Blues, cello en gitaren in California
Ofwel mijn eerste stel-me-voor is verdwenen of ik ben helemaal vergeten er eentje te schrijven! Nu dit forum niet meer zo actief is, lijkt het mij zinvol om er tijd aan te gaan besteden (anti-cyclisch denken). Dus stel ik me ff voor hier. In de vroege jaren '70 keken mijn iets oudere broer en ik vaak naar Toppop, met Ad Visser. We begrepen dat het cultureel noodzakelijk was zsm een Band te beginnen, en dat werd 'Golden Fox', onze eerste classic rock band. Ik had een microfoon, mijn broer een gitaar, en we leenden moeders Philips radio-cassette recorder om onze geluiden te registeren. Het was blijkbaar niet goed genoeg om bewaard te worden. Het drumstel bestond uit oude ronde waspoeder dozen en staande lampen waaraan pannendeksels hingen. Het geheel werd gecompleteerd door enkele gekleurde lampen die ons toen al de podium atmosfeer gaven. Helaas is het nooit gekomen tot een doorbraak, zoals bij voorbeeld de Veldman brothers hadden.
De gitaar van mijn broer bezat voldoende aantrekkingskracht voor mij om te proberen Brian May te imiteren. Ik had daarvoor zelf een element gewikkeld, met een met Lego gebouwde machine. Om het passend te maken had ik wat van het klankgat van mijn broer's gitaar afgeschraapt. Dat werd mij niet in dank afgenomen en het ding werkte ook niet omdat het klassieke gitaar-snaren had. Ik begreep nadien pas dat het enkel met stalen snaren werkte, zo'n element. Dus kocht ik de zelfbouw elektrische gitaar van een dorpsgenoot, die ook zijn elementen zelf had gebouwd. Bij De Jonge Onderzoekers maakte ik een wah-pedaal en versterker. Ik had het geluk een oom te hebben die me leerde met electro te werken.
Pas toen ik op kamers ging wonen, en een vriend had ontmoet wiens elektrische gitaar ik mocht lenen, begon ik echt te leren hoe alles werkte. Ik was bevriend met leden van de symfodelische rockband 'Light' die mij informeel muziekles gaven. Ook de mannen van Red Planet, die in het oefenhok van mijn pand zaten, hielpen me verder op weg. Niet lang daarna kon ik van de RP bassist een Egmond basgitaar lenen, die ik al snel fretloos maakte, om Jaco Pastorius te imiteren.
Dat viel tegen. Daarvoor moest ik schier eindeloze toonladders leren, en daar had ik toen helemaal geen zin in; ik was druk bezig om twee bands van vrienden beroemd te maken. Daarnaast had ikzelf ook vier bandjes: eentje in Nijmegen, die we 'Koeman' doopten vanwege de harde knallen, we oefenden in Doornroosje's kelder. Een tweede in Tilburg, die we 'gratis bier en whiskey' noemden, om te garanderen dat we volle zalen trokken. In Tilburg zat ik ook in de schoolband van de journalistenschool, en in een wat serieuzer bandje met twee ervaren musici: linkshandig gitarist Peer IJpelaar (nu beheerder van de oefenruimtes daar) en Arno 'Romano' Slagtand, een Surinaamse bassist die wilde drummen, maar mij de basis bijbracht van het basgitaarhanteren. Dit bandje had volgens mij nooit een naam gekregen, en we bleven altijd maar oefenen.
Ik nam indertijd les bij Walter Latupeirissa, die toen zijn 'Bass Clinic' startte als ik het goed heb. Bij hem leerde ik feel, micro-timing, een goede houding en instelling. Hij is een van Nederlands beste bassisten imho.
Na verhuizing naar Amsterdam speelde ik op alle jam sessies daar, bij de Waterhole (waar ik bassist Jeroen van Niele en drummer Maarten 'Wolfpin' Witsel leerde kennen), bij Maloe (veel gejamd met Marcel e.a.) en Bourbon Street (jammen met Lamar!). Ik had ook in Amsterdam allerlei muziek projectjes, oa 'Tabasco' met ene Taco, en 'Arnold' nam me mee naar de Badcuyp jamsessie, waar ik al snel de huisbassist annex sessie-leider werd. In het souterrain van de voormalig directeur van de Melkweg had ik een Americana bandje, voor huis- en tuinfeestjes.
Musiceren was altijd een droom voor mij geweest, maar ik realiseerde mij ook wel dat er geen geld in verdiend werd, tenzij door zakenlieden. Wel had ik middels het boeken van bandjes in het jongerenwerk (ik was van 1981 tot 1993 betrokken bij jongerencentrum Staddijk in Nijmegen, en deed het licht bij Doornroosje tussen 1987 en 1990) geleerd hoe bandjes podia benaderen, en hoe die onderhandelingen verlopen. Toen ik via Jeroen mijn vrouw Ilene tegenkwam, die op vakantie in Amsterdam was, spraken we al gauw over een 'cello blues project'. Dit werd de Freewheelers Cello Band. Zo nieuw dat we op Myspace al snel meer dan 20.000 volgers hadden. We kwamen er toen ook achter dat er een andere 'Freewheelers' had bestaan begin jaren '90, die wat officiele albums hadden uitgebracht die niet verkochten, waardoor dat bandje werd opgeheven. Helaas bleek het mogelijk dat leden daarvan onze myspace overnamen, met alle volgers (dit gebeurde ook bij LastFM). Het enige dat wij konden doen was die sites opgeven, en ons enkel nog focusen op onze FB bandpagina, naast de officiele www.thefreewheelers.nl pagina.
We traden de eerste anderhalf jaar op in Nederland (Burgpop festival, Allicht, Trianon etc etc) waarna we in Spanje vast werk vonden in een aantal zalen in het oude centrum van Alicante en enkele toeristenplaatsen nabij. Ik kocht een ruim een kwart eeuw oude Mercedes camper (toen nog belastingvrij) voor 250 euro, bouwde daar met een vriend een sterkere dieselmotor in, waarmee we naar Spanje reden. Die camper was ook onze bandmobiel, en hij paste net in de smalle straatjes van Alicante. Hij maakte het mogelijk onderdak te hebben zonder idiote onkosten -voor een muzikant de enige overlevings-optie, want je kunt niet eindeloos blijven couchsurfen.
Het was heerlijk om daar populair te zijn! Optreden in strandtentjes e.d. was altijd al een droom geweest; vooral bij de Middellandse zee! We reden met de camper naar Malaga, traden op bij het 'balcon d'Europe' in Nerja, met een Russissche flamenco gitarist, en woonden in Beneficio.
Helaas overleed Ilene's moeder toen, en moesten we noodgedwongen naar Amerika om orde op zaken te stellen. We namen ook deel aan de Sacramento Blues Society contest, waar we de publieksprijs kregen, met een drummer waar we nooit mee gerepeteerd hadden! Terwijl zij bleef, moest ik vanwege visum terug naar de EU. We spraken af om te trouwen als ik terugkwam, wat we in Reno in 5 minuten deden. Er was helaas geen werk, ook niet in Phoenix of Las Vegas, dus keerden we terug naar Europa, waar we opnieuw probeerden om in Alicante werk te vinden. Ditmaal echter had de crisis er stevig ingehakt, en konden we enkel overleven door zelf een bar te openen, in de achtertuin van de Mediterrane villa die we huurden, vlakbij het strand.
Toen in Nederland een flat vrijkwam na overlijden van een familielid, probeerden we opnieuw om Ilene legaal te krijgen via de IND. Helaas was de harde eis dat ik een vaste baan vond, wat natuurlijk onmogelijk is voor een bassist.
We hoopten via een advocaat die hielp bij de immigratie van duizenden Syrische asielzoekers aan te tonen dat ik als Nederlander zelf mag kiezen op wie ik verliefd wordt zonder tussenkomst van de Staat. Op dezelfde dag dat mijn moeder een lintje kreeg voor taalles aan asielzoekers, werden wij door het IND gebeld dat we het land moesten verlaten.
En zo geschiedde dus, opnieuw maakten we de dure reis naar Spanje, waar we ditmaal werk vonden in Salou. Een jaar later sloot de burgemeester van Salou alle live muziek podia, via een onredelijk dure financiële eis.
We hielden het toen voor gezien in de EU en vestigden ons in California waar dankzij sponsoring van Ilene's zoon en haarzelf, ik een greencard kon krijgen. We gingen af en toe naar Sacblues jamsessies, met name JB Lounge, en toen Ilene kanker had, oefenden we nieuw materiaal; we stonden 6 weken na haar operatie alweer op festival podia! In de Central Valley zijn we geliefd, een van de meest geboekte bands, en in januari 2018 werden we uitgenodigd om op de LA Namm op te treden. Het jaar erna gingen we naar de Nashville Namm, waar ik Ilene's vrienden en cello lerares tegenkwam. Het is een 4 dagen lange reis vanuit ons Stockton, we maakten een tussenstop in Denver waar we ook meededen met een jam sessie.
Intussen had ook Kees Baars van Countdown ons gevonden, en konden we optreden in de Q Factory, waar onze vriend Dan -ik was chauffeur en assistent-geluidsman- het hoofd Techniek is tegenwoordig.
En toen kwam Covid. Al onze optredens waren afgelast. We hadden net een concert promotor gevonden die ons een druk seizoen beloofde!
Om van de nood een deugd te maken kochten we een zeilboot met het stimulerings-geld dat alle Amerikanen krijgen. We zijn muziekles gaan geven op twee scholen, en thuis. Ik heb een sitar gekocht, en hou mij nu vooral bezig met het tunen van 20 snaren.
Ik hoop dat dit voldoende introductie is!!
groet,
Bas Vossen
www.thefreewheelers.nl
