Printable View
Frank Marino, ook leuk inderdaad, alhoewel ik het niet (goed) ken, was voor m'n tijd.
Hier nog een voorbeeld van een slecht stukje zang van gary Moore op "Always Gonna Love You".
Vooral bij 3:40 slaat z'n stem helemaal over. :o
http://www.youtube.com/watch?v=UjMSQpjRqqI
Maar zo´n intro maakt dan weer veel goed
http://www.youtube.com/watch?v=3GzoFnHQmBI
Hier is de Jeff Beck invloed duidelijk te horen
Yep, heel erg Becky, alsie maar geconcentreerd is en de rock'n roll gitarist pose even opzij zet schudt hij dat uit zijn mouw.
Dat schmieren, ik bedoel daar mee dat op effectbejag werken, lange noten laten feedbacken en dan "the Face" van stal halen en aftoppen met zinloos shredgeweld.
Pacino of Nicholson die gaan overacten omdat het ze te makkelijk afgaat, same thing.
Maar true, je staat in een spotlight en als je langs een bord komt waarop staat Stel je niet aan.. dan schiet je op een podium daar dwars door heen.http://www.gitaarnet.nl/forum/images/icons/icon10.gif
Dat is juist waar Gary bekend door is geworden, die face, maar hij legt wel heel veel gevoel in z'n spel.
Uiteraard loopt dat, vooral live, af en toe flink uit de hand.
Het is wel z'n handelsmerk laten we zeggen.
Dat t-shirt van mij had een opdruk van Gary met zo'n "face" en een rooie Strat.
Ik trapte er vol overgave in. :)
Ik zie Gary ook een beetje als de link tussen oud en nieuw, Na Gary kreeg je Meniketti, Hammet, e.d.
Het nummer "End of the World" van Corridors of Power heeft bijna dezelfde riff als een nummer van Metallica van Death Magnetic, maar ook op Ride The Lightning uit '85 hoor je invloeden van weer een andere riff uit dat nummer.
Gary stond ( edit:samen met nog een rijtje bands) aan de vooravond van de Heavy Metal scene.
Iets waar hij later schoon genoeg van kreeg, en blues is gaan spelen.
Ik beschouw Metallica als een soort van opvolgers, maar tegelijk ook vernieuwers, zeker in de metal scene.
Blijft jammer dat hij vanwege een gebroken pols , of in ieder geval een zware polsblessure destijds niet de opvolger werd van Rhandy Rhoads bij Ozzy, dat had ik 'm wel willen zien doen, want als er iemand kan gieren, scheuren en graven in z'n gitaarhals, waren ze bij hem aan het juiste adres...vind hem toch een klasse beter dan Zakk Wylde namelijk.
ow? de gary-ozzy link had ik nog nooit van gehoord. zou wel leuk geweest zijn.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door marc_odijk
zoals jij het schrijft lijkt het net alsof door de pols van Gary de keuze naar Wylde is gegaan, maar er zaten nog een paar gitaristen tussen, in ieder geval (korte periode) bradd gillis en jake e lee. volgens mij heeft Wylde, jake afgelost. persoonlijk vond ik ze allemaal op hun eigen manier geweldig in het ozzy concept.
Allereerst een zeer leuk clipje meneer Huisjes :). Heerlijk geluid...! Dat Gary Moore '80s geluid zit er inderdaad in... toch wel apart dat Gary toen ook gewoon een '60s Strat gebruikte met drie singlecoils i.p.v. humbuckers om keihard te rocken.
Gary is echt één van de weinige die andere gitaristen vol van het podium kan afblazen. Toen hij net weer was teruggekeerd naar de (heavy) blues was het vaak nog een beetje teveel geshred, maar gedurende de jaren heeft 'ie steeds meer het 'less is more' principe aangegrepen en is Moore alleen nog maar beter geworden denk ik. Ik vind zijn werk met Thin Lizzy en Phil Lynott geweldig en zijn hardrock carriere in de '80s is ook zeer goed. Hij wordt de laatste tijd ook steeds overtuigender qua bluesgitarist. Geweldig is het eigenlijk dat zo'n lelijke kerel zo veel succes heeft kunnen krijgen :seriousf:
Deze versie van 'Empty Room's heeft toch wel sublieme solo's... niet teveel noten, en perfect uitgevoerd.
http://www.youtube.com/watch?v=3GzoFnHQmBI.
En zoek dan eens het verschil met zijn meest recente werk...
http://www.youtube.com/watch?v=GecoLxmcDwk
Thx, EJ NL.
Zoals Swarzenegger zou zeggen in de Predator: "You are one uggly mother******". :)
Die uitvoering van Empty rooms is inderdaad erg mooi.
Gary is eigenlijk altijd al een beetje een blues-gitarist geweest, hij gebruikte alleen een overdosis aan gain en powercords.
De blues-licks in z'n solo's zitten er vanaf het begin af aan al in.
Zo, dit filmpje maakt nogal wat (jeugd)sentiment los zo te lezen! Zat zelf nog niet eens in de luiers toen :D
Het album Back to the Blues is toch de muziek waarop ik heb leren soleren...eindeloos op repeat in m'n 100-gulden-cd spelertje.
Goed gespeeld, grappig om te horen dat je de eindeloze sustain mist en dus drie keer moet aanslaan waar Gary aan één keer genoeg heeft.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door meul
Het was zelfs voor het Brad Gillis verhaal, want direct na de dood van RR is er een andere gitarist bijgekomen, die qua uiterlijk iets teveel op RR leek, maar die is zelf opgestapt omdat teveel fans om RR bleven roepen, maar die was niet meer beschikbaar. Bernie Tormee, ik weet alleen niet of je het zo schrijft. Toen werd Gary benaderd, en zat met zijn pols, waarna Brad Gillis de snaren en Floydpook mocht hanteren, wat resulteerde in Speak of the Devil. Daarna inderdaad Jake E Lee, die echt wel te gek was, maar ozzy vond dat hij iets anders moest doen, muziek werd te soft, onderandere door teveel toetseninvloeden, en toen kwam redneckZakk.
http://i30.photobucket.com/albums/c3...g?t=1245839193