Het is miereneuken en off topic, maar ze zien er alleen maar uit als een spiegelreflex. In feite zit er een elektronische zoeker in, net als in een videokamera. Geen spiegel, en dus geen reflex.
Printable View
Het is miereneuken en off topic, maar ze zien er alleen maar uit als een spiegelreflex. In feite zit er een elektronische zoeker in, net als in een videokamera. Geen spiegel, en dus geen reflex.
ik heb er geen verstand van hoor, maar weet je dat heel zeker?Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door bert k
mij lijkt dat ook een beetje raar, anders zou het niet lang spiegelreflex heten
Ik snap het ook niet, maar het is echt waar. Op de plaats waar bij een analoge het prisma zit, daar zit bij digitaal de flitser. Het zal wel zijn vanwege de herkenbaarheid, vertrouwd uiterlijk, vertrouwde naam.
Maar het komt er wel op neer dat je door de zoeker ziet wat je door de lens ziet, en daar gaat't uiteindelijk om ;)
Maar als het zo genoemd wordt, bestaat het dus wel lekker puh :razz:
Verder weet ik niet of wat je zegt klopt, maar ik zal het eens opzoeken.
en weer on topic....
ik heb ooit tijdens het oefenen mn fc-200 flink mishandeld.hij wou geen commando's zenden naar mn G-force...
dus ik schoppen er op en met mn 80 kilo er op springen.. rot ding.
LAter even de kables gechecked... bleek dit ei m in de verkeerde midi poort gedaan te hebben... :oops:
Nocki
[offtopic]Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door bert k
Sommige wel ja. De betere niet.
Het enige grote verschil tussen pakweg een Canon EOS 300 (analoog) en een Canon EOS 300D (digitaal), is dat op de plaats waar bij de ene het filmrolletje zit, bij de ander een fotosensor zit.
[/offtopic]
[offtopic]
in mijn nikon d70 zit toch echt een spiegel en een prisma
ik kan daarvan alleen geen foto van maken, anders kon ik het je laten zien :razz:
[/offtopic]
Mijn eerste optreden! Ik was negen. Speelde gitaar + mondharmonica met een vriendje op fluit. Voor de zekerheid hadden we het muziekje op een cassettebandje opgenomen. De idee was dat we dat bandje zouden afspelen, maar ook mee zouden spelen.
Echter: het bandje klonk precies zo hard dat het publiek het wel kon horen, maar wij niet. Alleen in de stiltepassages hoorden we dat het bandje ongeveer zeven maten voor (of achter?) liep. Het publiek hoorde ons even hard als het casettebandje, hetgeen vast een zeer opzienbarend effect gaf.
Tot overmaat van ramp begon mijn mondharmonica ook nog te schuiven. Ik had natuurlijk nog geen Bob-Dylan-beugeltje om mijn nek, dus mijn mondharmonica zat in een mecano-klemmetje dat weer vastzat op een fotostatief voor mij. Alleen was de vloer op het podium veel gladder dan in het kamertje waar we hadden geoefend, dus dat ding schoof voortdurend vooruit. En ik er achteraan schuiven op mijn stoel. Zat ik aan het begin van het liedje nog rechts op het podium, aan het einde zat ik links vooraan. Net voor het slotaccoord had ik de rand van het podium bereikt en lazerde mijn statief + mondharmonica het publiek in.
En klappen dat ze deden! :P
Picker.
jawel: even in de spiegel een fototje maken...Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door hadv