ik vind dat we het tot nog toe heel goed doen. Het is misschien een beetje teveel Stonesgericht geworden, misschien was dat mijn schuld ;)

Citaat:

---

Als ik denk aan goede en inventieve drummers dan kom ik niet bij Cesar, maar bij Steve Gadd, John Bonham en dat mannetje van The Police (ik kom ff niet op zijn naam) om er een paar te noemen. Niet omdat ze nou zo vreselijk veel techniek hebben of zo buitengewoon snel zijn, maar omdat ze een geheel eigen stijl hebben/hadden en buitengewoon inventief zijn/waren.

---

Stuart Copeland heet -ie toch zo uit mn hoofd? Idd zeker geen verkeerde drummer....ook blij dat ik eens iemand anders met John Bonham hoor komen! Peter Green staat ook hoog op mijn lijstje gitaristen.
Zat vanmiddag trouwens naar een Best Of van Cuby + Blizzards te luisteren trouwens, en die Eelco speelt ook mooie lickjes hoor, caramba! Was voor mij net zo'n (her)ontdekking.

En joh, maak me gek, mensen als Fats, Eddie Cochran.....luister ik net zo lief naar als naar de Stones of naar de Foo Fighters of Led Zep of wat dan ook, maar om op de vraag terug te komen, waarom heeft bijv. iemand als Fats Domino dan een idoolstatus? Omdat hij iedereen eruit pianospeelde? Volgens mij gaat het daar niet om. Dat Kim de TS niet snapt dat mensen die hij kent misschien wel beter gitaarspelen qua technisch kunnen dan Clapton, en dat die dan niet beroemd zijn, tja....of is dat weer een kwestie van smaak? Denk dat ik al mijn mening heb gegeven daarover in mn eerste paar posts. Enfin, ik vind het een leuke discussie.

Citaat:

---

Laten we vooral lang doorgaan met dit draadje.
@ Tubescreamer: leuke sig, die mod ben ik dus hé?

---

We gaan door met dit draadje. Ik zal proberen het niet meer over de Stones te hebben.

@Han S: joh :D! Weet eerlijk gezegd niet eens meer uit welk topic die quote kwam.... :sssh:

Dat topic staat in algemeen en het was een hint van hem die niemand anders snapt dan ik omdat het over mij gaat. :D

Je moet de hele kwestie zien in het licht van de tijd waarin deze idolen onstaan en ontstonden. Clapton sloeg bij mij in als een bom met zijn solo van 'I feel free' met Cream en ook 'In the sunshine of your love' kwam goed door. En jij noemt Eelco Gelling en die had ik ook in gedachten toen ik Peter Green noemde, zij solo in 'Window of my eyes' is stunning, heerlijk van eenvoud, maar zo enorm functioneel.

Je moet ook niet vergeten dat de Stones ongeveer gelijk opkwamen met de Beatles en met de technische beperkingen die ze hebben zowel in speltechnische als in opnametechnische zin indertijd, deden ze het niet verkeerd. Nu gebruiken mensen 256 sporen en kun je knippen en plakken ot je er bij neervalt. Dat hadden die jongens niet en wat je dus hoort is echt zo gespeeld. Niettemin val ik van 'Lucille' van Little Richard nog altijd om van verbazing. Wat een sfeer en wat een strakheid en datzelfde heb ik bij Fats Domino, dan moet je die saxen eens horen. En dan hebben we het niet over James Brown met dat bandje van hem. Dat werd allemaal live gespeeld en zo opgenomen, dat zegt toch heel wat over die muzikanten.

Als jochie van 16 vond ik bijvoorbeeld Frank Sinatra drie keer niks, maar nu krijg ik van sommige van zijn dingen kippenvel. Zo evolueert de muziek en als het goed is evolueert je smaak mee.

Af en toe evolueert de muziek. Een aantal blanke muzikanten (Elvis, Carl Perkins en anderen) experimenteerden met de blues (Chuck Berry deed het andersom met Country). Daaruit kwam de oorspronkelijke rockabilly, van die artiesten had Elvis blijkbaar het meeste charisma.
De muziek die de pioniers toen maakten inspireerde de Britse muzikanten. Die gaven er weer hun eigen draai aan. Ook daar kwamen een aantal bovendrijven, niet perse de allerbeste muzikanten, maar wel de bands die het publiek wisten te boeien.
Ik denk toch dat het puur om charisma draait, hoewel enig talent nooit weg is ;)

Zoals Bob Beckham tegen Tony Joe White zei (toen deze z'n nummers kwam slijten): "Son, if you can hum, you're a star".

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Tubescreamer

Tuurlijk, maar da's ook niet zo raar want nieuwe muziek moet blijven komen. Nou ja....de Peppers en U2 zijn ook niet echt "nieuw" meer natuurlijk...Foo Fighters bestaat inmiddels ook wel meer dan 10 jaar toch?

---

Opzich was het gewoon een willekeurige greep hoor, maar ik denk wel dat die bands momenteel de grootste zijn op alle vlakken, behalve muziektechnisch dan.

Citaat:

---

En da's trouwens leuke vergelijking:
de Peppers hebben John Frusciante, door velen beschouwd als één van de betere moderne snarenbezweerders, al dan niet de beste. Typisch voorbeeld van modern gitaaridool. En niet zomaar want de man kan zeker niet onverdienstelijk een leuk moppie spelen en liedjes & riffjes schrijven. Flea is op veel punten een onnavolgbare bassist, en Chad Smith is een sicke drummer. Jammer dat Anthony Kiedis live niet kan zingen.

---

En toch vind ook ik stiekem Frusciante zwaar overschat, ondanks dat ik hem een retegoeie gitarist vind en ik ook zwaar fan van hem ben. Het is ook sinds jaar en dag m'n favoriete gitarist. Ik lees alleen iets wat te vaak dat ie tot de besten behoort en dat soort crap en daar krijg ik echt kriebels van. Beoordeel een dergelijke artiest op wat ie kan, hou er van of niet, maar maak het niet meteen een alleskunnende held, want dat is ie niet. Je moet soms de gitaarbladen er op nalezen, ik vind het echt tenenkrommend.

Vertel het alleen niet verder, want ik vind de discussies met de criticasters altijd geweldig :D

Citaat:

---

U2 heeft The Edge. Niet perse beschouwd als virtuoos, wel geliefd en bekend om zijn eigen geluid en gebruik van effecten. Ik heb echter zelden gehoord dat Adam Clayton en Larry Mullen als beste bassist en drummer zijn uitgeroepen. Bono gaan we het effe niet over hebben. (ik vind Bono goed hoor, maar voordat het topic straks over Bono gaat; dat effect heeft Bono nou eenmaal. Kijk maar ik heb zijn naam nu al 4 keer genoemd!)

---

U2 is absoluut niet mijn ding, maar het is wel uit te leggen, al is het alleen al om zo'n charismatische frontman. Maar ook hun liedjes spreken bij veel mensen tot de verbeelding juist door de eenvoud. En ondanks dat het simpel is klinken die nummers heel compleet en professioneel en dat is ook een talent waar ik heel veel respect voor heb. Het zijn ook vrijwel allemaal van die melodieën die in je kop blijven zitten. Ik mocht willen dat ik op een dergelijke manier nummers kan schrijven.

Citaat:

---

Foo Fighters: goeie songs, charismatische frontman. Doen zij wel aan leadgitaar?

---

Voor de Foo Fighters geldt eigenlijk bijna exact hetzelfde als U2, al zijn het twee compleet verschillende bands. Hoewel ik wel vind dat de Foo Fighters wel wat meer kwaliteit in huis hebben, daarvoor hoef ik alleen maar de drummer te noemen. Ze doen inderdaad nauwelijks aan leadgitaarwerk, maar hoe die twee gitaristen samenwerken is echt razend knap. Als je de partijen los van elkaar zou horen dan klinkt het niet echt indrukwekkend, maar tezamen klinkt het echt als een muur. Ook daar weer, ik mocht willen dat ik op die manier nummers kan schrijven. Foo Fighters is ook de band dat niemand haat, zo lijkt het wel.

Citaat:

---

Ik vind eigenlijk alledrie de bands even goed, en luister naar alledrie even graag. Misschien niet perse naar alle platen even graag en misschien ken ik niet alles, maar toch. En volgens mij zijn alledrie de bands ook even beroemd en groot.

---

Ik denk wel dat de Peppers momenteel echt de grootsten zijn qua verkoop en concerten. Werkelijk elk album dat ze uitbrengen staan meerdere hits op en dat is best uitzonderlijk en heb ik U2 en zeker de Foo Fighters nog niet in die mate zien neerzetten.

Citaat:

---

Zou ik graag van jullie willen weten: met de gegeven data over elke band, hoe zouden jullie verklaren waarom die drie bands dan zo groot en beroemd zijn? En zijn ze dat op hun 65e nog denken jullie? Gaan we met zn allen naar de Red Hot Chili Peppers in 2020? 150 euro per kaartje, Goffertpark....

---

Of ze dat op hun 65 nog zijn weet ik niet, maar van de Peppers durf ik wel te zeggen dat ze nooit dergelijke astronomische bedragen gaan vragen voor optredens zoals bijv. de Stones of The Police. Ze houden namelijk de prijzen expres betrekkelijk laag voor de fans en dat is geen bullshit.

Toen ik voor het eerst Pride hoorde op de radio zat ik wel bijna te janken als een kind. Dan heb je het over charisma en daar hoef je die man niet eens voor te zien, horen is al genoeg. Clayton en Mullen vallen ook helemaal niet op, The Edge valt zeer op, maar het is de hele combinatie van mensen die het doet.

Okay, genoeg over U2 nu. :D

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Kim Wilson

Even uit een ander draadje gepakt...

Dat Eric Clapton een groot artiest is, is bekend. Maar waaróm is hij zo bekend?

Zo zijn er nog wel meer voorbeelden aan te wijzen van gitaristen en andere muzikanten, die qua techniek op zich niet veel voorstellen, maar toch enorm beroemd zijn geworden.

---

Clapton was een pionier. Hij liet de mensen dingen horen die ze nog niet eerder hadden gehoord. Zelfde geldt voor Hendrix. Alleen die is dood, dus die kan niet verweten worden dat hij technisch beperkt is. Volgen mij zijn er een aantal gitaristen geweest die heel bepalend waren voor de rol van de gitaar in de muziek. Ik reken daar Jimi Hendrix, Eric Clapton en Eddie van Halen onder als grootste invloeden (voor mij dus).

Clapton was de eerste met een Les Paul/Marshall combi voor zover ik weet. En zoals het hoort per ongeluk, want hij wilde een geluid immiteren dat met P90's werd gemaakt, maar hij kocht een Gibson met humbuckers zonder het verschil te weten. Als ik mensen die de sixties hebben meegemaakt hoor zeggen dat ze Jimi toen niet om aan te horen vonden, maar het nu heel mooi vinden, geeft dat voor mij aan dat hij zijn tijd ver vooruit was. Eddie heeft een compleet nieuwe manier van gitaarspelen geintroduceerd. En de hele band heeft de glamrock van de eighties ingeluid.

Er zijn nu zat gitaristen die sneller en beter spelen dan Eddie ooit heeft gedaan. Steve Vai bijvoorbeeld. Ik denk dat ik de versie van SRV van Little Wing misschien wel mooier vindt dan die van Jimi. En er zijn zat gitaristen die kunnen spelen wat Clapton speelt. Sterker, Eddie van Halen had alle solo's van Eric op z'n 16e al uit z'n hoofd geleerd. En net zoals ik geloof dat bijvoorbeeld een Steve Vai niet had bestaan zonder Eddie van Halen, geloof ik dat Van Halen niet had bestaan zonder Eric Clapton. En Eddie zegt zelf ook dat het zijn grote voorbeeld is.

Waarom zijn ze zo beroemd geworden en gebleven. Het waren pioniers. Zijn het de besten? Nu niet meer, maar bedenk eens hoe de muziek er zonder hun invloeden had uit gezien. Ik denk héél anders. En daarom zijn er zoveel mensen gek van ze.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Han S

Je moet de hele kwestie zien in het licht van de tijd waarin deze idolen onstaan en ontstonden.

---

Precies, dat zei ik dus ook al. Hendrix en ietsies later Page waren mensen die met geluiden experimenteerden die niemand eerder ooit gehoord had, of beter: op dingen voortborduurden en daardoor op hun eigen ideën voortborduurden. Voorbeeldje is fuzz, Page vond het geluid van "2000 Pound Bee" van de Ventures interessant, ontmoette Roger Mayer, en vroeg aan hem of hij zoiets kon maken. Voila: de Tonebender was geboren. (verhaal qua exactheid even onder voorbehoud, geen zin om 't op te zoeken maar dit is de strekking). Beck ging het ook gebruiken kort daarna. Al die apparatuur die voor ons nu zo vertrouwd en in sommige gevallen misschien wel cliche is, was vroeger nieuw. Al die shit werd toen aan de lopende band uitgevonden, we zijn tegenwoordig alleen maar bezig met dingen nadoen lijkt het wel. Ik ben er zelf iig ook schuldig aan moet ik bekennen. En da's natuurlijk ook omdat het leuk is om te doen.

Moet je je voorstellen dat anno nu niemand ooit van een wahpedaal gehoord heeft, en dat jij daar opeens mee gaat lopen spelen. Wedden dat 80% van de gitaristen je uitlachen? En dat een jaar later toch opeens iedereen zo'n ding heeft? Het is tegenwoordig denk ik heel moeilijk om, zonder moeilijk te gaan lopen doen met de meest uiteenlopende vreemdklinkende effecten, om met een nieuw geluid te komen. Zeker omdat het sinds al heel wat jaartjes een trend is om geluiden te kopieren, zeker omdat veel mensen juist op zoek zijn naar al die mooie "vintage" geluiden. Germanium transistors en wat al niet.
Hartstikke gaaf allemaal, maar het blijft variatie op een thema. En ik zeg niet dat dat slecht is!

En daar kun je natuurlijk wel voor gaan een nieuw geluid, maar stel dat je gewoon in een leuke rock/blues band zit, dan heb je misschien helemaal geen zin om net zo lang met flangers en delays en synthesizers te gaan zitten kloten totdat je een nieuw geluid hebt, omdat je vindt dat dat niet bij je muziek past. Maar je wil wel een eigen geluid. Maar stiekem speel je toch het liefst door je Marshall Super Lead en je Les Paul. Die setup en dat geluid was in 1966 nieuw. Nu niet meer. Dus waar val je mee op? Zorgen dat je kneitergoed speelt. Want laten we wel wezen, zeitgeist daargelaten, nieuwe interessante electronica + goeie gitarist + een beetje fantasie + goeie songs schrijven = hopelijk iets erg leuks.

En de tijd zal pas leren of de experimenterende gitaristen van nu over 25 jaar als vernieuwers zullen worden gezien. In de tussentijd moet the flaming heart of rock 'n roll natuurlijk levend worden gehouden :D wie meldt zich aan?

waarom worden sommige mensen/bands idolen.
Je kan daar een aantal basisredenen voor vinden:
- juiste plek
- juiste tijd
- juiste mensen (kennen)

maar...... je kan muziek wel als een wiskundig iets gaan bekijken en het helemaal uit elkaar trekken en kijken naar de techniek van de verschillende bandleden maar waar het imo om draait is GEVOEL.

Muziek creeert een bepaalde emotie bij mensen (verdriet, geluk, agressie etc etc). Muziek waardoor er een emotie bij je los komt (maakt niet uit wat voor) is gewoon goede muziek. De bands die zijn niet groot geworden omdat ze een goede techniek hebben (tuurlijk is dit wel een voorwaarde) maar ze zijn bekend of idool geworden omdat ze met hun muziek bepaalde gevoelens/emoties opwekken bij mensen.

Muziek en Kunst ligt wat dat betreft dicht bij elkaar (muziek is in mijn ogen kunst). Veel mensen kunnen prachtig schilderen, beter dan van gogh of rembrandt. Ze zijn alleen niet bekend omdat hun kunst (hoe goed ook geschilderd) geen emotie opwekt bij de mensen die er naar kijken.

Dus concluderend, ja je bent afhankelijk van een aantal basisvoorwaarden. Wat het verschil echter maakt tussen een goede band en idool is imo de emotiefactor, om het zo maar even te noemen.

edit: maar major taalfouten en typos eruit gehaald

De jongeren van nu kunnen zich niet of nauwelijks voorstellen wat de pioneers van toen (niet) hadden. Ik heb in bandjes gespeeld waarbij we gitaar speelden over een oude radio met buizen en een wattje of vijf was het wel. We bouwden zelf onze 'PA' met een 50 watt buizenbak en zangzuiltjes met de Philips AD3800 speakertjes er in en daarmee stonden we in flinke zalen te spelen.

Nu koop je voor een paar honderd euro een redelijke zangset, maar dat hadden de pioniers niet. Die hadden dan weer wel het voordeel dat je overal kon spelen, al was het zeven dagen per week. Werd je dan bekend dan kon je meer verdienen en een peperdure Marshall kopen.

Ik zat in 1961 in dienst en kwam in een muziekwinkel op de Nieuwendijk in Amsterdam. Daar mocht ik een Gibson SG proberen, een zwarte en die kostte toen 2100 gulden. Je moet je voorstellen dat een volwassen arbeider als een loodgieter in die tijd 90 gulden per week verdiende. Je kunt je dus wel voorstellen hoe duur zo'n gitaar in die tijd was.

Het is voor de mensen van rond de 20 jaar van nu bijna niet voor te stellen hoe de grondleggers van de moderne popmuziek hebben moeten werken. Nu ga je optreden op een festival en daar staat zomaar een PA van een half miljoen met 30 microfoons op het podium van 40 meter breed en 25 meter diep. Maar denk er om dat toen zelfs de Beatles optraden in Shea Stadium, dat ze moesten spelen over een aantal van die zangzuiltjes die ze ook rond voetbalvelden hadden en in kerken. De drums werd niet eens versterkt, in een fokking stadion en niemand, inclusief de Beatles heeft iets goed kunnen horen omdat al die uitzinnige jongedames harder gilden dan een squadron F16's.

Zo is het allemaal begonnen, in de bigbands van de jaren 30 en 40 speelden de gitaristen en bassisten op akoestische instrumenten, onversterkt dus, met dikke snaren en een 4/4/ bas waar de bassist zo hard aan moest trekken dat het apparaat vol met bloedspatten zat, maar je kon hem achterin dus wel horen. Nu hebben ze een 3/4 bas met een elementje en een joekel van een amp en de gitaristen, dat hoef ik niet uit te leggen. Toen ik rond mijn 14e in een bandje speelde was distortion absolutely not done. Maar het waren de pioniers die zeiden: fuck it, we want distortion and truckloads of it. Ik moet ook beslist Pete Townsend noemen als een van de pioniers. Ik heb het allemaal vanaf het begin meegemaakt en ik had het voor geen goud willen missen, maar ik kan je verzekeren dat we in 2008 gruwelijk zijn verwend. Dat hadden die mannen allemaal niet in de begintijd.

Edit: en ze hadden geen internet.:D

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Han S

Ik moet ook beslist Pete Townsend noemen als een van de pioniers.

---

Townsend is toch ook door Jim Marshall gecredit voor het idee van de 100-watt Marshall stack? "I want to be louder!"

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Han S

Edit: en ze hadden geen internet.:D

---

Vergat je bijna het allerbelangrijkste verschil :D