Als je een vraag hebt over voicing, stel die dan in een nieuw topic.
Ik word een beetje vervelend van het telkens off-topic gaan hier.
Printable View
Als je een vraag hebt over voicing, stel die dan in een nieuw topic.
Ik word een beetje vervelend van het telkens off-topic gaan hier.
Neem me niet kwalijk, hoor. Ik ga hem vanavond wel als apart topic posten. Erik E bedankt :)
Ik heb altijd begrepen dat er 2 doodzondes zijn: een 3 over b3 en een 7 over b7.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-
Verder kan alles, en is dus niet dissonant.
Die 022232 zie ik in principe als een E dominant septiem. Maar met b3/3 kun je niet fout gaan omdat er een 4 (2 op snaar g) wordt gespeeld. Uit het akkoord blijkt dus weinig. Ik zou hier zeggen: de es is dissonant omdat je al een d speelt (3 op b-snaar) en je duidelijk in e loopt te wroeten.
Maar hier blijkt dus dat veel afhangt van de functie van het akkoord. Voor hetzelfde geldt speel je hier namelijk een B-akkoord met E in de bas. Of een raar omgekeerd D-akkoord. Maar ook daarover lijkt mij de es behoorlijk dissonant.
Wat vindt jij?
Die majeur septiem vind ik over een dominant akkoord soms juist supergeil klinken... :D
nah, dan geef je toch blijk van een eigenaardige voorkeur op het gebied van geilheid...;-)
Maar ik geloof dat Beethoven (of zoiets) wel eens een paar maten voor een wending een vage foute toon bleef aanhouden totdat ie opging in een eigen ladder. Er ging een zucht van verlichting op in het publiek toen die toon eindelijk "thuis kwam"...
Over 022232 vind ik de f, bes en dis dissonant, de akkoordtonen (e fis a b d) volkomen consonant, en de rest onvolkomen consonant. Maar mn boek zegt iets heel anders. Die zegt dat standaard b2 (f), #4 (of b5 (bes) en 7 (dis) dissonant zijn (dat vind ik dus ook), maar zegt ook dat de 2 en b7 dissonant zijn, en dat vind ik dus niet.
Komt dit omdat deze tonen in het akkoord zelf gespeeld worden?
Dus in het akkoord zelf zijn ze dissonant, maar omdat ze in het akkoord zitten, klinkt het niet 'verkeerd' (dissonant?) als je dezelfde tonen in je solo speelt?
Je moet niet naar boeken luisteren, die lees je. Muziek luister je of maak je. En als je muziek wilt maken, dan zijn luisteren en spelen naar mijn mening de beste manieren van leren. Theorie en naamgeving zijn slechts hulpmiddelen ter communicatie, niets meer en niets minder.
Of iets wel of niet klinkt ligt volkomen aan de context, die altijd op het verleden gebaseerd is wil het goed in het gehoor liggen. Compleet nieuwe dingen kunnen eng, vals en/of dissonant klinken. Spelen met overtuiging en het publiek laten wennen aan vernieuwing is een lastige kunst om te beheersen. (zie ook het laatste bericht van Guitarmania met het voorbeeld van Beethoven (ofzo) )
Consonant en dissonant zijn gewoon te brede begrippen. Elke noot heeft tegen een harmonie zijn eigen mate van neiging om op te lossen, het vertroebelt de boel alleen maar als je ze in twee hokjes probeert te duwen.
En context is alles inderdaad. Een statische Ab tegen een G7 klinkt zo dissonant als de pest, maar als-ie oplost naar een G in in Cmaj7, is het geheel heel toegankelijk. Een F zit gewoon als 4 in de cmajeur-ladder, maar klinkt in mijn oren vaak foeilelijk tegen een C-akkoord.
2 en b7 zijn niet dissonant. Weet je zeker dat je het boek goed hebt gelezen?Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door -=JEROEN=-
volkomen consonant
-reine prime
-reine kwart
-reine kwint
-reine octaaf
onvolkomen consonant
-kleine en grote terts
-kleine en grote sext
dissonant
-kleine en grote secunde
-overmatige kwart
-verminderde kwint
-kleine en grote septiem
ik zou zelf volkomen (b2 en 7) en onvolkomen (2 en b7) dissonant zeggen
vreemd vind ik ook dat ze wel verminderde kwint noemen maar niet overmatige
maar ze hebben het wel over reine prime en oktaaf (zijn die wel eens onrein dan???)
regeltjes: who needs em, really