Opbouw solo's

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door EuroCinema

En nu weer over opbouw? :)

---

:) Leve gitaarnet :)

zelf heb toch wel de neiging te exploderen naar het einde toe. ik zit dus niet zo in de typische jazzers. maar wie ik in de fusion erg mooi vind opbouwen is Frank Gambale, die lijkt te neigen naar climax in het midden en dan weer afbouw om te eindigen in een smooth vervolg van het nummer. er was ook zo'n gitarsit van de wat oudere jellow jackets platen, die ik heel erg te gek vond, ik weet zijn naam niet meer? die vulde het allemaal een beetje bluesy in en en bouwde ook zeer spannend op.

in de rock vind ik Ty Tybor van Kings X reuze spannend opbouwen, hij geeft je steeds net niet wat je hoopt, en dan die ene killernoot. zo opwindend! ook vind ik zijn uitspraak uiterst fraai.

wel typisch overigens dat blazers. b.v saxofonisten meer expessief klinken in de jazz dan de veel gitaristen, die gaan wel helemaal ruig los. wie ik zelf heel erg te gek vind blazen is odeon pope. saxofonist uit ik meen new york, al wat ouder weer, je vind helaas er weinig over.

Gitarist bij de jackets was waarschijnlijk Robben Ford. Geweldig geluid, goede feel, goede time, harmonisch ook 'interessant', en vooral ook een genot om naar te luisteren.

De opbouw dient het nummer en de bijbehorende sfeer en ieder geval staat daarbij weer op zich. Als je het beu bent om steeds weer dezelfde opbouw te gebruiken zul je op zoek moeten naar andere paden. Ik ken het zelf ook wel: sta je in de kroeg en als je dan de lange opbouw incl climax speelt, gaan de mensen wel uit hun dak. Probeer je dan eens wat anders, blijven de reakties uit en denk je (-ik) al snel dat ze het kut vinden.

Ikzelf wil mede daarom eigenlijk zo weinig mogelijk solo's tijdens een set, kan ik lekker veel grooven in de ritmesectie en als kers er bovenop even lekker blazen.

En btw, Ty Tabor idd een supergitarist :)!!!

En dan bedenk ik net dit: mijn leraar op het conservatorium had een trucje om niet te verzanden in geneuzel en een langere solo mogelijk toch interessant te houden - de routeplanner!

Hij bepaalde van te voren hoeveel chorussen/schema's de solo moest duren, schreef dat dan uit over de hele lengte -zonder herhalingstekens dus- in accoordsymbolen, en schreef dan in dat schema in waar hij een bepaald muzikaal uitgangspunt zou nemen. Daarmee verschafte hij zichzelf steeds zowel een duidelijk startpunt als ook een punt om naar toe te werken.

Je kunt op die manier de structur van de solo vooraf bepalen en de daadwerkelijke invulling toch van het moment af laten hangen. En je kunt er ook nog eens altijd van afwijken! :)

Die goede man heet Peter Nieuwerf btw, ook alweer zo'n grote onbekende bij het grote publiek.

Zo'n routeplanner is wel een goede, al ben ik bang zoiets volledig te vergeten als ik eenmaal speel. Nu trouwens bezig een solo voor Window of my Eyes van Cuby & the Blizzards te verzinnen. Kan het origineel wel naspelen, maar op een of andere manier ligt het me niet. Kan dat sowieso heel belabberd op elektrische gitaar, en mochten we het nummer opnemen voor onze eerste cd wil ik het ook niet letterlijk naspelen. Met fingerstyle heb ik dat veel minder. Dan kan ik weer wel vaststaande partijen spelen en herhalen.

Denk dat ik er bij dit nummer niet omheen kom de solo van te voren helemaal vast te leggen... Naast opbouw is dat ook zoiets, werken jullie je solos van te voren helemaal uit, laat je jezelf helemaal vrij, of zit het ergens daar tussen in?

Ik heb altijd een idee van de sfeer/feel. Bij de nummers op onze myspace wist ik voor 1 nummer dat ik een paar outside-achtige dingen erin wou hebben, bij 1 dat er veel octaven in zouden komen en in 1 dat ik het in basis nogal basic/pentatonisch wou houden. Licks, melodieen en zo bereid ik niet voor.

Als ik bijv een rocksolo echt mooi vind, speel ik die gewoon als ik er zin in heb steeds weer, daarbij zal ie toch nooit precies hetzelfde zijn.

Mijn grote rockhero alex lifeson van rush speelt ook altijd bijna alle solo's zoals ze op de plaat staan. Er zitten naar mijn smaak veel juweeltjes tussen die ik dan ook graag zie uitgevoerd door de meester en daar zullen veel rushfans het mee eens zijn.

Maar ook dit: peter nieuwerf vertelde eens dat ie ooit kort na elkaar twee concerten van herbie hancock had bezocht nadat hij bij het eerste concert helemaal flabbergasted huiswaarts was gekeerd door met name een bepaalde fantastische pianosolo. Bij dat tweede concert bleek juist die solo letterlijk te zijn ingestudeerd.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door peter_heijnen

En dan bedenk ik net dit: mijn leraar op het conservatorium had een trucje om niet te verzanden in geneuzel en een langere solo mogelijk toch interessant te houden - de routeplanner!

Hij bepaalde van te voren hoeveel chorussen/schema's de solo moest duren, schreef dat dan uit over de hele lengte -zonder herhalingstekens dus- in accoordsymbolen, en schreef dan in dat schema in waar hij een bepaald muzikaal uitgangspunt zou nemen. Daarmee verschafte hij zichzelf steeds zowel een duidelijk startpunt als ook een punt om naar toe te werken.

Je kunt op die manier de structur van de solo vooraf bepalen en de daadwerkelijke invulling toch van het moment af laten hangen. En je kunt er ook nog eens altijd van afwijken! :)

Die goede man heet Peter Nieuwerf btw, ook alweer zo'n grote onbekende bij het grote publiek.

---

De routeplanner in dit voorbeeld lijkt me echt vreselijk, dat je precies weet hoe lang je solo gaat duren, daar kan ik nooit echt mee uit de voeten...
Wat ik dan soms weer wel gebruik is een bepaalde opzet, dus dat je een idee hebt voor het begin, een bepaalde frase/klank waar je de boel wat mee opbouwt of openbreekt en daarna het eindstuk bijvoorbeeld...
Bij ons in de band hebben we een nummer (Black Crows) waarin vaststaat dat het akkoordenschema twee keer gespeeld wordt en aan het begin van de solo zit nog een stuk waar ik altijd hetzelfde speel (een soort thematisch dingetje) en daar begin ik wel steeds meer van te denken dat ik eigenlijk een volledig vaste solo moet hebben...
Ik doe het helemaal niet graag en ik hoor het een andere muzikant ook helemaal niet graag doen, maar soms lijkt de muziek er toch om te vragen helaas...

Ik mis toch een beetje het gereutel bij jullie hoor, alles lijkt er wel op gericht te zijn om dit te voorkomen maar ik vind dit juist een van de meest charmante dingen van een solo (met name ook in de Jazz)...
Dat Scofield zijn dag niet heeft en ontzettend loopt te kloten, of het gereutel van Coltrane bij sommige passages in zijn solo's, het laat je op de een of andere manier ook wel de krenten uit de pap vissen en maakt je juist enthousiast over de mooie frases die ze ernaast weten te leggen, die raken je des te meer, dat is bij mij tenminste wel het geval...
Ik vind het mooi om de ontwikkeling die een muzikant tijdens een solo doormaakt ook (muzikaal) mee te maken, zowiezo is een beetje contrast niet weg toch, wat vinden jullie daarvan?

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Tristan

Ik mis toch een beetje het gereutel bij jullie hoor

---

Haha, ik maak me vooral geen zorgen over het gereutel. Dat is de enige echte zekerheid die ik in een solo heb en ook nooit hoef te plannen, een constante zogezegd! :)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Tristan

Dat Scofield zijn dag niet heeft en ontzettend loopt te kloten, of het gereutel van Coltrane bij sommige passages in zijn solo's, het laat je op de een of andere manier ook wel de krenten uit de pap vissen en maakt je juist enthousiast over de mooie frases die ze ernaast weten te leggen, die raken je des te meer, dat is bij mij tenminste wel het geval...
Ik vind het mooi om de ontwikkeling die een muzikant tijdens een solo doormaakt ook (muzikaal) mee te maken, zowiezo is een beetje contrast niet weg toch, wat vinden jullie daarvan?

---

jahaa, Scofield is een mooi voorbeeld. Je hoort hem dingen proberen, vastlopen, iets anders, dat verwerpen etc. en dan opeens merk je dat hij beet heeft, begint de inspiratie te stromen en gebeuren er prachtige dingen. De impact die dat heeft, die mate van spanning, bereik je nooit met een ingestudeerde solo.

Gereutel, dacht het niet... Ik maak NOOIT fouten, en probeer nooit wat! Dat lijkt misschien wel zo, maar is thuis zorgvuldig ingestudeert, zodat de gitaristen ook iets hebben om over te kletsen, en tevreden naar huis kunnen.





;)

Zo'n solo als in Wang Dang Doodle hier: http://nl.youtube.com/watch?v=o2xSHpoUdu8 (solo vanaf 4'00'') was behoorlijk ter plekke, behalve het begin, wat ik van de originele versie van Living Blues gekopieerd heb. En de interactie met toetsen (Matthijs speelde voor het eerst mee, zonder repetitie. We laten bij opnames tenslotte niets aan het toeval over) is wel interressant. Ik weet eigenlijk niet zeker of ik op Matthijs reageer of hij op mij bij sommige stukken van de solo. Maar goed foute noten krijg je af en toe wel :(

Heb altijd het idee dat er twee soorten gitaristen zijn. De ene soort is vrij constant, heeft eigenlijk nooit een slechte dag, maar springt ook nooit naar boven uit. De andere waagt meer, en stijgt soms ver boven zichzelf uit, maar kan ook zijn dag helemaal niet hebben.