Een meester qua tempowisselingen en maatsoortveranderingen binnen één nummer vind ik - de ergens toch wel onderschatte - Paul Simon : een flink aantal van zijn liedjes liggen goed in het gehoor en lijken daardoor erg simpel. Maar als je dan gaat meetappen met je voet, kom je geheid stukken tegen waar je of compleet naast de maat zit of de accenten verkeerd legt, en daar ligt het genie van Paul Simon : progrockers kunnen gemakkelijke dingen moeilijk laten klinken, maar hij kan moeilijke dingen gemakkelijk laten klinken.
En metronoommuziek ... Ach, één van de grootsten aller tijden heeft zich nooit wat aangetrokken van die metronomen : Ol' Blue Eyes zong meer tussen de maten door dan op de maat. Maar da's inderdaad al weer een tijd geleden.
