.....en dan 1 der besten vergeten :???:
http://www.hi.is/~kristiy/muzik/dimebag.jpg
Printable View
.....en dan 1 der besten vergeten :???:
http://www.hi.is/~kristiy/muzik/dimebag.jpg
Precies :DCitaat:
Oorspronkelijk geplaatst door The wall of dolls
Eerlijkheid gebied te zeggen dat die er echt maar heel weinig voor onderdoet :D. Alleen vond ik Pagey nog net even wat scherper en creatiever. Ach waar bazel ik ook over, ze zijn allebei onwaarschijnlijk goed.
Valt me op dat al die oude helden uit de jaren 60/70 nog steeds zo populair zijn. Die zijn toch al lang achterhaald? Zowel technisch als muzikaal vind ik mensen als SRV, Hendrix, Page, Blackmore, Clapton, Beck etc nou niet bepaald de absolute top.
Zoals ik het zie, was er vroeger duidelijk een tweedeling, met aan de ene kant de echte topgitaristen/muzikanten, die dan vooral jazz of klassiek speelden, en aan de andere kant de 'populaire' muziek.
Die jazz-gitaristen waren altijd al top, zowel technisch als muzikaal. Een Les Paul of een Chet Atkins, dat was top en is nog steeds top.
De populaire gitaristen waren veel minder goed, en bleven vooral hangen rond simpele muziek als folk, blues etc, en speelden vooral simpele pentatonische melodietjes en solo's.
Door de jaren werd de muziek steeds complexer, mede door toedoen van bovenstaande gitaristen, en werden er dus ook hogere eisen gesteld aan de gitaristen. Ergens rond eind jaren 70, begin jaren 80 bereikte dit het hoogtepunt, en kregen we gitaristen die zowel technisch als theoretisch zeer compleet waren, zoals bv Eddie van Halen, Steve Lukather, Steve Vai of Yngwie Malmsteen. Die waren top, en vind ik nog steeds top.
Ook kreeg je een beetje crossover vanwege jazz/fusion etc, met gitaristen als Al di Meola of Allan Holdsworth.
Nu was er wat gitaristen betreft eigenlijk geen onderscheid meer tussen jazz/klassiek en pop/rock. Maar de gitaristen die deze beweging mede tot stand hebben gebracht, zoals Page, Blackmore, Hendrix... ja, die kunnen toch echt niet meer meekomen. Doet overigens niks af aan hun muziek of hun historische betekenis.
Ik zie zelf Eddie van Halen als de gitarist die de evolutie van pop/rock vervolmaakte, en het pentatonische spel eigenlijk compleet losliet, en in plaats daarvan meer speelde met klassieke invloeden, veel diatonisch spel en arpeggios. Voor het eerst was rock echt rock, en niet meer een variant van blues.
Het is misschien wat raar, maar als ik oude gitaargoden hoor/zie, dan heb ik altijd het gevoel dat het "echter" is. De huidige gitaristen komen bij mij soms wat berekender over. Ik kan het eigenlijk niet goed uitleggen. :oops:
Tuurlijk de technieken zijn zo langzamerhand zwaar achterhaald.
Maar hun manier van spelen en het gevoel die ze erin brachten zijn tijdloos.
Dat is waarom de jaren 60/70 gitaristen nog zo populair zijn (nostalgie zou ook wel wat ermee te maken hebben bij sommige mensen maar goed).
Trouwens nog ff aandacht voor een ondergewaardeerde gitarist:
http://www.pchapman.com/images/ufo/paulbc.jpg
Paul Chapman
Meer bekend als "De Vervanger voor Michael Schenker" in UFO maar tis een hele goeie gitarist, net zo dan wel niet beter dan Schenker.
Zijn gitaarwerk op NO Place To Run is geweldig :)
Technisch ok geredeneerd. MAar ik weet niet wat jij van een Page, Clapton of Blackmore hebt geluisterd... alle 3 hebben ze genoeg klassiek werk in hun muziek geintegreerd (nou goed, bij Clapton was het Bruce die dat voor hem deed). Ik vind het buitengewoon zorgwekkend dat mensen muziek zien als een technologische ontwikkeling.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Scali
Yes, Genesis, The Soft Machine, Pink FLoyd, King Crimson, Rush: Het waren allemaal popbands die heel wat complexere muziek maakten dan het oersimpele Van Halen (met de in mijn ogen briljante eddie) de kitscherige nepprog van Toto en de mislukte moeilijkdoenerij van Vai en Malmsteen, die toch qua geluid, en de volheid daarvan, inspiratie en kick my ass mentaliteit voor geen meter mee kunnen komen met de soul van de eerdere gitaristen.
Weet je wat jij moet leren? Effectiviteit en kwaliteit hangen never nooit jamais samen met technische moeilijkheidsgraad of theoretische achtergrond. Een simpele riff kan veel meer zeggingskracht hebben dat zo'n wiskundig uitgedokterde waas van noten. Ik zie de verhouding tudssen die gitaristen die jij hier opnoemt uit de jaren '80, buiten Eddie, versus die oudere gitaristen als politici versus burgers. De ene groep kraamt allemaal perfect uitgedokterde zinnen uit waar totaal geen inhoud in zit en de andere groep bevat van alles wat en kan in zowel simpel als intellectueel opzicht best nog wel eens briljante dingen zeggen.
Als jij iemand die zijn school niet af heeft gemaakt tegenkomt zeg je toch ook niet: iemand die de universiteit heeft afgerond is veel beter in het leven dan jij ? Leven is net zoiets als muziek
Technologische ontwikkeling?Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door The wall of dolls
Ontwikkeling wel, weet niet wat technologie ermee te maken heeft, afgezien van versterkers en effecten dan...
Wat ik zeg is dat Malmsteen een station verder is dan Blackmore.
Clapton is technisch wel okee, maar houdt het altijd erg simpel, veel pentatonisch spel ook nog. Is nooit echt met z'n tijd meegegaan.
Page is gewoon uitermate rommelig. Duidelijk niet de verfijning van latere rock-gitaristen en jazz/klassieke gitaristen in het algemeen.
Dit zijn ook precies het soort bands dat ik bedoelde die in de jaren 70 de ontwikkeling droegen. Maar we hebben het hier puur over het gitaarspel. Jij haalt gitaarspel en muziek een beetje door elkaar denk ik. Die bands maakten complexe muziek, maar het gitaarspel zelf was nog niet volkomen los van de blues, en de virtuositeit was ook nog niet zo groot als bij muzikanten van jazz/klassiek.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door The wall of dolls
Dat is weer puur een mening waar je absoluut niets mee kunt.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door The wall of dolls
Ik vind zelf dat die eerdere gitaristen eenvoudig speelden en een slechte instrumentbeheersing hadden, terwijl de nieuwe generatie zowel technisch als theoretisch op een niveau werkte dat vergelijkbaar is met jazz/klassiek. Sommige mensen zien slechte instrumentbeheersing juist als 'spelen met gevoel'. Leuke mening, maar daar kun je verder niets mee. Zeker niet omdat ik zelf een andere definitie van 'spelen met gevoel' hanteer, die niet gerelateerd is aan fouten, bepaalde theoretische richtlijnen of snelheid.
Daar gaat het helemaal niet om, en je belerende toontje is een beetje jammer.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door The wall of dolls
Technische en theoretische moeilijkheidsgraad geeft wel iets concreets aan van het niveau van het spel van een gitarist. Iedereen begrijpt dat het bestuderen van theorie tijd kost, en dat het veel oefening kost om echt virtuoos op je instrument te worden. Dus iedereen begrijpt dat de nieuwe generatie gitaristen op een hoger niveau bezig was.
Of je die muziek op een hoger niveau mooier vindt of niet, is een kwestie van smaak. Feit is wel dat je makkelijk een niveau lager kunt spelen, maar een niveau hoger spelen kost veel tijd en inzet.
Zeer gevaarlijke uitspraak.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door The wall of dolls
In beide gevallen heb je figuren die onzin uitkramen, en mensen die zinnige dingen zeggen.
Er zijn genoeg gitaristen te bedenken die wel snel kunnen spelen, maar geen echte boodschap hebben. Zo ken ik ook genoeg gitaristen die niet snel kunnen spelen, en geen boodschap hebben (laat ik voor de gein Spike van Di-Rect eens noemen). Ik snap niet waarom de link gelegd wordt bij het snelle spelen. Lijkt me meer een slap excuus.
Omgekeerd zijn er ook zat gitaristen die zowel snel kunnen spelen, als enorm mooie en emotionele solo's neer kunnen zetten, en dan kom je uit op namen als Eddie van Halen, Joe Satriani, Steve Vai, Neal Schon, Steve Lukather etc.
Je gaat me toch niet vertellen dat Steve Vai's For The Love Of God, ondanks zijn Grammy nominatie absoluut geen boodschap heeft, niemand raakt, en alleen maar wiskundig gepiel is? Dan ben je zeer sterk in de minderheid.
En luister eens het album Voice van Neal Schon... Is dat niet geweldig mooi en gevoelig gitaarspel?
http://www.guitar9.com/voice.html
Dat geldt ook voor de omgekeerde redenering, en dat wordt ook heel vaak vergeten.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door The wall of dolls
Verder is het nogal krom... Je vergelijking school - leven klopt niet.
Je gaat naar school om (uiteindelijk) een vak te leren. Bij een gitarist is muziek ook z'n vak. Een gitarist die meer van theorie en muziek in het algemeen weet, en z'n instrument beter beheerst, verstaat z'n vak dus beter.
Het is net zoiets als Anton Heyboer vs Rembrandt. Iedereen zal het er wel over eens zijn dat Rembrandt op een veel hoger niveau bezig was. Maar desalniettemin vinden sommigen toch een Heyboer erg mooi. Anderen vinden het maar kinderachtig geklieder. Dat vind ik zelf bij muziek van Hendrix of Page bv. Het doet me niks, dus het enige dat overblijft is de simpelheid of slordigheid. Zelfs de mensen die Heyboer mooi vinden, zullen toch vooral bewondering hebben voor de manier waarop hij zijn gevoelens in kleuren en patronen vertaalt, en realistisch genoeg zijn om toe te geven dat hij als vakman absoluut niets voorstelt?