caged system

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Guitarmania

Ik denk dat iedere gitarist op een gegeven moment zelf wel op die 5 area's uitkomt. Zowel toonladders als penta's heb ik altijd in 5 figuren over de hals geleerd.

Ik heb de boel voor een eigen methode als volgt uitgeschreven:

1. alle 5 de penta-figuren kennen (majeur en mineur; het blijven dezelfde parallelle figuren);
2. daarin de majeur- en mineurakkoorden zien liggen tot en met hun septiem;
3. alles over kerktoonladders vergeten.

---

De dag dat jij je hieraan kan houden wil ik nog meemaken ;)

Ik probeer voor mezelf vast te stellen wat er allemaal ' overbodig' is, maar ik heb over pentas alleen een paar duizend bladzijden liggen, die het allemaal anders benaderen, maar uiteindelijk kom je steeds tot dezelfde conclusies.`
Ikzelf speelde in elk geval beter alvorens ik er ben over beginnen lezen.
Het CAGED systeem is iig een goed begin om weer gewoon te spelen en mijn spontaniteit terug te vinden. En melodietjes spelen, waarschijnlijk herbegin ik The Shadows ofzo.

' Forget about scales, forget about modes : play tunes' ( An evening with Joe Pass-DVD) .
Ik ga mijn ambities wat bijstellen.
Nog iemand zulke ideeen?

Ach, weet je; ik weet inmiddels alles over kerktoonladders en andere ladders. Maar als ik ergens moet spelen en een solootje moet maken, dan heb ik er totaal niks aan. Ik probeer al die kennis handzaam te maken voor praktijk. En dan wil ik gewoon met een penta uit de voeten komen. Met hier en daar een aanpassing naar het akkoord.

Effe gekscherend: Ik heb bij Little Wing al een probleem over die F. Ik benader dat hele nummer uit de G-ladder (Em). Dan raak ik halverwege het nummer de draad kwijt en weet ik niet waar ik zit als die F voorbij komt. Zit ik vrolijk een f# over te spelen uit de G-ladder... Kan ik achteraf heel goed verklaren waarom ik vals speelde. Maar op het moment zelf... Dus nu doe ik maar een Em-penta; heb ik ook geen gezeur met die f/f#.

Thuis voor de kachel gaat het goed, maar op een podium ben je zomaar van je a pro pos. Dan moet ik echt 5 stappen terug.

Thuis voor de kachel gaat het goed, maar op een podium ben je zomaar van je a pro pos. Dan moet ik echt 5 stappen terug.[/QUOTE]

Dus in de zomer ....... :p

Ik ben momenteel HELEMAAL van mijn propos, ik weet niet hoeveel stappen terug, en ik wil dat dus duidelijk gewoon niet : ik blijf knoeien.
Nou ja, als je met Jazz wil beginnen, ook met beperkte ambities, moet je bereid zijn jezelf een tijdje belachelijk te maken (ik weet niet meer van wie die woorden komen ). Zal wel zijn als met sporten : no pain, no gain.
Maar een schriel mannetje die er wil uitzien als Hercules... dream on.

Johan Cruijff was een schriel mannetje. Maar die speelde de bal gewoon tussen de benen van die herculesjes...

Over caged gesproken ;

http://nl.youtube.com/watch?v=GPupTMfgx24 (interview Buckethead)

http://nl.youtube.com/watch?v=DPK-R8_S1Bc (Hans Teeuwen)

En heb ik het goed dat je dit caged-systeem niet echt nodig hebt, als je de meeste akkoordgrepen al kent en redelijk snel alle noten op je fretbord kunt vinden ... ?

_____________
inter
01
10
net

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door terrasbeest

Nou ja, als je met Jazz wil beginnen, ook met beperkte ambities, moet je bereid zijn jezelf een tijdje belachelijk te maken

---

Weet je wat het ook is: er wordt zoveel onzin verteld over jazz. Alsof elke jazzgitarist 1000 nummers kan spelen in alle 12 toonsoorten en daarover elke keer een compleet andere solo improviseert op basis van allerlei theoretische inzichten. En dat in elke positie op de hals.
Emily Remler zei dat je maar zes licks hoeft te leren en vervolgens moet leren die aan te passen aan de omstandigheden. Misschien was dat wat overdreven, maar licks leren is veel belangrijker voor jazz dan je zou denken uit al die bla-bla. Alle grote jazzgitaristen hebben hun herkenbare licks die steeds weer terugkomen, net als bluesmannen. En ze spelen allemaal blues in F en Bb en Rhythm Changes in Bb (wat nou alle 12 toonaarden, gewoon de makkelijkste voor blazers!). Een beetje theoretisch inzicht is daarbij nooit weg natuurlijk, helpt je te onthouden wat wanneer werkt.

@eurocinema : bedankt voor het hart onder de riem. Ik heb net mijn 3de les notenleer gekregen van mijn 71 jarige buurman ( 30 jaar beroepsmuzikant geweest, daarna leraar omdat zijn instrument compleet uit de mode was geraakt-accordeon- eerste prijs conservatorium....) en hij was het met me eens om te zeggen dat het belangrijkste-of 1 van het belangrijkste- het volgende akkoord is, en ik heb naast mijn verstand toch ook nog 'oren', nee?
Zo heb ik dat vroeger ook steeds 'aangevoeld', en waar in de lichte muziek komt dat mooier uit dan in de Jazz...?( Mijn buurman vindt trouwens dat ik prima speel.)

Anderhalf jaar geleden ben ik met theorie begonnen, voordien wist ik soms niet eens de naam van de akkoorden die ik speelde .....

Ik ga dus een stapje terug zetten, melodieen spelen, met eenzelf gemaakt tussenstukje als versiering ertussen, dat wel. Ik denk dat ik daarmee veel meer zal te weten komen over die muziek en hoe ze in mekaar steekt, dan met het zuiver spelen van scales, modi, enz... uitzondering gemaakt voor ii-V-I's, en wat typische Jazzdingen voor in de blues.

Wat is mooier dan een muziekstuk dat je mooi vind , dat knap gecomponeerd is.... vooral als je zoals ik erg van braziliaanse muziek houd.
En ik ben niet vergeten dat dit topic over het CAGED systeem gaat, ik denk dat het, in elk geval voor mij, zeker omdat ik in dat dipje zit, nuttig zal zijn.
En noten kunnen lezen, natuurlijk.

Iemand?

www.AllGuitarScales.com

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door EuroCinema

Weet je wat het ook is: er wordt zoveel onzin verteld over jazz. Alsof elke jazzgitarist 1000 nummers kan spelen in alle 12 toonsoorten en daarover elke keer een compleet andere solo improviseert op basis van allerlei theoretische inzichten. En dat in elke positie op de hals.
Emily Remler zei dat je maar zes licks hoeft te leren en vervolgens moet leren die aan te passen aan de omstandigheden. Misschien was dat wat overdreven, maar licks leren is veel belangrijker voor jazz dan je zou denken uit al die bla-bla. Alle grote jazzgitaristen hebben hun herkenbare licks die steeds weer terugkomen, net als bluesmannen. En ze spelen allemaal blues in F en Bb en Rhythm Changes in Bb (wat nou alle 12 toonaarden, gewoon de makkelijkste voor blazers!). Een beetje theoretisch inzicht is daarbij nooit weg natuurlijk, helpt je te onthouden wat wanneer werkt.

---

Het spijt me werkelijk, maar een beetje geschoold iemand weet daadwerkelijk een hoop songs. En weet erg goed zijn weg door alle toonsoorten. In dit wereldje kom je gewoon gasten tegen die echt veel kunnen. Het is ook niet zomaar iets, muziek. Er zijn echt hotemetoten, en het is een echte studie. En dan heb ik het niet over die paar boerenjongens die toevallig goedSteve Vai stukkies kunnen naspelen maar over gasten die er "in zitten". Daarom is de muziek zo'n frustererende bizz: je komt constant talenten tegen die ineens iets blijken te kunnen waar je nog nooit van gehoord hebt.

De waarheid zal wel ergens in het midden liggen : je zal altijd wel een stukje uit de puzzel ontbreken, om wat theoretisch kan en mag te spelen.
Anderzijds is de theorie ook beperkend, en dat is wat ikzelf nu ervaar.Het kan/ mag eventueel voor inspiratie zorgen, en niet omgekeerd, beperken.
Vinden wat er op een bepaald moment ballast is en wat nuttig , is best moeilijk, en ik denk dat het spelen van melodieen daar enigszins zuiverend kan werken. Concentreren op improvisatie, of de concepten daarvoor, doet dit niet.
Ik heb gisteren een hele tijd oefeningen gespeeld uit de ' Chord Bible' en vermits daar niet of weinig met akkoorden over de 6 snaren wordt gewerkt, leer je sommige akkoorden die verschillende namen in verschillende toonsoorten krijgen kennen. Nu weet iedereen dat al, bvb dat je een Emin7b5 kan spelen ipv een C9, maar zo zijn er hopen meer dan ik maar al kon vermoeden : ik denk dat dit veel interessanter is dan het oefenen van scales of arpeggios, want IMO zijn de akkoorden de basis, en is het daar waarvoor het CAGED systeem het nuttigst is, tenminste zoals ik het wil toepassen.

Ik denk hierbiij ook aan het boekje geschreven door een ' nieuwe jazz-gitarist', zijn naam ontsnapt me ( Scott ......??? -hij speelt op een strat) met een heus akkoordensysteem waar éénzelfde akkoord 'shape'5 of 6 verschillende benamingen krijgt, al naar gelang de rangorde van de hoogste noot, ik herinner mij XX8755, ( als ik het verkeerd heb ik heb hier geen gitaar bij me..) dat je kan beschouwen als bvb een BbMaj7b5, maar ook als een C11.

@ guitarmania : als je denkt dat pentas de zaak vereenvoudigen, think twice, indien nodig geef ik je de titels van een paar werken over Pentas ( oa Joe Bergonzi-ik twijfel weer aan de naam..).

Muziek is idd niet ' niks', en ik denk dat het zo wel zal zijn dat de beste wss ook wel meest intelligente zijn, maar ik denk dat ze hun intelligentie vooral kunnen gebruiken om het essentiele te onderscheiden.