Gitaren beoordeel je met je oren en gevoel, toch?

Naar aanleiding van vele topics op het forum en eigen ervaring. Er zijn veel topics over ‘echte’ en ‘niet echte’ merkgitaren, of over goedkope kopieën uit het verre oosten.

Ik stel wel eens gitaren samen uit houtdelen uit China, met electronica uit de US. Ik vind het resultaat goed. Veel gehoord commentaar is: “Het is geen echte strat/LP/tele/etc.” Waarom niet? Het is geen Fender/Gibson/Squier/Epi/etc, maar wat boeit dat?

Laatst kwam ik iemand tegen met een mooie Jap Fender Strat. Echt een mooi ding. Hij wilde er een tweede bij, en kwam bij mij kijken. Hij vond de gitaar mooi, fijn spelen, goed klinken, etc. Maar ‘het is geen echte’. Huh?

Een tijdje geleden in een muziekzaak in Utrecht. Een goedkope tele, maar eentje die verbazingwekkend goed gelukt was. Echt een hele fijne gitaar. Maar de geïnteresseerde, die er ook nog eens erg goed op speelde, kocht hem niet. Want ‘het is geen echte’. Huh?

Ik heb een akoestische gitaar, een wit gelakte goedkope Japanner. Maar, het is een fijne gitaar, ik ben er echt blij mee. Toch heb ik meerdere malen te horen gekregen wat ik met zo’n goedkoop ding moet, voordat ze hem bespeelde en luisterde. De gitaar was al op merk afgekeurd.

Begrijp me goed, als ik het geld had zou ik ook wel originele Gibsons en Fenders uit de jaren 60 willen hebben, gewoon voor de heb. En een beetje merkliefde kan ik ook wel wat mee. Maar gitaren afkeuren op merk, of gebrek aan merk, terwijl de afkeurder zelf ook vind dat het goede instrumenten betreft, daar kan ik niet zo bij.

Hoe denken jullie daarover?

Mijn eerste eigen gitaar, een Motion western, kocht ik zonder enige kennis van zaken. Maar dat blijkt toch een heel redelijke gitaar te zijn, en hoe langer ik hem heb, hoe meer ik hem ga waarderen. Natuurlijk is het geen topgeluid en zo, maar toch, voor 350 gulden kun je ook al niet veel verwachten.

Maar toch, nu kijk ik toch eerst naar de merkgitaren (Fender in mijn geval). Ik sta wel open voor andere merken. Zo heb ik ook wel een Blade Tele getest, maar dat was absoluut niet mijn ding. Het voordeel is dat een Fender redelijk zijn waarde behoudt, en je komt er wat makkelijker vanaf, vanwege de door Minda genoemde redenen. Ik ben niet iemand die tijdens een testrondje van een uur 100% kan zeggen of het de juiste gitaar is. Toevallig (of kwam het onbewust toch door mijn gevoel?) heb ik nu wel een gitaar die echt bij mij past, maar bij merkloze gitaren ben ik toch wat meer terughoudend.

Ik heb drie weken geleden een nieuwe gitaar gekocht. Ik ben vrij lang bezig geweest met de 'voorstudie', d.w.z. kijken op internet welke kandidaten er zijn, erover lezen, etc. Het aanbod is natuurlijk enorm, en ik zou alles wel willen hebben, maar voor het gemak ben ik in ieder geval uit gegaan van bepaalde specs die ik wilde hebben op mijn nieuwe gitaar: nl. twee humbuckers maar in ieder geval een humbucker in de brug en een 'zwevende' tremolo. Bijkomende eisen waren bij voorkeur een lichte gitaar en een 'snelle' hals. Binnen dat gebied heb ik een hoop in mijn handen gehad.

Uiteindelijk ben ik bij een Ibanez uitgekomen. Ik had op zich al een voorliefde voor dat merk, en de gitaar voldeed aan de eisen die ik gesteld had. Dus enerzijds heb ik wel gekeken wat het aanbod is, en de overweging gemaakt een andere gitaar te kopen, maar ik ben toch weer bij m'n 'eigen' merk uitgekomen. Het valt moeilijk te zeggen of het inderdaad (voor mij) het beste merk is of dat ik sowieso bevooroordeeld ben. Zo zitten mensen nou eenmaal in elkaar denk ik: van sommige dingen wil ik best Appie-thuismerk kopen of zelfs Euroshopper, maar andere dingen moeten van a-merken zijn, zoals koffie, cola en pindakaas.

In de gevallen dat ik een a-merk koop, is voor mij de kwalitatieve meerwaarde ook evident, maar soms is ook het 'gevoel' dat je erbij hebt belangrijk. Ik denk dat dat voor veel mensen zeker het geval is bij gitaren. Een chinese budgetgitaar kan werelds spelen, maar je blijft die freudiaanse drang hebben om een 'echte' te kopen. Misschien ook wel omdat dan die enorme 'bewijslast' wegvalt: je hoeft niet meer te 'bewijzen' dat die Chinese 'Gibsun' best lekker speelt, een Gibson bewijst dat automatisch omdat het op de headstock staat, bij wijze van spreken (hoewel dat in de praktijk misschien wel meevalt).

Ik heb geen geld voor echt dure gitaren. Helaas :sneaky:


Maar mijn ervaring is dat een goedkope gitaar met wat aanpassingen vaak niet of nauwelijks onderdoet voor een dure. Een keer mijn gepimpte Fernandes Revival vergeleken met een echte Strat van 1700 gulden. De verkoper van de muziekzaak en ik vonden eigenlijk allebei de Fernandes even goed spelen en beter klinken.

Zou wel graag nog eens een moois PRS Singelcut willen hebben, maar heb de SE versie getest en die was toch ook al erg goed. Als ik de US-versie zou kopen zou dat voor een groot deel vanwege het idee zijn, denk ik. Het zelfde geldt voor een echt Gibson Les Paul Standard.

Nu heb ik 11 gitaren voor een bedrag waar ik anders twee of drie zou hebben. Ik zie wel, sluit het niet uit dat ik een keer een paar verkoop en dan toch voor die Singelcut ga. Nadeel van zo'n gitaar lijkt me wel dat je er zo zuinig op moet zijn.

Zoals vaker wordt opgemerkt: de grote merken zijn niet altijd zaligmakend. Ik kocht bij Thomann een "Harley Benton" Tele voor € 139. Ongelooflijk lekker gitaartje, dat zich met gemak met veel duurdere kan meten. In 1974 kocht ik een nieuwe Gibson Les Paul Custom 20th anniversary, die 30 jaar lang mijn grote trots is geweest, ondanks een voor het betaalde geld zeer slechte afwerking (alle bindingen waren meer dan goed voelbaar, de lijmnaden van de boddy [uit 9 delen!!] kon je op grote afstand zien). Wist ik veel, hij was goed, wánt het was een Echte Gibson... redeneerde ik (en met mij, ben ik bang, vele anderen). Ik raakte wat op het gewicht en het geluid van de LP uitgekeken en kwam op Marktplaats een Barillon (van een Zuid-Franse handbouwer), een PRS-cloon, tegen, waarvoor tot dan toe niet meer dan €500 werd geboden. Die gitaar intrigeerde me op de een of andere manier enorm. What the heck, dacht ik en ik ben naar Luik (waar de eigenaar woonde) gereisd om te zien of een ruil de moeite waard was. Ik kwam 's avonds thuis met de Barillon en heb er echt geen seconde spijt van gehad (heb hem nu bijna twee jaar). Veel later ontdekte ik onderstaande link, waaruit blijkt dat het om een in opdracht gebouwde gitaar gaat, die € 3400 gekost heeft... De Barillon is natuurlijk nooit goed te verkopen... inderdaad: omdat het geen echte is. Dat is niet zo'n probleem ant ik wil dat ding echt niet kwijt.
Die Harley Benton heb ik ongezien laten komen, dat zou ik met duurdere gitaren nooit doen.

http://www.guitariste.com/forums/ach...er,199352.html
Zie ook mijn review op Harmony-Central:
http://reviews.harmony-central.com/r...le+Custom/10/1

"Ik kies voor de fijnst spelende / klinkende, zelfs als dat een Stagg blijkt."


Dat klopt voor mij... Maar ik merk wel dat ik bij de "echte" merken vaak de kwaliteit/sound gewoon beter vind.

Mijn motto is btw ook meer zoiets als: "Geef me een gitaar and I will rock n roll baby.. Ongeacht de kwaliteit"

Grt Roy.

Citaat:

---

Oorspronkelijk geplaatst door DeiDRagonas

"Ik kies voor de fijnst spelende / klinkende, zelfs als dat een Stagg blijkt."


Dat klopt voor mij... Maar ik merk wel dat ik bij de "echte" merken vaak de kwaliteit/sound gewoon beter vind.

Mijn motto is btw ook meer zoiets als: "Geef me een gitaar and I will rock n roll baby.. Ongeacht de kwaliteit"

Grt Roy.

---

Moet je vanavond die relic fender maar eens proberen...

Ik ga meestal voor het type gitaar dat binnen mijn budget past. Merk boeit me niet zo, als het maar goed klinkt en speelt en er nog ns leuk uitziet ook. Ik speel ns wat op iemands gitaar, of hoor diverse platen waardoor ik denk: ik moet een Tele hebben! En dan kijk ik gewoon wat er zoal aan Tele's te koop is en wat het beste is wat ik binnen mijn budget kan krijgen.

Vaak calculeer ik er wel extra kosten bij in voor nieuwe pickups en dat soort zaken. Ik ga er niet vanuit dat de perfecte gitaar voor mij in de winkel hangt, maar dat ik hem na aankoop nog naar smaak zal moeten aanpassen. En zo niet, dan toch... die dingen gaan bij mij bij thuiskomst direct al uit elkaar :satisfie: Hoort een beetje bij de hobby

Ik ben het wel gedeeltelijk eens met de verontwaardiging dat, ondanks dat je een goeie plank van onbekend merk hebt, mensen toch sceptisch blijven. Er zijn er weinig die overstag gaan tenzij de massa dat ook doet. Zal wel een psychologische oorzaak aan ten grondslag liggen...
Anderszijds geeft een merknaam (meestal) wel de garantie van een bepaalde kwaliteit. De gemiddelde koper geeft dat de zekerheid dat je bij een bekend merk 'wel goed zal zitten'.

Ik ga toch echt eerst voor een goed merk. Daarmee maak ik zeg maar vast een voorselectie om de crappy hardware gitaren er vast uit te gooien. Daar kunnen natuurlijk desalnietemin goede gitaren tussenzitten maar dan moet je zoveel upgraden en als je later weer eens wat anders wilt krijg je die upgrades er toch niet meer uit.

Verder vind ik de feel en geluid en features toch verreweg het belangrijkste. Het uiterlijk vind ik wel belangrijk, maar als het er niet uitziet en het is verder een perfecte gitaar dan koop ik hem nog wel. Liever natuurlijk 1tje die er ook vet uitziet maar je moet altijd wat water bij de wijn doen.
De gitaar die en perfect speelt en alle features heeft en een kwaliteitsgitaar is, en er goed uit ziet die moet ik nog tegenkomen. Maar een "8/9 out of 10" gitaar daar ben ik ook al aardig tevreden over. Je kunt altijd nog kleine dingen aanpassen.

Ik weet van mezelf dat ik geen fan ben van Gibson Les Paul's met humbuckers, dus ik word een beetje in het "fender-hoekje" geramd. Ik zal (bij aanschaf) van een nieuwe gitaar:

a) eerst reviews lezen van wat anderen van die gitaar denken + welke artiesten deze gitaar gebruiken
b) de gitaar uitgebreid testen
c) zien wat het alternatief is
d) budgetmaatregelen (een paar honderd euro over de vooropgestelde limiet gaan moet kunnen als je daardoor een pracht van een instrument hebt)

Bvb: Ik zocht een gitaar met een dikker geluid als een strat & tele, maar ook weer niet zo modderig als een Les Paul. Ik had m'n zinnen gezet op een Gibson Faded SG, ben deze gaan testen, en dat was absoluut niet m'n ding. Dan maar eens (voor de grap) een Fender CIJ Jazzmaster getest, en "dat voelde aan als eindelijk thuiskomen na een lange reis", gitaar gekocht, en ben er tot op de dag van vandaag tevreden van!