In gevecht met mezelf (ofwel: de psychologie van het presteren)

Je moet je niet gek laten maken. Er zijn vrienden waar ik 'blind' heenrij; ik weet het adres niet eens te noemen. Vraag me niet de weg er naartoe uit te leggen, want ik kan het je niet vertellen.

Zo is het met muziek ook. Het is een vriend waar je zo naar toe rijdt. Als iemand je de route vraagt (of er commentaar op heeft) dan kom je helemaal verkeerd uit.

Muziek is de meest abstracte kunstvorm die er is, bestaande uit de muzikant en dat wat hij voortbrengt. Je kunt een heleboel leren, behalve het maken van fouten die nu eenmaal dát stuk muziek joúw muziek maken. Dat noemen ze stijl.

Het begin van perfectie is nu eenmaal het besef niet perfect te zijn.

Zo, nu geef je die muziekleraar een spuitje en ga je weer lekker muziek maken :satisfie:

ja, de rock'n roll attitude, je fouten accepteren en misschien wel als een deugd zien.
Dat is prima, dat heeft zijn plek natuurlijk.
Alleen, dat verhaal gaat niet op in professionele settings. In een studio bijvoorbeeld waar je niet precies kan laten horen wat men wil. Dat kan je eigenwijs en creatief noemen, producers hebben daar een ander woord voor.
Of voor een toelatingscommissie (nee nee, ik vind deze versie beter dan die van Bach..) of een single optreden waar elke noot naakt en keihard door een PA klinkt.

Ik kreeg ooit een advies van een bekende sessiespeler om mijn truukje een fout een paar keer te herhalen en er juist nadruk op te leggen: "do the oppostie, whenever you gonna make a mistake, play it as soft as possible".

Duidelijk twee verschillende uitgangspunten, dan wel doelstellingen.

Mijn betoog gaat dan ook uitsluitend op voor mezelf, en gelijkgestemden (...), aangezien ik speel voor mijn persoonlijke beleving.

'Mijn beleving als doel' staat tegenover 'de beleving van een ander als doel'.

Wanneer een andermans beleving je doel is, heb je inderdaad te maken met 'regels', maar op zijn minst verwachtingen. Dan geldt mijns inziens 'if you can't do the time, don't do the crime' ofwel: als je de druk niet aankan, waarom zou je jezelf dat dan aandoen? (ja, daar zijn ook argumenten voor, maar het is mijn zienswijze, m.b.t. mezelf)

Misschien is dat wel de reden dat veel artiesten zich aangetrokken voelen tot middelgebruik of zelfs middelmisbruik. Maar dat terzijde, hoop ik voor Otje.

Ja, daar heb je helemaal gelijk in.
Hoe vaak ik wel niet naar een stress optreden gegaan was dat de gedachte in me opkwam "waarom doe ik me dit aan, ik had nou lekker op de bank kunnen zitten thuis"...

Het toch doen, de confrontatie aangaan, dat moeten... dat is ambitie. Dat heb ik niet meer zo tegenwoordig en dat is wel zo rustig. Keerzijde is dat je zonder die ambitie ook niet veel verder komt, ook waar.

Die discipline om moeilijke stukken aan te pakken en zo verder te komen, die moet echt uit jezelf komen. Ik had nooit de behoefte mijn leerlingen te stimuleren, it sorts itself out.

Is gewoon FAALANGST. Heb ik nooit last van.

Ik heb wel regelmatig FAALZEKERHEID. ;)

Groetjes uit Palm Springs, waar het zonnetje schijnt en de temperatuur 22 graden is. :D

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Pepe

(...)
Die discipline om moeilijke stukken aan te pakken en zo verder te komen, die moet echt uit jezelf komen. Ik had nooit de behoefte mijn leerlingen te stimuleren, it sorts itself out.
(...)

---

Ah, dat verlicht me van enig schuldgevoel. Ik voelde me als leraar altijd incompetent als ik merkte dat leerlingen moeite hadden gemotiveerd te blijven.

Daar komt bij dat ik zelf ook geen heel gedisciplineerde gitaarstudent ben. De meeste dingen heb ik spelenderwijs geleerd. Zodra het 'werken' of 'studeren' wordt gaat het me tegen staan. Dus dan verleg je je grenzen niet zo snel als diegenen die daar wel doorheen komen.
Tja, blijft moeilijk om te accepteren.

Volgens mij is er een model voor:

1. Onbewust onbekwaam
2. Bewust onbekwaam
3. Bewust bekaam
4. Onbewust onbekwaam

Mijn vermoeden is dat wanneer je blijft steken bij punt 3, je je niet alleen bewust bent van je bekwaamheid. Immers, waar bekwaamheid het tegenovergestelde is van onbekwaamheid, is het bewust zijn van het één, wezensgelijk aan het bewust zijn van het ander; onbekwaamheid.

Dat verklaart faalangst mijns inziens.

Er zijn nu eenmaal mensen die geen last hebben van faalangst, maar dat zijn over het algemeen uitermate gemiddelde gitaristen. Opvallend is ook dat dit type muzikant over het algemeen slecht tegen lage temperaturen kan en bovendien vaak toevlucht zoekt in het buitenland. Dit laatste kan te maken hebben met de behoefte aan een warmer klimaat, maar uiteraard kan het ook schaamte zijn.

Ik heb geen faalangst; maar ook geen geld om naar het buitenland te vertrekken. ;)

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door sanderz

Volgens mij is er een model voor:

(...)

Er zijn nu eenmaal mensen die geen last hebben van faalangst, maar dat zijn over het algemeen uitermate gemiddelde gitaristen.

---

Picker is dan toch een zeer bovengemiddelde gitarist zonder faalangst.

Nee, dat zie je verkeerd. Hij lijkt gewoon heel goed te spelen, maar dat speelt ie.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door sanderz

Nee, dat zie je verkeerd. Hij lijkt gewoon heel goed te spelen, maar dat speelt ie.

---

Dan zou ik toch graag willen dat ik ook kon doen alsof ik zo goed was.