Al in geen jaren meer echt serieus last gehad van G(uitar)AS. En nu, sinds een dik jaar, zijn er ineens zo onwaarschijnlijk veel gitaren die ik zo ontzettend graag zou willen hebben, dat ik er bijna van begin te kwijlen als ik er alleen al maar aan denk!!! En in vrijwel alle gevallen gaat het om gitaren waar ik sowieso altijd al wel een zwak voor had, maar die ik nu ook heel erg goed zou kunnen gebruiken, omdat ze echt significant ánders zijn dan wat ik allemaal al heb. Zo droom ik in het geniep tóch alweer enige tijd, in enkele, ietwat viezige 'achterafkamertjes', ergens in de krochten van mijn brein, over een tot een in de kleinste detail naar mijn hand gezette, perfect functionerende, onontstembare Fender Mustang, voorzien van twee goed voor mijn doel uitgekozen elementen en een set .013 snaren, met een héééérlijk twang in de halspositie, afkomstig van die duimnageldikke onomwonden G- en B-snaren die ik zo godvergeten lekker heen en weer kan laten waggelen met die heerlijk subtiele 'tremolo-bar', die (nogmaals) dus gewoon NIET kan ontstemmen. Ooooooffff!!!!
In de naar urine meurende kelders van datzelfde zieke brein heb ik, in een beklemmende, véél te kleine, aan daglicht ontberende, zelden bezochte stinkcel een Fender Electric XII staan. Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik heb er zelfs TWEE STAAN!!!!!!! Twee vrijwel identieke. Eén van de twee is verreweg mijn favoriet. Geen idee waarom. Ik zou het zelfs 'apart' en 'geheel tegen mijn gewoontes in' willen noemen, daar deze afgeragde ouwe twaalfsnaar, als je door alle battlescars heen kunt kijken, toch nog overduidelijk een 'three tone sunburst finish' heeft. En dat is DE ENIGE SUNBURST GITAAR IN MIJN VOLLEDIGE VERZAMELING VAN NIET BESTAANDE, DIEP IN DE MEEST AFGELEGEN EN SMERIGSTE PLEKJES VAN MIJN INKTZWARTE HERSENKRONKELS GEHUISVESTE GITAREN. DE ÉNIGE!!!!!!!!!
De enige, omdat, ook in mijn fantasie, sunburst het in vrijwel alle gevallen het moet afleggen tegen andere opties. Niet voor niets heb ik deze twee ouwe Electric XII's opgeborgen in de isoleercel. Ze zijn namelijk een ware nachtmerrie voor de vintage-purist, waarvan er hier behoorlijk wat rondhangen. Beide gitaren bezitten weliswaar nog altijd de chicken head knob, maar ze functioneren nu als een doodordinaire elementschakelaar, zoals man en muis het nu weten te bedienen. M.a.w., de vierde 'WTF-stand' is verdwenen. Mocht de purist dáár nog wel mee kunnen leven, zal hij toch op z'n minst een lichte hartverzakking krijgen als hij ziet dat de voor de Electric XII zo typerende split-elementen (hoe heten die dingen eigenlijk?!?!) werkelijk op hondsbrutale en esthetisch volstrekt onverantwoorde wijze zijn vervangen door een open PAF replica van een merk dat mij nu even niet te binnen schiet, met 'black bobbins' in de brugpositie en een TV Jones Classic Neck CH EM1 in de nekpositie en een single coil 'schakelaartje' in de volumeregelaar voor de TV Jones. En LAST BUT NOT LEASSSSST, om tóch iets meer van die typische 'Rickenbacker-twelve-string-twáng' uit de Fender Electric XII te halen, heb ik reeds lang gelee besloten de E-, de A-, de D- en de G-koppels om te draaien. Voelt even wat anders aan, maar je hoort direct het verschil.
Die andere Fender Electric XII is uit '66, gemaakt in 'Sherwood Green' en daar heb ik een (niet lachen) koperen slagplaatje op laten maken. Dit tevens zo heerlijk afgekaaide modelletje heb ik een volledige toon lager gestemd. En dat is dan ook meteen het geweldige aan die Electric XII, de brug! De brug waarmee alle 12 snaren perfect te intoneren zijn.
Overigens is die tonale imperfectie, in het geval van de Rick, onmiskenbaar mede verantwoordelijk voor dat heerlijke geluid. Maar (en dat zul je altijd zien) op het moment dat het écht zuiver moet, dan geeft de Rick niet thuis. En eerlijk gezegd heb ik ook altijd een zwak gehad voor de hockeystick op die Fender Electric XII.
Tegenwoordig kun je voor een habbekrats een gloednieuwe Fender VI op de kop tikken. Kon ik het weten?!?! Nee dus! En derhalve vermaak ik me al sinds mijn late puberteit (19 jaar - of ben je dan al volwassen?) op een originele Fender Bass VI uit mijn geboortejaar. Eerlijk is eerlijk, ook déze was oorspronkelijk in sunburst maar ik kon 'm echt voor een paar centen overnemen en daarna heb ik 'm voor de lol, maar op een afgrijselijke wijze, geverfd met een grote kwast, gedoopt in een stuk of 12 verschillende, nauwelijks matchende kleuren verf, overgebleven van een verhuizing, een jaartje eerder, toen ik net 18 was. Daarna is er nog menig lik verf op gesmeerd. En stickers. Uiteindelijk zag je meer stickers dan verf.
Maar behalve het feit dat het een esthetische ramp is (ik heb 'm nog steeds, hangend aan de muur, ergens in de uitgestorven kantine van wat ooit mijn grootste en gevaarlijkste bajes was, druk bevolkt met talloze arme, 'foute zielen' in de grootste en meest beruchte regio van mijn goddeloze brein, alwaar de verpauperde wolkenkrabbers, lege kantoorgebouwen en verlaten wijken van de ooit zo bloeiende metropool 'Hel' een troosteloze aanblik vormen van wat gezien moet worden als 'dat eerste sprankje licht. Hoop vindt men in de puinhopen van het lot. Het lot uit een ziek en traumatisch verleden), behalve die esthetische ramp, is alles nog volledig origineel.
En zo droom ik hele nachten weg. Hierboven heb ik vrij nauwkeurig DRIE gitaren beschreven (het waren er eigenlijk zelfs VIER, weet je nog?
Het zou een wat ál te lang verhaal worden, maar zoals ik aan het begin al schreef..., 'er zijn talloze gitaren waar ik stiekem al zolang als ik speel verliefd op ben.
De gitaren die ik bezit zijn allen gitaren waar ik sowieso volkomen verliefd op ben. Ik gebruik ze allemaal. En ik gebruik ze allemaal (in periodes) met een soort van 'stand in gitaar'. Een Backup. En gelukkig meestal een backup met 'extra's', waarmee ik bedoel dat ze weliswaar ingezet kunnen worden als backup, maar die desondanks onbetwist enkele volledig eigen kwaliteiten in huis hebben. Dat maakt gitaarspelen ook zo'n geweldige 'hobby' (en voor de gelukkigen 'zo'n geweldig beroep').
Het zal niet iedereen volstrekt helder zijn dat ik nog altijd volledig on topic zit.
Voor hen zal ik graag willen afsluiten met twee i.m.o. zeer heldere voorbeelden van gitaren die ik écht nog zou willen hebben en die daarbij aansluiten op het deel wat ik hier vlak boven in vette en cursieve letters heb beschreven (zoals dít stukje dus!. Voor alle duidelijkheid, gezien het kostenplaatje zijn deze twee voorbeelden als WENS zo reëel als je ze maar kunt vinden, maar als 'haalbaar doel' volkomen onrealistisch.
Voorbeeld 1:
Op dit moment heb ik één band en binnen die band zijn er twee van mijn gitaren waar ik heel graag gebruik van wens te maken. De eerste gitaar is een Gibson ES-347. En nu droom ik dus van een gitaar die als een perfecte backup kan dienen voor mijn 347, maar dan met wat extra's (en dat 'extra's' mag ook puur cosmetisch zijn. Wel, laat ik nou TWEE dromen hebben mbt deze gitaar. De eerste is verreweg de eenvoudigste, maar helaas net zo onbetaalbaar als mooi. Ik droom dus van een Gibson ES-347, maar dan in een vrij specifieke licht grijs-blauwe kleur en een zeer professionele relic job. Het blauw is dus wat vlekkerig, soms zelfs wat groenig, en de hardware moet eigenlijk meer 'nickel' dan 'gold plated' zijn. Meer een soort 'gouden zweem'. En uiteraard de nodige butsen, krassen, ontbrekende stukjes lak en zelfs hele stukken uit de binding (net als bij mijn zwarte). O, en vergeeld als de tering, die binding natuurlijk. Lijkt me prachtig!!!
De tweede optie behorende bij voorbeeld 1 is, achteraf gezien, zo mogelijk nog gemakkelijker uit te leggen. Het betreft hier namelijk een gitaar die weliswaar op meerdere vlakken iets anders is dan de door mij zo geliefde 347, maarrrrrrrrrr....... het grote voordeel is dat ie gewoon bestaat. Helaas was het een beperkte oplage en inmiddels uitverkocht, maarrrrr gelukkig hebben we de foto's nog.
De drie belangrijkste verschillen zijn de kleur (imo één van de allermooiste kleuren OOIT!!!), de toevoeging van een Bigsby (wel, mits goed afgesteld zul je mij niet horen klagen) en Filtertron PU's, ipv gewone hums. Zijn het trouwens wel Filtertrons? Enfin, ze klinken als een tiet en ze zijn tot single coils te splitten. Overigens..., na het succes van de Chris Cornell 335, want over DÍE schoonheid heb ik het, heeft Gibson besloten de gitaar gewoon in productie te nemen, maar dan met gewone hums. Bijna net zo geil dus.
Wacht ff....., voor de liefhebber even een foto:
http://cdn.mos.musicradar.com/images...169-640-80.jpg
NEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!
Geloof het of niet, maar ik heb vrijwel een hele nacht zitten typen op bovenstaand stukkie, PLUS nog een heleboel meer. Het betrof een verhaal dat ging over die andere gitaar waar ik altijd over droom en die ik in mijn band zo enorm goed kan gebruiken. Ik moest het stukkie echter in twee stukken knippen, daar ik wat lang van stof was.
Het stuk was evenwel weldegelijk belangrijk, omdat het over een HAALBARE DROOMGITAAR GING!!!
Hou zou jou wellicht aan de kringspier oxideren, maar ik knok al 8 uur tegen de slaap en de laatste 4 uur van mijn werk ben ik gewoon kwijt. En dat terwijl ik steeds backups bleef maken (ja ook van mijn teksten). Nou ja, ik ga slapen. Later meer hierover. :roll:
