Majeur Trappen

Ik denk dat ik misschien al begrijp hoe het in elkaar zit:
Als we nu eens niet vanuit het eerste akkoord Eb denken, maar vanuit het akkoord waar Eb naar leidt, namelijk G dan volgt daaruit dat als je G als ionische trap ziet dat Eb lydisch daar het dichtste bij ligt...
Als we hetzelfde doen voor G vanuit B (we zien B als de ionische trap en G als het akkoord dat daarnaartoe gaat) dan volgt daaruit dat G lydisch daar het dichtste bij ligt...
Als we hetzelfde doen voor B vanuit Eb (Eb als ionische trap)
dan volgt daar weer uit dat B lydisch daar het dichtste bij ligt
enharmonisch gezien is e# gelijk aan f, g# gelijk aan ab en a# gelijk aan bb, dus is B lydisch de kleinste stap...
Misschien dat het verschijnsel dat ik in een progressie van majeur drieklanken die uit verschillende toonladders komen allemaal lydische trappen hoor hiermee theoretisch verklaard...
Het is eigenlijk meer het grootste gemene deler principe inplaats van het principe van het kijken vanuit een bepaalde tonica...

Citaat:

---

Het is eigenlijk meer het grootste gemene deler principe inplaats van het principe van het kijken vanuit een bepaalde tonica...

---

dat denk ik ook.
je ziet iedere majeurtrap los, zonder functionele context.

Citaat:

---

Je kan inderdaad ook alles vanuit de tonica bekijken en dat is eigenlijk een nog modalere manier van kijken, want dan zie en hoor je bij Bb majeur: C mixolydisch, bij Ab majeur: C eolisch en bij Db majeur: C phrygisch...

---

nee hoor, dat is juist in functionele harmonie denken. Alle trappen hebben hun functie in relatie tot de tonica. let wel, voornamelijk vanuit de akkoorden. dus b6 en b3 zijn moll-dur, b2 is een napels sext akkoord of zwaardere moll-dur (phrygisch), b7 komt meestal voor als dominant en is ook moll-dur (IVmi in andere ligging). deze gedachte is tegengesteld aan modaliteit.

Citaat:

---

Op welke manier je er ook naar kijkt, het maakt niet uit, want omdat je op het eigenlijke gespeelde akkoord een lydische trap speelt heb je geen avoid noten, dus kan je alle noten spelen en dat hoor je ook...

---

het maakt wel uit voor hoe je klinkt. je denkt toch heel erg in welke noten goed zijn in een reeks. daar gaat het niet om (laat ik toevoegen: voor mij). het belangrijkste is de functie te begrijpen, dan speel je heel anders. De juiste reeksen ontstaan dan vanzelf zonder dat je denkt in die reeksen.

Citaat:

---

als we verschillende majeur akkoorden achter elkaar gaan plakken die allen uit een andere toonsoort afkomstig zijn, dan zou ik het eerder per akkoordgrondtoon analyseren...

---

als ze ongerelateerd zijn zou ik dat ook doen ja; dat zou een modaal stuk zijn.
je kunt de Shorter/Miles stukken uit de jaren 60 ook op een bepaalde manier modaal noemen en dit als uitgangspunt nemen.

ter afsluiting voor mij: waar het om gaat is hoe je klinkt. dus als jij goed klinkt
met de wijze waarop jij tegen harmonie aankijkt dan werkt dat voor jou.
en is het dus goed. succes met spel en studie! :)

groeten
trifonius

Ik zie niet altijd alle majeur trappen los, maar in een schema waar een aantal majeur akkoorden uit verschillende toonsoorten achter elkaar geplakt zitten wel... Dus in het geval van Eb -> G -> B zie ik alle akkoorden losstaand van elkaar... Volgens mij zijn we het daar ook over eens, toch?
Toen John Scofield nog met Steve Swallow en Adam Nussbaum speelde hadden ze volgens mij ook wel een paar van de stukken waarin er gewoon een klank werd gebruikt, waarmee ze een beetje gingen schilderen (volgens mij was Herbie Hancock een van de eerste die daarmee begon), laten we zeggen majeur akkoorden achter elkaar geplakt, de manier die ze hebben ontwikkeld om daarnaar te kijken is ook om op alle trappen lydisch te spelen... Sterker nog Scofield speelt daar vaak Mineur Pentatonisch vanaf de majeur septiem overheen...

Functionele harmonie is alleen functioneel als je een stuk ook op die manier kan opvatten, als er alleen tijdelijke modulaties in een stuk zitten, dus als de trapalteraties toevallig voorkomen, niet als de ene naar de andere trapalteratie volgt...
Dus ik ben het met je eens dat het logischer en correcter is om de meeste stukken vanuit de grondtoon te analyseren, maar bij sommige stukken is dit juist onhandig...

Het grappige is dat ik als ik aan het spelen ben helemaal niet denk, voor mij is theorie ook juist het verklaren van en een naam geven aan wat je hoort...
Je hoeft de functie theoretisch niet te begrijpen, want je hoort de functie automatisch... Je hoort welk akkoord naar het volgende leidt en welke akkoorden er vanaf bewegen... Theorie is alleen een verklaring van de feiten die zich voordoen... Muziek komt eerst, daarna komt pas de theorie...
Wat niet betekent dat je niet vanuit een theorie hele leuke ideeen kunt hebben en daar interessante muziek mee kan maken...

Toch heb je jammer genoeg nog steeds niet gereageerd op mijn vraag: Welke ladders/mogelijkheden/functies zou jij dan horen over een akkoordenschema van Eb -> G -> B?

je bent toch niet toevallig Richard Hallebeek, of wel? (waanzinnige gitarist) :)