Welkom op het GitaarNet.

kempermusic

Dé gitaardocent

Rate this Entry
Hallo collega-gitaristen!

Ik wilde het in deze eerste blogpost van mijn hand hebben over lesgeven. Ik zit nog geen week op deze site en dit forum of ik zie de eerste posts al voorbijkomen over wat een goede gitaarleraar maakt en wat niet. Ikzelf geef al een aantal jaren gitaarles en heb in mijn loopbaan als gitarist ook de nodige docenten gehad die mij onderrichtten. Maar wat maakt nou een écht goede gitaardocent? Ik denk dat het antwoord hierop voor iedereen anders luidt. Wél wil ik hieronder een poging doen een aantal algemene misvattingen die er bestaan over gitaarlessen en -leraren weg te nemen, gebaseerd op mijn eigen opvattingen en ervaringen die ik door de jaren heen als docent, oud-leerling en uitvoerend muzikant heb opgedaan.

Misvatting 1: Om goed gitaarles te kunnen geven moet je een absolute virtuoos zijn.

Fout. Afijn, je moet natuurlijk wel over bepaalde essentiële competenties beschikken, MAAR: al bén je de nieuwe Tosin Abasi of Steve Vai; doceren is een vak apart. Je hebt namelijk te maken met mensen. Mensen zijn van nature emotionele wezens met allemaal eigen dromen, levensdoelen en zowel positieve als negatieve ervaringen die bijdragen aan diens mate van zelfvertrouwen. Aan ons de taak als docenten dit zelfvertrouwen te bevorderen en te cultiveren. We zijn namelijk niet zozeer uitsluitend "docent", maar hebben daarnaast ook een rol als coach en als mentor.

Wat heeft dit gitaarspelen te maken? Simpel; de reden waarom heel veel mensen niet de gitarist worden die ze diep vanbinnen willen worden heeft in de eerste plaats te maken met iets wat zich in het hoofd afspeelt. Onzekerheid is hierbij vaak de boosdoener ("Ik kan het toch niet", "Ik heb niet genoeg muzikaal talent", enz.) en leidt tot een gebrek aan motivatie om te oefenen. Tel daarbij het regelrechte gebrek aan goed geformuleerde en afgebakende doelstellingen en kennis van effectieve oefenstrategieën op en je hebt een recept om te falen als aspirant-gitarist. Een goede gitaardocent speelt hierop in en houdt zich in de eerste plaats hiermee bezig.

Uiteraard is het alleen maar goed en raadzaam om als leraar een flinke dosis gitaarskills, een goed getraind oor en theoretische kennis te bezitten, maar pas als je dit ook allemaal adequaat en met passie kunt overbrengen op een manier die werkt voor de leerling(en) die je tegenover je hebt, ben je pas écht een inspiratie voor anderen. Met adequaat bedoel ik in dit geval; enthousiast, motiverend, empowerend, inspirerend en aangepast aan het niveau en de belevingswereld van de leerling(en).

Niet alleen geef ik les vanuit een intrinsieke motivatie om anderen te vooruit te helpen; ikzelf (en vele andere docenten met mij) ben net zo goed nog lerende als gitarist. Het lesgeven ervaar ik hierbij, hoe paradoxaal misschien dan ook, als een erg goede plus en belangrijke extra tool, omdat het voor mijzelf als gitarist ook enorm leerzaam is.

Misvatting 2: Gitaarleraren zijn ongemotiveerd, arrogant en willen alleen maar laten zien wat ze kunnen.

Dat ligt eraan. Je hebt er inderdaad genoeg tussen zitten die geen flauw benul hebben waar ze mee bezig zijn, "maar wat doen" en denken dat ze er enkel met hun gitaarskills wel komen en het lesgeven slechts als "baantje" zien. De harde werkelijkheid bij dit soort docenten is dat ze intimiderend, neerbuigend, ongeduldig en negatief overkomen, met als gevolg dat leerlingen (te) snel afhaken en hierdoor beide partijen alleen maar in een neerwaartse spiraal terechtkomen. Kortom, docenten die zonder passie en met de verkeerde instelling hun vak uitoefenen halen het op de lange termijn niet.

Daartegenover staan de mateloos succesvolle gitaardocenten die leuk kunnen leven van hun vak en zich een rijk mens prijzen. Grootste reden hiervoor is dat ze daadwerkelijk plezier beleven aan het lesgeven, zichzelf blijven ontwikkelen, mensen inspireren en verder helpen en een geheel eigen doceerstijl hebben. Waarom? Omdat ze zichzelf kwetsbaar durven op te stellen. Dit wil zeggen dat ze aan zelfreflectie doen, zich kunnen inleven in hun leerlingen en vaak zelf de grootste perfectionisten zijn. Zij zijn bereid in te zien dat zij zelf ook ooit een beginneling waren op het instrument, in de loop der jaren vele frustraties en struikelblokken hebben overwonnen en soms nog steeds tegen dingen aanlopen. Ik heb in mijn tienerjaren les gevolgd bij een aantal docenten en het zijn degenen die zich kwetsbaar opstelden die écht zijn blijven hangen en mij de wijze lessen geleerd hebben waar ik tot op de dag van vandaag nog profijt van heb.

Misvatting 3: Als gitaarleraar móet je allround zijn en alle genres kunnen spelen.

Deze zal ik zo goed mogelijk proberen te nuanceren;

Muziek komt in alle soorten en maten (bewuste woordspeling). Het is zonder meer alleen maar handig om affiniteit met en waardering voor diverse muziekgenres te hebben, omdat je hiermee je eigen speelstijl verrijkt. De maatschappij heeft echter behoefte aan specialisme. Je hoeft zelf geen uitvoerend muzikant te zijn om te weten dat er ontzettend veel uiteenlopende genres zijn en iedereen een eigen smaak heeft. Zo is men dus bijvoorbeeld niet snel geneigd om naar een klassiek geschoolde gitaardocent, die alleen maar van blad speelt en doceert vanuit een lesboek, te stappen als men eigenlijk rock, metal, blues of funk wil leren spelen, waarbij o.a. het ontwikkelen van de eigen creativiteit en een goed paar oren van essentieel belang is. Hieruit valt te concluderen dat het is beter is om gespecialiseerd te zijn in een relatief "klein" aantal genres dan een muzikaal manusje van alles te zijn, met middelmatige behendigheid in alle genres en jezelf ook zo te profileren als docent als onderdeel van je marketingsstrategie. Uitzonderingen daargelaten!

Misvatting 4: Lesboeken zijn essentieel.

Boeken kunnen absoluut handig zijn ter ondersteuning, maar definiëren niet per sé wat de leerling nodig heeft aan handvatten om de eigen muzikale ambities te realiseren.

Misvatting 5: Gitaarlessen heb je niks aan en dus kun je maar beter autodidact zijn.

Deze stelling komt meestal van mensen die in het verleden slechte ervaringen hebben gehad met docenten en is bovendien erg kort door de bocht. Zoals gezegd heb ikzelf in de loop van mijn tienerjaren gitaarles gehad van verschillende docenten, al waren geen van allen waren écht gespecialiseerd in wat ik als tiener écht wilde, namelijk leren rocken! Ergens was dit jammer en ook ik heb jaren getwijfeld aan of deze lessen wel een meerwaarde hadden voor mij. Was ik domweg m’n geld en tijd aan het verspillen? Nee, dat niet. Was het sneller gegaan als ik gerichter was gaan zoeken naar een leraar die gespecialiseerd was in mijn favoriete genres? Ja, dat wel. Deze moeite heb ik echter destijds niet genomen, dus daar was ik zelf bij. Desalniettemin ben ik achteraf alleen maar ontzettend blij dat ik die lessen ben blijven volgen, omdat er toch een heleboel is blijven hangen, al dan niet onbewust. Waarom? Mijn oud-docenten hadden passie voor het vak en hebben mij alsnog de nodige bagage meegegeven om verder te komen als muzikant. Zonder hun begeleiding, coaching en adviezen was ik nooit de gitarist geworden die ik vandaag de dag ben.

Met andere woorden, instrumentale lessen, mits gegeven door een gemotiveerde en kundige leraar, hebben wel degelijk in alle gevallen zin. Waarom? Omdat je in relatief kortere tijd je muzikale doelstellingen behaalt dan iemand die ervoor kiest alles zelf te doen – zélfs in dit digitale tijdperk, waarin vrijwel alles online te vinden is. Met dit laatste statement wil ik een bruggetje maken naar de zesde en tevens laatste misvatting die ik hier wil behandelen.

Misvatting 6: Gitaardocenten worden overbodig door de hedendaagse technologie.

Dat tegenwoordig alles wat men maar wil leren op internet te vinden is, is zonder meer een feit. Of dat nou in de muziek is of willekeurig welk vak. Ik ben er echter heilig van overtuigd dat geen enkele computer persoonlijk contact kan vervangen. Waarom? Omdat een computer geen emoties heeft en de klant niet persoonlijk kent. Er is in deze tijd (afgezien van de verre toekomst) geen enkele computer die de tijd zal nemen om een leerling écht te leren kennen. YouTube en computers verdiepen zich niet in de specifieke leerdoelen, leerstijl, sterktes en zwaktes van de leerling. Met andere woorden, een computer kan niet coachen – de “fysieke” docent wel.

Conclusie:

Deze verzameling van argumenten beschrijven in wezen mijn algehele eigen, wellicht onconventionele visie en filosofie omtrent het lesgeven en de doelstellingen die ik zoveel mogelijk probeer na te streven als docent. Er bestaan wel degelijk vaklui die passie hebben voor wat zij doen en dit ook effectief inzetten om anderen met zichtbaar resultaat verder te helpen en te inspireren. Moraal van het verhaal: als je zelf je fouten en valkuilen durft in te zien, hier open kaart over speelt, jezelf blijft ontwikkelen en je daadwerkelijk probeert te onderscheiden als wat voor (aankomend) professional dan ook – dát zijn degenen die impact hebben op de samenleving. Dit maakt in mijn ogen dan ook "dé" gitaarleraar.

Heb je iets aan te vullen, toe te voegen of aan te merken? Laat het gerust hieronder weten!

Submit "Dé gitaardocent" to Google Submit "Dé gitaardocent" to Facebook

Updated 14 oktober 2016 at 02:10 by kempermusic

Categories
Uncategorized

Comments

Back to top