My bad.. dacht me te herinneren zoiets ergens gelezen te hebben... mijn excuses.
Printable View
My bad.. dacht me te herinneren zoiets ergens gelezen te hebben... mijn excuses.
Geen probleem hoor, alleen begreep ik er weinig van... :D
Volgens mij dachten zowel jij als Jan dat ik een beetje voor de Jazzparochie aan het spreken was, maar zoals ik hieronder al uitgelegd heb was dat helemaal niet het geval...
Ik ben het terdege wel met jullie eens dat sommige Jazzknakkers (evenals sommige Rockknakkers) moeilijk doen om het moeilijk doen en dat het daarom in (goede) muziek niet gaat...
De moeilijkheid ligt 'm alleen op andere gebieden, bij Jazz meer in de te volgen harmonie en bij Rock meer in de technische stuntjes...
He harald,Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Harald
Vergis je niet hoor, er zijn massa's jonge headbeangers die juist heel graag willen horen hoe goed je bent en wat je allemaal kan. de metal en harrock is ook een beetje de bodybuilding onder de muziek stijlen. het iemand raken is ook hier een breed begrip. naast de emotionele kick is er ook zoiets als een techische kick, Iemand die iets waaninnigs speelt. uiteraard komt er wel iets meer kijken dan alleen snelle vingers om het werkelijk imposant te maken. hoewel, toch ook best wel veel jonge wannabee speedduivels hebben daar helemaal geen zak mee te maken. snel is goed...hoort bij het ontwikkel proces van de gitaargod van morgen
Ben ook absoluut niet tegen snelheid (of complexiteit). Maar ik heb een hekel aan complexiteit om de complexiteit, en techniek om de techniek, tenzij dat gebalanceerd wordt. Dat maakt Zappa voor mij zo sterk. Er zit een enorme afwisseling in. Het ene moment krijgt een solist alle ruimte om uit te pakken, even later is er ensemblespel met een discipline waar het gemiddelde symphonieorkest een puntje aan kan zuigen, en even later staat dezelfde band een melig bluesje te spelen. Als het alleen de lastige stukken zouden zijn, wordt het onverteerbaar, ook al ligt mijn voorkeur bij zijn instrumentale werk a la Black Page en Sinister Footwear, en nummers als Inca Roads en Drowning Witch. Met name die laatste twee hebben die afwisseling zelfs binnen hetzelfde nummer, essential Zappa wat mij betreft. Vai is ook zo iemand die dat vaak heel goed doet.
Al ben ik geen shredder, mijn arsenaal aan beschikbare trucjes is vrij ruim, en dat geldt zowel voor akoestisch fingerstyle werk, als voor elektrisch werk. En gebruik akoestische geintjes ook op elektrische en omgedraaid. Maar heb me nooit op shredden alleen toegelegd. Of welke andere stijl dan ook. Ben behoorlijk breed georienteerd.
En idd. iemand die technisch heel erg goed is, kan ik, als ik als gitarist kijk en luister, best waarderen. Maar dat alleen boeit me niet veel langer dan een minuut of tien. Je hebt meer nodig om me langer vast te houden. Met trucjes en snelheid alleen lukt dat niet. Ik weet niet hoe jij dat ziet, maar ik beschouw de gitarist, en de muzikant in iemand bijna als twee verschillende personen. Het meest interressant vind ik meestal diegenen die op beide vlakken sterk zijn. Maar als het op een van de twee is, hoor ik liever een goede muzikant. Iemand die alleen een goede gitarist is kan ik eigenlijk bijna alleen als studieobject beluisteren. Als ik er een uur naar moet luisteren hoor ik liever JJ Cale dan Al diMeola, hoewel de laatste duidelijk de betere gitarist is. Dat is een van de dingen die ik in Tommy Emmanuel zo waardeer. Hij kan snel spelen, kent veel geintjes, is een goede entertainer. Maar zijn mooiste werk zijn de ballads. Die speelt hij met een enorme diepgang en finesse. Maar ken het ook van vroeger, snel is goed, moeilijk is goed. Ik word ook al iets ouder, blijkbaar ;)
Nee hoor, ik begreep je wel, alleen probeerde ik uit te leggen dat iedere stijl zo zijn zwaarte punt heeft en dat zelfs wanneer je geintroduceerd bent in een genre het nog moeilijk is om in algemeen heden te praten omdat ook binnen je eigen genre iedereen weer een eigen mening heeft waarvan je soms echt niet begrijpt dat mensen dit zo kunnen zien of horen.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Tristan
Ik weet niet of je de rock nog zo simpel moet afschilderen. het is intussen wel iets meer dan een truckje hoor. de rockers van tegenwoordig al veel meer onderwezen dan vroeger. die grote gasten weten precies wat ze doen. en die truckjes worden ook steeds harmonisch complexer ingevuld.
ik begrijp wel wat je zegt hoor. maar persoonlijk heb ik geen moeite met complex om het complex zijn. emotieloos bestaat niet. verbazing is ook een emotie en voor mij net zo echt als verdriet en geluk. net als walging die je voelt voor iets dat je echt lelijk vind. ik vind het juist altijd wel interessant als ik iets niet begrijp of te complex vind. komt dit nu omdat ik naar bullshit luister of omdat ik de genialiteit niet hoor? gelukkig vind ik niet snel iets te complex.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Harald
maar iedereen maakt muziek zoals hij vind dat hij dat moet doen. en iedereen heeft een mening. een mening is allen per defenitie geen feit.
Daarin ben ik het helemaal met je eens hoor, het was gewoon een simpele generalisatie die zeker niet voor alles opgaat, zowel op het gebied van Rock als op het gebied van Jazz niet...Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door meul
Ik ben het wel met Harald eens dat ik als ik moet kiezen liever een goede muzikant dan een goede instrumentalist hoor, er zijn ook mensen die in beide opzichten sterk ontwikkeld zijn maar dan is het natuurlijk ook nog de vraag of je ze muzikaal ook kan waarderen...
Met jou ben ik het weer volledig eens dat verbazing ook een emotie is die een rol speelt bij het waarderen van muziek, in mijn geval in ieder geval wel...
Ik weet nog goed dat ik de eerste Scott Henderson/Tribal Tech plaat hoorde, ik wist gewoon niet wat ik hoorde, sommige frases die die man speelt en dan die Blues feel erachter, verbazingwekkend wel...
Inmiddels ben ik het wat minder gaan waarderen, dat moet ik wel zeggen, muzikaal zit het allemaal gewoon wat minder structureel in elkaar (het zijn niet echt songs ofzo) en zijn sound is ook niet helemaal mijn smaak...
Zo hee, 3 pagina's al! Ik ben het ermee eens dat jazzers soms heel eigenaardige keuzes maken qua sound. Die deken-over-de-amp sound die in de 70s populair was bijvoorbeeld, waarbij de bas vaak meer hoog leek te hebben dan de gitaar. Soms heeft het ook een functie. Ik denk dat Mike Stern z'n outside spel een stuk lastiger in het gehoor zou liggen zonder die eeuwige chorus van 'm.
Maar anyway, articulatie is wel van groot belang hoor, in jazz. Het verschil is alleen dat je niet elke frase heel "verstaanbaar uitspreekt". Het moet een beetje cool en nonchalant blijven, understated. Benson heeft bijvoorbeeld de gewoonte om snelle, complexe licks wat zachter en minder geprononceerd te spelen. Dat is in zijn geval geen technische beperking (hij doet het vaak genoeg ook wel heel netjes), maar een bewuste keuze. Het blijft cool klinken omdat-ie het een feel geeft van "even een dingetje tussendoor" ipv "ROCK OUT TO MY POWERLICK!". :)
Dat geldt ook voor buigen en vibrato: met mate kan het heel mooi zijn, maar te veel klinkt gewoon niet cool. Luister naar hoe Chet Baker zong: nauwelijks vibrato of glijers, gewoon rechtuit, cool, understated. Uit het hart, maar ook alsof-ie z'n jas nog aan heeft en zo weer verder gaat. Of Grant Green: korte nootjes, vaak heel recht getimed, de melodie zo basic mogelijk gehouden en vaak zo'n lui half stapje de noot in sliden. Coltrane hield zijn noten zelfs als-ie heel snel en gepassioneerd speelde toch vaak heel recht getimed zonder veel poespas en vaak een beetje haastig. Cool, nonchalant, understated, betere woorden heb ik er niet voor.
Denk ook aan acteurs: al Pacino brengt emotie over door te schreeuwen, grote armgebaren. da's een rocker/bluesman. Kevin Spacey doet het met kleine verschillen in zijn gezichtsuitdrukking. Da's wat mij betreft een jazzer.
En nu weer over opbouw? :)
tja opbouw t ligt er maar aan wat voor een stijl muziek of nummer..moeilijk te zeggen ..mij persoonlijke voorkeur qua solo gitaristen gaat uit na legato spelers.
t moet eigenlijk gewoon bij de song passen en dat is moeilijker dan je denkt.. zo vaak hoor ik dat eigenlijk niet dat je denkt van ja das de perfecte solo over dat nummer al kome sommige wel dicht in de buurt wat al goed genoeg is natuurlijk!
en ook wat tristan zegt je smaak wil door de jaren wel eens veranderen wat ik 10 jaar geleden te gek vond denk nu veel milder over..
Chet Baker, daar noem je nu een mooi voorbeeld. Waardeloze zanger, als je het puur op techniek bekijkt... maar als hij, en toch vaak best vals, My Funny Valentine zingt is het wel kippevelmuziek. Als Joe Pass vals speelt is het gewoon lelijk... En wat bij Chet Baker voor kippevel zorgt, is net wat er muziek van maakt, en wat mij betreft uiteindelijk belangrijker dan opbouw.
Zou dat niet zo zijn moet er uiteindelijk toch een soort heilige formule zijn. Zou Wes Montgomery (dat is dan weer een traditionele jazzer die ik wel graag hoor, sommige van zijn solostukken, zo mooi!) met zijn single note / octave / chord solo aanpak nog gelijk krijgen.