kempermusic
Gitaarspelen en functiebeperkingen
door
on 2 maart 2017 at 15:24 (11392 Bekeken)
Wellicht weten sommigen het al, sommigen ook niet; ik heb dyspraxie, gemengd met dyscalculie. Dit is op mijn vijftiende gediagnosticeerd. Dyspraxie, ook wel aangeduid als ‘ontwikkelingsdyspraxie’, is een aandoening waar hier in Nederland helaas nog maar weinig over bekend is. Toch bestaat het echt. Wat het precies is, is lastig te definiëren, omdat het in zichzelf een zeer breed spectrum is en in feite een verzamelterm voor allerlei symptomen en nevenverschijnselen, vergelijkbaar met PDD-NOS. Deze zijn allemaal op de volgende website op een rijtje gezet: http://www.dyspraxie.nl/dyspraxie.htm
Bij mij uit mijn dyspraxie zich vooral in mijn onvermogen om taken zorgvuldig te plannen en uit te voeren en in het organiseren en ordenen van mijn leven. Oftewel: mijn hoofd is een chronische chaos. Ook op fijnmotorisch gebied heb ik het helaas niet bepaald gunstig getroffen, wat vooral heeft geleid tot dat ik zo’n beetje overal een laatbloeier in was en nog steeds ben. Waar bijvoorbeeld een gemiddeld kind op z’n derde al leert fietsen en zijn veters kan strikken, kon ik het pas op mijn achtste na een reeks ergotherapiesessies. Het heeft zeker tot na mijn basisschooltijd geduurd voor ik een bal fatsoenlijk kon opvangen, gooien en trappen en mijn evenwicht kon bewaren. Je raadt het al; dikke lachsalvo’s dus bij de gymles en de voetbaltraining!
Er is echter één factor in mijn leven geweest die mij een enorme inhaalslag heeft doen maken, namelijk de gitaar. Op mijn veertiende heb ik de bewuste keuze gemaakt om gitaar te gaan leren spelen, niet wetende dat dit mijn leven voorgoed in positieve zin zou veranderen. Om ervoor te zorgen dat ik het instrument vanaf het begin op de juiste manier zou leren beheersen, koos ik ervoor om meteen vanaf dag één les te nemen. Dit is verreweg de beste beslissing die ik ooit genomen heb in mijn leven. Niet alleen ontdekte ik mijn nieuwe passie – het betekende mijn redding. Mijn redding uit mijn isolement en onzekerheid door mijn cognitieve en motorische achterstand.
Ik zou niet zeggen dat mijn dyspraxie helemaal weg is, want dat gaat het nooit. De gitaar heeft het echter wel aanzienlijk verbeterd. De combinatie van alle nevenvaardigheden die komen kijken bij het gitaarspelen bevorderen niet alleen hand-oogcoördinatie, maar ook allerlei cognitieve processen. Oftewel, het werkt! Daarom kan ik ouders die een kind met dyspraxie of een andere motorische stoornis hebben niet genoeg aanbevelen om hem of haar op muziekles te zetten. Gitaar is een goede keus, maar ook drums, basgitaar of piano/keyboard. Dit zijn namelijk allemaal instrumenten waarbij meerdere handelingen en vaardigheden tegelijk ingezet moeten worden. Ik kan niet genoeg de nadruk leggen op hoe erg dit mij heeft geholpen om niet alleen mijn fijne, maar ook mijn grove motoriek op te krikken. Laat muziek maken dan ook nog eens een hele leuke bezigheid zijn, al helemaal als je het samen met anderen doet!
Sinds ik gitaarspeel, wat ik nu al zo’n tien jaar actief doe en er ook les in geef, ben ik een beter mens geworden. Een beter mens, in de zin van meedraaien in de maatschappij. Helemaal “normaal” zal ik nooit worden en dat ambieer ik ook niet meer. Toch durf ik heden ten dage wel te beweren dat ik nu aardig kan meekomen in een wereld waar er constant van alles van je wordt verwacht. Een wereld waarin je je moet bewijzen en moet presteren om een eigen, uniek plekje te verwerven. Het feit dat ik tegenwoordig voor volwaardig word aangezien door anderen en ik iets gevonden heb waar ik enigszins goed in ben, is mij meer waard dan ik in woorden kan omzetten.
Nou hoor ik je denken; waaraan merk je dan precies dat het gitaarspelen je in het alledaagse leven heeft geholpen? Wat zijn concrete voorbeelden? Ik wil even een lijstje noemen van een aantal positieve uitkomsten die ik vandaag de dag duidelijk merk:
- Ik kan mijn leven beter ordenen dan ooit tevoren door het gebruik van lijstjes en planningsschema’s. Iets wat voor een “normaal” mens heel logisch lijkt is pas de afgelopen paar jaar tot mij doorgedrongen als deeloplossing voor de rommeligheid in mijn hoofd. Ik zal niet zeggen dat ik er een pikeur in ben geworden, maar het is wel stukken beter geworden. De link met muziek? Het feit dat je als muzikant toch te maken krijgt met muziektheoretische aspecten, zoals akkoorden(schema’s), toonladders en de opbouw van liedjes. Je leert hiermee dat dingen een kop en een staart hebben. Een bepaalde structuur. Zo begin ik heel veel andere dingen in het leven ook te zien: een logische opbouw, waar je zelf je eigen draai aan kunt geven. Als het voor jou maar klopt en je je er consequent aan kunt houden.
- Muziek maken bevordert creativiteit. Creativiteit en improvisatievermogen zijn tevens deelvaardigheden van probleemoplossend vermogen. Met andere woorden: creativiteit kun je inzetten om effectief te handelen in bepaalde onvoorziene situaties, oftewel improviseren. Waar ik op jongere leeftijd volledig dichtklapte of van streek raakte als er iets niet ging zoals gepland (wat soms nog steeds gebeurt), kan ik hier sinds ik gitaarspeel en musiceer vele malen beter mee omgaan. Tegenwoordig ben ik in staat om situaties van meerdere kanten te bekijken, waardoor je blik veel scherper wordt. Oftewel, problemen zijn op meer dan één manier oplosbaar. Dit inzicht had ik waarschijnlijk pas veel later gehad als ik niet in mijn tienerjaren muziek was gaan maken.
- Muziek maken is ook een uitlaatklep. Waar leeftijdsgenoten van mij vroeger bezig waren met feesten tot in de vroege uurtjes zat ik veel liever met mijn gitaar op schoot, te oefenen of te componeren. Het was dé manier om wat er in mijn hoofd zat om te zetten naar iets moois of krachtigs en er structuur aan te geven. Hier kan ik nog altijd met volle teugen van genieten.
- Gitaarspelen en muziek maken helpen tevens bij dyscalculie. In de muziek krijg je namelijk te maken met verschillende maatsoorten, waardoor je ritmes op een bepaalde manier moet tellen en waarnemen op een manier die voor jou logisch aanvoelt. Als je progressieve rock en metal maakt en speelt, zoals ikzelf, krijg je daar al helemaal ruim voldoende oefening in. ;-)
Dus, beste medemens met een functiebeperking: je kunt ermee leren leven. Een muziekinstrument leren bespelen is naar mijn mening één van de beste remedies en manieren om toch op een hoger motorisch niveau te komen. Zeker op jonge leeftijd, maar als volwassene is het ook nooit te laat en is er nog steeds van alles mogelijk. Mijn leerlingen zijn hier hét voorbeeld van. Uiteraard kan het ook op andere manieren, maar wellicht kun je dit eens meenemen in je overweging. Denk er eens over na. Ik hoop hiermee in ieder geval mijn lotgenoten wat moed te hebben kunnen inspreken.