Net zo wel/niet als u was toen u t origineel van bovenstaand plaatsteCitaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Napoje
Printable View
Net zo wel/niet als u was toen u t origineel van bovenstaand plaatsteCitaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Napoje
Dus u gaat hier uw polemiek hier vrolijk verder zetten ongeacht dat de rest van het forum hier wel eens aanstoot aan kan nemen?
Natuurlijk een bijzonder verhaal. McGuire runt een soort custom shop, die hij (vermoedelijk) voor een koffer geld aan Samick verkoopt en is vervolgens teleurgesteld over de kwaliteit van de gitaren. Goddank kocht Gibson Brands het merk....... :cheerup:Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Napoje
D' Angelico vind ik ook wel een navrant voorbeeld van een legendarische naam die compleet om zeep wordt geholpen door goedkope fabrieksgitaren omringd met heel veel holle marketingfrasen.
Ik heb een poos geleden een D'Angelico basgitaar mogen testen voor het blad De Bassist (waar ik destijds voor schreef). Ik heb me toen verdiept in de historie van het legendarische merk van meesterbouwer John D'Angelico uit New York. Die man bouwde per jaar slechts enkele tientallen gitaren. Allemaal waanzinnige staaltjes vakmanschap.
En nu is die naam nieuw leven ingeblazen... Slecht afgewerkte massaproductie met een zeer generieke sound.
Niets, maar dan ook niets, doet recht aan de naam D'Angelico.
De arme man zou zich omdraaien in zijn graf.
Zo slecht zijn die valleyarts samickjes niet trouwens.
Ik heb er een keer een geprobeerd. Een Samick gebaseerd op de Valleyarts strat met Gibson scale. Goed instrument maar loodzwaar en de hals was mij te breed.
Voor wie het leuk vindt is hier een leuk artikel te lezen over de Samick periode van VA.
Mod-edit; wat een onnodig geneuzel. Graag allemaal weer on-topic.
Hamer was gewoon al 15 jaar onrendabel, werd al die jaren de hand boven het hoofd gehouden door Bill Kaman, baas van KMC, persoonlijke vriend van Jol Dantzig en miljardair. De importlijn kwam er toen hij onder druk kwam van het KMC management.
Hamer USA was gewoon al jaren overbuild en te laag geprijsd in de markt gezet zonder degelijke marketing. De verkoop aan fender was de doodsteek toen er harde cijfers op tafel moesten komen.
https://youtu.be/4wicSQKLVNs
Ja. Ik herinner me een GP roundup in de ninetees van 25 gitaren of daaromtrent met Gibson als grote afwezige maar verder zo'n beetje alle bekende jongens en toen men een Hamer open schroefde was de opmerking, kudo's voor de afwerking IN de gitaar dat voor 99% van de klanten ongemerkt zal blijven en fabrikanten dus ook nalaten.
Dantzig schrijft tegenwoordig columns, esoteric guitar genaamd en dan snap je wel dat het geen CEO van de dollartekens was.
Net als Bill Kaman. Die man is miljardair en houd zich nu bezig met hier en daar open mics te spelen.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Pepe
http://billkaman.com/about/
Doe niet zo interessant vega frikandel.... het was allemaal behoorlijk on-topic volgens mij.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Fusion
Maar goed.... ik zeg Ovation.
Best raar eigenlijk.
Ben mezelf er niet van bewust overigens, behalve dat ze goedkoper werden op een gegeven ogenblik.
Los van dat zo een Ovation eigenlijk nog prima klinkt zonder houten back & sides; je zou juist denken dat het daardoor minder moeilijk is om een fatsoenlijk exemplaar te bouwen.
Maar je zag het op een gegeven ogenblik steeds meer ja.
Ook door andere merken geloof ik ?
Verstuurd vanaf mijn ONE E1003 met Tapatalk
Ik heb nog een Ovation, gekocht in 1978, zelfde model als Cat Stevens op speelde (wegens Cat Stevens fan)
Krengen waren duur, iets van 2100 gulden dacht ik, wat een ENORM bedrag was (voor mij althans)
Ovation was het merk to be, evenals Bozo (waar je ook niks meer van hoort) maar hun probleem was, ze hadden hun naam verbonden aan typisch jaren zeventig artiesten die niks te zoeken hadden in de 80's, alleen Al Di Meola hield het lang vol.
Al Di Meola is het tegenovergestelde van de natural singer/songwriter, het is processed shred aproved en dus precies waar de akoestische gitaar NIET naar toe ging.
De Ovation is met pensioen, af & toe speel ik er nog op. Fantastische sleek ebony nek, je snapt gelijk waar Al van zijn Ovations houd. En gooi er 80/20 snaren op en je hebt DIE gsound "we all loved in the 70's".
(Overigens speelde Cat Stevens op een Gibson in de studio, maar wel met 80/20's).
Ik heb ovations nooit wat aan gevonden qua geluid.
Klonken heel gemoffeld, alsof je in een kartonnen doos opgesloten zat. Zal aan de kunststof bowl gelegen hebben.
Vergelijk je dat met een compleet massieve gitaar uit houtsoorten merk je echt meer volume, projectie, ‘leven’.
Wat ovations wel hebben is comfort, de necks voelen heerlijk aan.
Mr Perik, de rode letters impliceren dat de tekst door een moderator is geschreven die oproept tot ontopic blijven. Klaarblijkelijk verliet juist de heer Fusion het Rechte Pad.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Erik de Perik
Anyway, is Ovation te grabbel gegooid of gewoon uit de mode? Het is wel een specifieke sound hé. Ik denk dat Pepe weer eens gelijk heeft.
Ovation heeft zelf 2 entry-level merknamen Applause and Celebrity met deze modellen dus misschien bedoel je die?Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Tupelo
En over akoestisch gesproken, speelt iemand nog op Takamine? In de jaren 90 zag je bijna niet anders op podia, later zag je nog veel Crafter meen ik maar nu nergens meer.
Ik vraag me af op wat voor soort Ovation's jij dan gespeeld heb? Ik zou mijn eigen Pinnacle Deluxe juist als bijna overdreven helder met iets te weinig laag omschrijven (niet onverwacht voor een medium-bowl model). De magie van deze instrumenten zit overigens in het ingeplugd spelen, nooit meer problemen op een lawaaiig podium en met de latere OP-elektronica preset-filters om als Ovation of als normale akoestische gitaar te klinken.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door arjanb01
Ik heb idd wel een Takamine uit die tijd idd ofzo. Maar speel er nooit op want heb een pest hekel aan akoestische gitaren :)Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Plant
Oké.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Plant
Hebben ze i.i.g de moeite genomen de merknaam Ovation niet te grabbel te gooien.
Verstuurd vanaf mijn SM-T580 met Tapatalk
Een maat van mij zweert bij zijn Takamine, is dan ook wel een dure Japanner en niet te vergelijken met die goedkope Chinese modellen waar de winkels vol mee liggen. Ik vind overigens zelf dat Takamine in iedere prijsklasse prima producten heeft maar je krijgt natuurlijk wel waar je voor betaald.
Ik zie ze verder genoeg op de podia en op TV en Jijbuis en zo dus wat mij betreft geen merk dat "weg" is.
Ik denk dat Takamine net als Ovation een modegril was. Ineens speelde 'iedereen' op zo'n gitaar en dat betekent vrijwel automatisch dat een tijd later haast niemand op zo'n gitaar speelt.
Laatst een akoestisch optreden gedaan met een geleende Ovation. Speelde veel beter dan m'n eigen Epiphone en was elektrisch....! Maar de sound was verre van geweldig en miste sowieso laag en de afgeleefde Elixir snaren hebben daar ook niet aan bijgedragen.
Klopt, merken komen en gaan.
Beetje of-topic, maar hip en akoestisch: veel artiesten zie je op taylors. Zou dat mede door Edje Sheeran komen?
Wel heerlijke gitaren trouwens, maar dat merk zal niet echt verdwijnen, toch?
Ed Sheeran speelt op Martin's, hij heeft ook een signature model bij dat bedrijf (The Divide)Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door arjanb01
De enige Taylor waar Ed mee speelt heeft Swift als achternaam...
Ovation voorzag wel degelijk in een behoefte namelijk minder feedback. Toen de gitaren verschenen speelden CSN&Y nog voor een microfoontje.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Erik de Perik
Met CSN&Y bedoel ik dus iedereen. Pickups, monitoring en versterking stond nog in kinderschoenen.
Kaman is een slim & interessant mannetje en zijn revolutionaire ideeën voor een akoestische gitaar is van hetzelfde kaliber als Leo en Doc Kauffman hadden.
Takamine deed gewoon wat iedereen deed alleen... de 80's he.... die strakke high pitched sound klonk "fris" voor een moment en als je dat onderdompelde in chorus en shimmer reverbs en je compressed boss pedal power chords mixte daar goed mee.
Taylor zie ik als een doorontwikkelde Takamine, niet mijn geluid maar heel populair in de Nashville wereld.
Bij Takamine denk ik aan Lilly was here, hitje van Dave Stewart en Candy Dulfer. Mijn Ovation heeft een mic uit 1979 (duh) en er is op dat gebied wel wat gebeurt maar de gitaar zelf klinkt vol, droog en warm, heel organisch.
De enige reden waarom ik er thuis niet op speel is omdat ie telkens van je benen afglijdt.
Hij speelt soms ook op Lowden. Super fijne gitaren zijn dat, beste waar ik ooit (akoestisch) op heb gespeeld. Ook dito prijsklasse...Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Revolver
Niet zozeer een modegrill maar pioniers die met werkbare oplossingen kwamen voor algemene problemen. T/m de jaren 80 had je de keuze tussen Ovation en Takamine als je iets akoestisch op een podium wou doen, tegenwoordig heeft ieder merk daar wel een oplossing voor of kan er iets praktisch in iedere akoestische gitaar gezet worden dus de keus is veel breder geworden en dan zie je vanzelf steeds meer andere merken.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Erik de Perik
Ovation is tegenwoordig een merk waar je zowel met 350,- en ook met 3.500,- een gitaartje kan scoren, die zijn uiteraard niet echt vergelijkbaar: ik kan je verzekeren dat die van mij ingeplugd meer dan prima klinkt.
Wat opvallend dat nog niemand Tokai genoemd heeft...? Vroeger geniale Japanse gitaren, nu een beetje "meh" gitaartjes.
Overigens noemde iemand ook Schecter, ik heb er nu twee hangen die ik voor De Bassist heb gereviewd en dat zijn echt geweldige bassen.
Precies. Schecter wordt massaal gedist.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door BassAgent
Schitterende gitaren voor een heel nette prijs.
Zelfde geldt voor Cort bijvoorbeeld. Bouwen meer dan een miljoen gitaren per jaar. Hoezo geen kwaliteit?
Of Washburn. Eeuwen ervaring? Dacht het wel.
Maar goed, die discussie? Gaan we die hier opnieuw oprakelen? Of gaan we gewoon een Tele kopen. Met Mexicaanse svpchroefjes in de slagplaat klinkt ie beter. Zeker weten.
Vriendelijke groet, Gus
Wat mensen bij Cort vaak vergeten is dat ze ook gitaren voor Fender, Yamaha en anderen bouw(d)en. Allemaal geweldig. Voordat Squier met de Vintage Modifieds kwam was Cort voor mij hét merk om te checken als je voor weinig een basje wil hebben. Die Jazz Bass-achtige dingen met die Music Man-bucker in de brug... Helemaal te gek.
Ik noemde Schecter.
Ik had het over de plek die ze eind zeventig veroverden als super boetieker en als zodanig tussen Boogie en Dimarzio in zat.
Anno Galama leunde bijvoorbeeld sterk op Schecter, je ziet dat zelfs aan zijn eigen gitaren.
Ze, Schecter, zijn er nog steeds maar het is een totaal ander merk, oosterse budget mikkend op de metalmarkt en daar is niks mis mee maar 13 in een dozijn.
Ik wed dat de originele oprichters long gone zijn.
Wat Tokai betreft, die zijn nooit weggeweest want ze zijn er nooit echt geweest.
Er was altijd wel iemand die wat gitaren importeerde voor zijn winkel en dan was hij gelijk "importeur voor de Benelux".
Tokai produceert voornamelijk zijn merk voor domestic en is ook contractor voor bijvoorbeeld Fender Japan. Heel goed mogelijk dat wanneer je een Fender Japan hebt van na 1996 dat ie door Tokai gebouwd is.
Behalve dat Schecter nog steeds gitaren bouwt in de USA (ik heb er nu eentje hangen). Ik snap wel wat je bedoelt, het is wel een ander merk geworden maar ze maken nog meer dan voldoende "gewone" modellen. En je richten op een specifieke doelgroep, is dat je merk te grabbel gooien?
Te grabbel? Wie zegt dat?
Als ik even nadenk moet ik daar vast ook wel wat bij kunnen bedenken :)
Eh, de topictitel? :P
Haha, ja... daar kan je niet omheen.
Ik reageerde op de inleidende post, zeg maar, van topsegment naar rock bottom.
Een merk dat in grote getallen produceert doet waarschijnlijk het tegenoverstelde van te grabbel gooien
bij te grabbel gooien denk ik aan een eerzame luthier die aan de drank is geraakt of in Florida is gaan vissen, zoiets...
De huidige chinese serie van Tokai stelt weinig voor vind ik persoonlijk. Matig geluid en inconsistente afwerking. De japanners daarin tegen vind ik toch wel goeie bang for the buck. Pickups zijn niet helemaal mijn ding, maar de rest van het instrument is mijn inziens echt wel degelijk!Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door BassAgent
Ik heb een tokai, een Japanner uit de duurdere lijn, de ls150 uit 2014.
Alles is top aan dat ding. Pick-ups zijn zo goed dat ik er nooit aan gedacht heb ze te vervangen.
Te grabbel gegooid merk? Geen idee, daar let ik nooit op eerlijk gezegd. Als hij fijn klinkt en speelt ben ik tevreden.
Volgens mij doet Schecter het best goed. Ze hebben betaalbare, goed verkopende instappers die met name metalgitaristen aanspreken. Dat is volgens mij een groeiende groep.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door BassAgent
Hun USA-gitaren zijn topnotch. De Nick Johnston strat is yummy. Waar Schecter het laat liggen, is het middensegment, grosso modo 1000-1600 euro.
Ze hebben inderdaad een wat onevenwichtig modellen/prijs program, maar dat kan keuze zijn.
Ik heb afgelopen (2017) editie van de Noorder Gitaar dag nog een aantal Schecter bepoteld en ze waren allemaal zeer goed bespeelbaar.
De bouw is veel consistenter dan van menige ‘grote’ broers of zussen.
Waar ze het vooral ook laten afweten is op het gebied van PR. Het merk is volmaakt onzichtbaar en in een bewegelijke markt waar veel gitaristen zich blind staren op de geijkte modelletjes kun je je dat niet permitteren.
Nou is onhandig aanpakken wat anders dan te grabbel gooien. Maar hoopvol vind ik het niet.
Vriendelijke groet, Gus
Onzichtbaar?Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Duhsjaak
Ze hebben -in het hardere genre, dat wel- nogal een behoorlijke berg endorsers.
Ok, het is geen Ibanez of ESP, waarbij het lijkt alsof ze iedereen endorsen, maar ze komen best een eind.
Ik heb eens zo'n jeff loomis signature bespeeld een paar jaar terug. Vond het niet heel geweldig op eoa manier. Als ik blind zou moeten kopen, zou ik liever voor ibanez gaan, qua "garantie" op fatsoenlijke kwaliteit; die Loomis was ook niet geheel onderkant van de markt.
Wel jammer, vind de schecter gitaren best mooi.