Printable View
Ja, dat dacht ik dus ook, want je hebt echt duidelijk nog nooit echt naar Pearl Jam of Alice In Chains geluisterd. Wel 's gehoord van Jerry Cantrell of Mike McCready? Voor jouw informatie, dat zijn twee leadgitaristen en bepaald niet de minste. Zonder een welles nietes spelletje te doen of persoonlijk te worden, ik zou je er echt serieus 's in gaan verdiepen.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door kassie
@Haex: Ik zou je 's gaan verdiepen in de jaartallen, want ook jij zit er nogal naast.
Ik denk niet dat het imago het probleem was van de jaren 80 rock, grunge was immers niet veel 'netter'. Naar mijn mening heeft die jaren 80 hardrock zichzelf gewoon kapot gespeeld : het was net allemaal te veel en te lang van hetzelfde. Warrant, Cinderella, Poison, Dokken, Ratt, Winger, Bon Jovi, Night Ranger, het begon allemaal op elkaar te gelijken (voor de grote massa). En opeens kwam GnR met een iets bruter geluid, en niet veel later brak Nirvana dankzij MTV door. En dat was een verademing na een decenium ooh's en aah's meebrullen ;)
Overigens, ik vind de solo in Alive van Pearl Jam anders best wel lekker :D
Ik ben in elk geval met drap eens dat grunge een volstreke onzinterm was. Wat heeft Soundgarden muzikaal nou met Nirvana gemeen? Daarom is het lastig vergelijken, maar het lijkt me duidelijk dat er nooit een "grunge"band is geweest met gitaarwerk van het technisch niveau van Van Halen of Rhoads. Al konden sommigen het stiekem denk ik wel hoor. Er zaten in veel van die bands dezelfde gasten die vier jaar eerder in spandex broeken stonden te shredden. Bij mij in de buurt zag je dat ook, glam-metalbands die opeens een houthakkersbloes aantrokken en over hun innerlijke piiiiiiiiiijn gingen zingen. :seriousf:
Ik denk dat bekend worden afhankelijk is van de persoon.
Het is een mix van gebeurtenissen en ik geloof niet in geluk, maar wel in toeval.
Toevallig kan je maar net een producer tegenkomen die een goeie dag heeft.
Anderzijds, en daar heb je geen geluk voor nodig, als je opdringerig genoeg bent kom je wel aan een producer!
En tsja muzikaal gezien, is creativiteit.
Wat onderscheid bekend, goed muziek, van het zoveelste garage bandje.
Dat is dus denk ik creativiteit, en klinkt het goed, roept het wat bij je op?
De ene band haalt het puur door technisch vet in elkaar te steken, terwijl de andere een dikke sound heeft.
Bijvoorbeeld, ik val niet omver van Rammstein, maar wat een vette, strakke sound hebben ze!
Een band die ik technisch gezien goed vind maar waarvan ik de sound s*** vind, is Nile.
Een band waarbij ik het allebei goed vind is Necrophagist, maarja die band is niet toegankelijk omdat ze nogal een aparte stijl hebben.
En ik moet zeggen, op het moment zie ik mijzelf niet bekend worden, met de mensen om mij heen, beide mijn punkbandje en mijn metalbandje.
Wat ik mij dan ook weer bedenk, is dat zij misschien hetzelfde over mij denken.
Wat ook wel mee wil helpen, mensen zitten in een levensstijl waar ze zich veilig bij voelen en willen onbewust of niet hun best doen, of echt niet bekend willen worden.
+1 Ik heb aardig wat getalenteerde jongens gezien die schijnbaar expres mooie kansen laten liggen, eeuwig dingen uitstellen etc. Het is natuurlijk heel veilig om te kunnen denken: ALS ik ervoor zou gaan, zou ik doorbreken, veel veiliger dan ervoor te gaan met de kans op je bek te gaan.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Thundermane
Ik vind trouwens niet dat het streven naar sterrendom als vanzelf bij muziek maken hoort. Muziek maak je omdat je van muziek houdt, niet omdat het je grote wens is om toegejuicht te worden door een voetbalstadion of om een zeiljacht van 50 miljoen euro te kopen.
Toch niet, The black album kwam in 1991 uit alslook Nevermind. En the black album sloeg ook serieus in. Niet alleen Nirvana was bekend.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door drap
Ik bedoelde ook niet de jaartallen van het uitkomen van de albums. Dat weet ik ook wel. Dat Black Album sloeg helemaal niet zo in als Nirvana. Ik heb die tijd bewust meegemaakt. Metallica had een hitje, Nirvana heeft een hele generatie aan rockbands mogelijk gemaakt.
Ik heb die tijd ook meegemaakt, en ik kan zeggen dat in de school waar ik destijds zat, er veel meer Metallica-shirts werden gedragen. En ook Metallica sloeg hard in, Nirvana maybe nog wat harder ja ok. Maar metallica had toch een serieus commercieel succes, niet normaal voor een Metal-band. Ook Guns 'n Roses was toe enorm bekend.
Mee eens, anderzijds als je alleen energie steekt in je muziek, dan heb je geen tijd meer over voor een baan er naast.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door EuroCinema
In zo'n geval mag je hopen, en er van uit gaan dat je er wel geld mee verdient!
Als dat niet lukt, en dat komt maar al te vaak voor, dan moet je toch weer keihard terugvallen op een gewone baan.
Iron Maiden heeft tot op de dag van vandaag ook commercieel succes, enorm zelfs. En toch is het geen mainstream band. Dat was Metallica voor de meesten ook niet in die tijd. Nirvana wel, zo ook al die grote rockbands uit de jaren '90 die daarna kwamen en zelfs Metallica heeft daar van geprofiteerd.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Kris Haex
Guns-n-Roses is wel een band met erg veel invloed geweest, dat ben ik met je eens.
Of iemand door breekt heeft met 2 dingen te maken lijkt me
Je moet natuurlijk goed zijn in wat je doet. Dat kan technisch hoogstaand zijn of sloppy garage, maakt niet uit. Als je maar goed sloppy bent.
Ten tweede moet je appeleren aan een grote groep mensen. Uitstraling en karakter. Dat kan net zo goed een loserimage zijn als de brave huisvader.
Bovendien helpt het als je een luchtig en flexibel karakter hebt in de biznis en de kunst verstaat om iedereen te laten doen in wat ie goed doet.
Discussie hierover gaan vaak mank omdat goed als absoluut begrip gebruikt wordt.
Hangt er ook maar net van af. Ik denk dat voor het grote publiek dat uitstraling en karakter wel belangrijk is.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Pepe
Maar de muziek waar ik naar luister, soms zitten daar bands tussen waarbij er een groep zoutzakken de oren van je kop speelt!
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Thundermane
Het een kan het ander compenseren.
Het is eenvoudig om een aantal gitaristen op te noemen die alleen skills hebben maar geen uitstraling voor een groot publiek. De bekendste gitaristen hebben beide in meer of minder mate. Het helpt ook als je zingt natuurlijk. Een van de redenen waarom het nooit wat is geworden met Gatton, Spedding, Buchannon en Jef Beck -voor het grote publiek- en wel met Hendrix, Clapton, Roben Ford en Cobain.
Ik weet dat ze Buchannon en Beck hebben willen laten zingen, op sommige nummers doen ze dat ook. Pijnlijk. Gauw weer een instrumentale plaat maken. Veel beter.
Persoonsverheerlijking of idolatrie is het ophemelen en idealiseren van iemand; er ontstaat zo meestal een cultus waarbij deze persoon wordt verheerlijkt of zelfs aanbeden. Persoonsverheerlijking heeft vaak een quasi-religieuze connotatie.
Deze term wordt zowel in positieve als in negatieve zin gebruikt in verband met leiders van bepaalde religieuze stromingen, martelaren, maar ook popartiesten, en ook autoritaire leiders van dictaturen(van wikipedia).
het zijn van een idool heeft dus meer te maken met een bepaald beeld of gevoel waar iemand voor staat door hoe hij of zij zich gedraagt of eruit ziet
dan perse met de muziek die hij of zij maakt
neem jim morrison
hij zette zich af, hij stond voor de jonge intelectueel die niet meeliep maar nee durfde zeggen tegen de gevestigde orde..volledig op het juiste moment in het tijdsbeeld, tijdens de vietnam oorlog , was hij een rebel, en waar veel jonge mensen ook al oorlogsantipathieen koesterden werd jim morrison daar een ikoon van. zijn status van legende/idool werd door zijn dood alleen maar groter
waarom wel jim morrison en niet elk ander willekeurig dichtertje dat in een band zong? de band had wel een eigen geluid maar zonder de charismatische morrison waren de doors waarschijnlijk nooit geworden wat ze zijn geworden
een idool moet dus niet perse een kundig iemand zijn op zijn vakgebied maar vooral op het juiste moment het juiste uitstralen.
dat maakt iemand een idool..of zelfs een legende
tegenwoordig is het echter ook vaak gewoon de marketing die idolen schept
weer een ander verhaal dus
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door gitaarvrouwtje
hmm... ik denk dat Morrison meer kundigheid had op zijn vakgebied dan je hem hier toedicht. Ik denk dat ie nu ook wel was komen bovendrijven.
Ja ok, Nirvana was wel meer mainstream.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door drap
hm nee als je dat uit mn woorden begrijpt zeg ik het niet goed, jim morrison was bovenmatig intelligent, en zeer kundig, dat bedoel ik er niet mee te zeggenCitaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Pepe
maar ik geloof toch dat het vooral zijn charisma is geweest dat the doors zo populair heeft gemaakt, en ik ben een fan dus ik weet wel waar ik t over heb als ik the doors noem
die man had een zekere uitstraling,..enfant terrible ...
laten we wel wezen hij kreeg het eigenhandig voor elkaar dat de band in amerika nog met grote moeite aan gigs kwam..
niet meteen een recept voor populariteit maar de man werd er juist een cult figuur door
zeker morrison was kundig maar tussen vele andere kundige mensen is juist hij een ikoon geworden.
Sorry? Heb je wel ens goed naar Everybody's Gotta Learn Something geluisterd?Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Pepe
Ahem, maak je niet sappel - het gaat hier om Jeff Beck. ;)Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Spores
Ik vind de muziek anders ook geniaal. End of the night bijvoorbeeld, of Celebration of the Lizard op Absolutely live. En dan die drummer , elke slag past telkens perfect in het nummer, niet teveel niet te weinig, precies goed.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door gitaarvrouwtje
Die Dionysos symboliek, Doors of Perception, het is meer dan alleen klanken en muziek. Mijn ultieme zomeravondmuziek, als we buiten naar het onweer zitten te kijken.
Van die tedere liedjes zoals Love Street en Can't see your face tot van die dronken live versies van 5 to 1 en backdoorman. Mocht je het nog niet gehoord hebben, the Doors hebben een prachtige (instrumentale) versie van Summertime opgenomen ergens in 67, zo mooi het is bijna ontroerend.
Ik kan er nog wel uren over doorgaan, maar dat zal ik je maar besparen. Of the Doors net zo beroemd waren geworden zonder Morrison, nee, maar de muziek en de muzikanten waren onontbeerlijk. Het paste allemaal perfect in elkaar en bij elkaar. Tijdloze muziek.
Mooi gesproken Sideburns.
Ik ben niet speciaal een Doors fan maar toen ik die dramatische killing scene bij Apocalyps Now zag met "The End" daaronder kwam het me voor dat maar heel weinig songs deze scene zouden kunnen dragen.
"When the music's over".. ook al zo'n episch stuk met draagbare dramatiek wat maar weinig bands kunnen flikken.
Efin, misschien haal ik ze door mekaar.. maakt niet uit.
wat je zegt onderschrijf ik volledig, ik ben dan ook geen fan omdat jim morrison zo n charisma had..ik ben fan omdat ik het fantastische muziek vindt, maar het ging hier om de vraag waarom de een een idool wordt en de ander nietCitaat:
Oorspronkelijk geplaatst door tidalwave_sideburns
niet om de kundigheid van een onbetwistbaar goede band als the doors
en jim morrison is zonder twijfel een van de grootste idolen aller tijden. het waarom daarvan laat zich mijns inziens voor een deel vinden in zijn charisma
dat the doors een superband is/was staat gewoon buiten kijf, maar is ook niet het punt in de topic, ik probeer bij het onderwerp te blijven ;)
Jim Morrison heeft inderdaad veel charisma, vooral die Jesus-pose.
Net als bijvoorbeeld Johnny Cash, Muddy Waters, Peter Steele, Billy Idol, Brian Setzer, Frank Sinatra, belichaamt hij de essentie van de muziek. Ik denk dat ze daarom juist zo beroemd zijn geworden.