Printable View
Hallo allemaal,
De derde in rij :). De speeltechniek van Tommy is zo bijzonder complex (nauwkeurig). Daarbij mag deze versie nog niet in de schaduw staan van het origineel. Als ik Youtube zo bekijk wat betreft covers denk ik echter dat ik aardig mee kan.
https://www.youtube.com/watch?v=s7sM...ature=youtu.be
zoals ik Tommy ooit hoorde zeggen. Deze opname doet me denken aan leerlingen die de stukken die ze goed kunnen snel spelen, en dan vertragen waar het nog niet zit. Hier doe je het een beetje omgedraaid. Het stuk mag best een rubato aanpak hebben, maar dit is echt "trop Segovia"Citaat:
Ti Ming is not a place in china
Je zou trouwens voor dit stuk ook de gitaar eens lager kunnen zetten. Tommy speelt deze normaal op de dreadnought die vanuit C# gestemd is. Werkt mooi hier. Snaarspanning is dan ook wat lager.
Het probleem hier zit juist niet in de techniek, dat lukt wel. De stukken die je speelt zitten wel in je systeem. Maar de timing verpest het een beetje. Je begint langzaam, en dan doe je het tweede stukje snel, dan weer langzaam, en weer snel. Het is een mooie ballad, geen progrock-monster. De benadering werkt hier niet.
Ja, dat snelheidsverschil is inderdaad jammer. Het is ook geen onderdeel van mijn idee achter de uitvoering. Het is er ingeslopen met als achterliggend probleem dat ik die delen van het nummer inderdaad nog niet voldoende beheers.
Ik speel nu denk ik een jaar fanatiek deze stijl. Daarnaast waren het voornamelijk pop-rock covers, eigen invulling van backingtracks... en daar kun je nog best wel eens een beetje mee bluffen. In deze stijl hoor je ieder foutje, moet je behoorlijke opname skills hebben (het geluid van de gitaar blijft echt slechte tov. hier bij mij) en voldoende tijd/zin hebben om een nummer van A-Z uit te pluizen. Dat laatste is ook een valkuil van mij.. als ik een aantal dagen aan een nummer zit heb ik het wel weer gezien. Dan wordt het eind afgeraffeld en dat is jammer.
bedankt voor je bijdrage. Dat van die C# is een goede tip, wist ik niet.
Gitaar is dan qua intervallen gelijk aan standaardstemming, maar niet vanuit E maar lage C#. Met .012 wordt je snaarspanning dan wel erg laag. Vanuit D gaat nog prima. Dan heb je het idee ook al een beetje.
Laat je trouwens niet ontmoedigen door de kritiek. Als je dit nu ongeveer een jaar doet is komt het wel goed. Zoals je al ontdekt hebt is er een groot verschil tussen een niet al te ingewikkeld bandnummer, en zo'n solostuk. Dat merk je in de tijd die het nodig heeft, en de concentratie die nodig is terwijl je speelt. Als je ongeveer 80% waarmaakt van hoe je een stuk in je hoofd hoort is het erg goed.
Als je bij dat ene stuk nog wat moeite hebt met de techniek (vermoed dat het wel meevalt) werk daar nog eens een dag aan. Probeer dan het volgende: Stel jezelf voor hoe je dit stuk speelt voor publiek, met gemak, met precies die tone die je wilt, het tempo dat je wilt, de vertragingen en versnellingen precies zoals je wilt, alle gebaren. Een ideale uitvoering zoals jij het zou willen zien. Speel zo het hele stuk (dus zonder gitaar) in je hoofd. Hoe overtuigender het beeld is dat je je kunt vormen hoe beter. Probeer te voelen wat je dan zou willen voelen... Als je dat gedaan hebt, pak je je gitaar, en speel je het stuk.
Klinkt zweverig, maar met stukken die wel al in de vingers zitten (of iig zo goed als) werkt dit heel goed.
En wat het een paar dagen oefenen betreft, dat is idd. een valkuil. Tommy zegt altijd dat je als je een nieuw stuk oefent, twee weken niets anders zou moeten spelen. Misschien een tikkie overdreven, maar je moet een stuk wel van voren naar achter doorspelen. En overtuigend wordt het pas als het echt helemaal zit. Dat kost bij dit soort nummers tijd. Wat je zou kunnen doen is zo'n stuk dan gewoon even wegleggen, en een tijdje later weer eens oppakken. Je leert het dan gewoon in etappes. Belangrijk om het ook in stukken te leren. Daarmee voorkom je dat het begin helemaal foutloos is, terwijl het einde rommelig blijft.
Nogmaals bedankt voor je tips. Ik ervaar dit als zeer bruikbaar.
Het is bij mij echt de afronding van de nummers waar ik mezelf op moet focussen. Ik kan de nummers wel spelen, dat is ook het probleem niet. Ik heb ook geen moeite met de techniek. Wel met Tommy's speelwijze maar daar ben ik niet uniek in denk ik. Ik ben vaak te enthousiast en dan neem ik het nummer te snel op. Ook wat ik al zij, het nummer afraffelen omdat de motivatie voor het nummer dan weg is.
Op dit nummer heb ik iets langer gezeten
https://www.youtube.com/watch?v=T_LutRRLKnw
Die is behoorlijk strak.
23 november, Groningen. We zullen zien hoe de meester het doet ;)
Volgende nummer waar ik mee bezig ben is Papa George. Ik zal hem volledig uitpluizen ;)
Mooi hoor! Verder wel eens met Harald.
Mooi gespeeld. De nuances - waarmee ik verschil in sterkte bedoel - zijn goed uitgevoerd.
En ja.... maestro Harald is helemaal thuis in nummers van TE, dus van hem kan je de beste tips krijgen.
Wat ik jammer vind is het geluid. Misschien eens een nummer zonder video opnemen met een mic voor de gitaar ?
(kan ook met video natuurlijk, maar is denk ik makkelijker om op te zetten)
Zou in ieder geval de 'gevoels waarde' zeer ten goede komen. Aan jouw techniek ligt het in ieder geval niet.
Solo fingerstyle spel is een behoorlijk veeleisende keuze. Merk dat zelf ook, zit in een soortgelijke ontwikkeling als Michael: de nodige ervaring in band situatie maar een nummer helemaal in je eentje dragen is toch wat anders. Het draait om concentratie en nog eens concentratie. Vind dat je het er niet slecht vanaf brengt, Michael!
Interessant om via Harald de tips van Tommy Emmanuel te lezen. Ga hem volgende week live meemaken in Utrecht. Toch is hij niet mijn grootste held op dit gebied. Ben erg weg van Michael Hedges en in mijn jeugd heb ik veel Chet Atkins gehoord, die man is wat mij betreft toch wel het beginpunt van alles.
Hedges en Atkins, dat is behoorlijk "worlds apart" Hedges speelde trouwens ook behoorlijk veel met flatpick. Qua tokkelen lijkt hij een klassieke achtergrond te hebben. Die stukken zijn vaak erg lastig omdat hij een behoorlijk eigenwijze benadering had, en vaak belachelijk subtiel speelde zonder dat je dat opvalt. Totdat je het zelf probeert.
Tommy is trouwens een enorme Atkins fan, heb nog vrijwel (if any) geen optreden van hem gezien waar niet op zijn minst iets van Atkins, Merle Travis, en Jerry Reed voorbijkomt.
Dat is waar, toch zitten ze allebei nogal in mijn systeem. Atkins zie ik als een van de mensen waar het vandaan komt, Hedges als een van de mensen die op een gegeven moment nieuwe mogelijkheden eraan toegevoegd hebben.Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Harald