-
Je hebt gelijk dat een ladder in de praktijk zelden noot voor noot gespeeld wordt. Er wordt veel geschreven over de ladders die je over een gealtereerd dominant akkoord kan gebruiken in jazz, maar in de praktijk zijn het vaak maar 1 of 2 nootjes van half-heel of lydian dominant die je hoort.
Echter, als meerdere uitleggen mogelijk zijn, heeft de simpelste wat mij betreft de voorkeur. Je kunt een dorische lick zien als mineur pentatonisch met een stukje (namelijk de 6 en de 2) van mixolydisch, ik noem maar wat geks. Maar in zo'n geval communiceert het stukken makkelijker om dorisch te zeggen.
En wat je weglaat is minstens zo belangrijk als wat je speelt. Een mineur pentatonische passage heeft een andere sound omdat je die 2 en 6 niet speelt. Als je dat omschrijft als een deel van aelolisch, geef je m.i. de klankkleur niet optimaal weer.
Overigens vind ik theoretisch(op papier) en praktisch(klank,horen) niet zo zwart/wit tegengesteld. De stukken op Miles Davis' Kind of Blue zijn mede voortgekomen uit het idee om met bepaalde toonladders te werken. Heel theoretisch dus. Maar het is een plaat geworden die enorm veel mensen aanspreekt vanwege de sfeer en de emotie. Het theoretische concept hielp de muzikanten om diep te gaan en hun vaste riedels los te laten.
-
dat ben ik ook wel met je eens hoor.
maar ja praktisch speel je vaak wat lijnen uit een x ladder over Y akkoord of schema dat is eigenlijk wat ik wil zeggen
-
Zo bedoelde ik het niet. Jij zei: "een gedeelte uit Eharm min noem ik dus ook zo"
Laat je de dis weg uit E harm dan is het geen E harm meer.
Pizza hawai zonder ananas is geen pizza hawai meer http://www.gitaarnet.nl/forum/images/icons/icon10.gif
Speel je dus een solo over E7 zonder ook maar één keer de dis te gebruiken, dan speel je geen E harmonisch. Klinkt ook niet zo.
