Eigenschappen van beroemde electrische gitaren die je niet prettig vindt.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Pepe

Die Hendriks van je had bijvoorbeeld een tamelijk generic strat geluid, mensen als Mayer en Knopfler gaan door tientalle modellen voor ze bij iets settelen.

---

Het ging mij bij Jan H van Doe Maar er meer om hoe hij er uit zag met die rode strat van 'm, als kind en als tiener kwam zijn geluid op de tweede plek. Ik had de live dubbellaar eerder in mijn bezit dat de albums "Doris D" en "4us" en toen ik die eenmaal ook had viel het me bij "4us" vooral op hoe dun en bloed armoedig Jan H's strat geluid was, vooral op "Je loopt je lul achterna" waar op de live dubbelaar hij een hele krachtige dreigende solo doet en daar kwam op de studio versie niets van terecht.

Overigens was het die strat die hem bij een uitvoering van "Smoorverliefd" in de steek liet. Let goed op wat er gebeurd: zijn Les paul krijgt problemen dus zijn Roadie geeft hem zijn strat maar net als de solo moet beginnen springt hem een snaar wat zijn strat helemaal vals maakt dat brengt hem zo van slag dat hij zelfs vergeet zijn distortion aan te zetten.
http://www.youtube.com/watch?v=AO1PyREvl5U

Ik vind een strat gewoon lelijk...... en dat vind ik eigenlijk heel erg jammer, zeker omdat ik ze vroeger idoliseerde...... de tele is mijn werkpaard en heerlijk!

Over de single coils; ik denk dat de amp wel veel uit zal maken. En de mids; ik boost normaal mn mids nog wat als ik single coil speel gewoon voor een dik(ker) geluid zonder dat het SC karakter verloren gaat. Heerlijk! En heel close tot een Mayer toon.

Voor mij zijn LP's als wat Feyenoord is voor Ajax. Ik vind die dingen toch zo enorm lelijk. Misschien komt het omdat ik een Stagg LP model heb en daar hele slechte herinneringen aan heb overgehouden, maar de hele body is zo dof en eentonig, strat's zijn keiharde porno.

Leuk topic..

Het fijne echter van met name tele's en strats is dat je de tekortkomingen zelf kan ondervangen, omdat het ontwerp makkelijk is aan te passen. Andere elementen, andere schakelingen, andere vibrato..etc..Probeer dat 'ns op je Les Paul..die zijn hier stukken minder voor geschikt..De tekortkomingen van tele's en strat's zijn in mijn ogen minimaal. Het zijn perfecte instrumenten (mits van goede kwaliteit) in mijn optiek waar iedere sound mee te maken is..Het enige waar ik me aan kan irriteren is die zwabberende lage E..Ik heb dat op alle strats en teles waar ik op gespeeld heb zo ervaren..Als je 'n open E of G akkoord speelt, lijkt het altijd moeilijk om het zuiver te laten klinken. Dat zal de mensuur zijn, want op Les pauls, of Es335- achtigen nooit een probleem mee...

Strat: prachtige gitaren, maar voor iemand anders. Die sound is gewoon zo kenmerkend, ik klink daarop niet als mezelf.

Tele: heerlijke gitaar, maar jammer dat de hoge e snaar vaak net niet lekker doorkomt.

Les Paul: speelt voor mij het lekkerst, maar voor zo clean als ik speel, vind ik de sound (zeker op het halselement) niet karaktervol genoeg.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door Ibanez666

de positie van de volumeknop op een LP, das bij een strat veel handiger

---

Ik vind juist de positie van de knop op de Strat heel erg storend, die raak ik altijd per ongelijk aan waardoor het volume afneemt.

en wat betreft de binding op de Les Paul, die snijdt ook bij mij in de arm, maar ik doe altijd gewoon een sport-polsbandje om. Werkt perfect. Heb je ook gelijk wat om je zweet weg te vegen van je voorhoofd ;)

Strats vind ik fijn voor hun ergonomie en sound. Sinds kort vind ik ook de combinatiestanden erg fijn (die ik eerst verafschuwde).
Wat ik niet fijn vind aan een strat: het is voor mij niet echt een beukgitaar. Ik vind een strat fijn voor subtiele dingen en invullingkjes aan muziek.

Een Tele bijvoorbeeld doet het allebei, beuken en subtiel, maar de sound en feel is toch anders. Eenvoudiger en minder diepgang, maar juist daarom ook weer zo geweldig.

Mijn 335 vind ik ook echt heel fijn, maar ik merk de laatste tijd toch dat ik echt een Fender man ben. Het heeft lang geduurd om het toe te geven, maar het is toch echt zo. De algehele feel van een Gibson achtige gitaar is toch echt anders, en mij ligt de feel van Fender meer. Maar die sound... :lovelove:

ik vind een gewone strat uit de winkel niet lekker, en dat heeft heel veel redenen. niet eens perse de sound (hoewel dat samenhangt met het grootste mank). de hals is gewoon te dun! zodra een strat een superdikke hals krijgt, lijkt het alsof automatisch er ook een betere sound uit komt. niet zozeer dikker, maar met meer body, meer karakter. mijn tele heeft ook een lekker dik halsje, redelijk hotte elementen (maar niet te, anders ben je het hele karakter kwijt). Heel zwak gewonden pickups/spoelen in een les paul met trem geeft een sound die ik het sterkst associeer met een stratsound. heel idioot natuurlijk, mar uit een strat krijg ik 't niet. een tele sound is alleen uit een tele te krijgen, absoluut. maar de stratsound is minder kritisch lijkt 't als het gaat om 'uit welke gitaar komt het'.

Mijn probleem met tele's is de positie van de pickupswitch : met de schakelaar in de halspositite en een beetje enthousiast strummen staat diezelfde schakelaar binnen een paar tellen in de brugpositie.

Ik heb nooit een Tele willen hebben omdat ik ze zo lelijk vind, gitaren van de lintzaag. Maar nu ik er eentje heb ben ik helemaal om. Wat een heellijke brute gitaar! Lekker flexibel en een sound waar ik kippevel van krijg.
Wel een zwarte, want die vla-gele die ik eerst had was echt too much... (Nog bedankt, Orpheo:))