Welkom op het GitaarNet.
  • Zoeken op producten


  • GitaarNet Specials

  • Verslag van Zondag Gitaardag op Bospop, met als verrassing Philip Sayce

    Voor de liefhebber van het betere gitaargeweld was het duidelijk: afgelopen zondag was het zaak om al vroeg op een grasveld in Weert te staan. Vanaf 11:45 zou de een na de andere beroemde gitarist op Bospop het podium beklimmen, van de blues/rock traditie (Popa Chubby/Walter Trout) naar gitaristen die deze traditie vermengen met een "modernere" stijl (Joe Bonamassa), eindigend met een van de meesters van de moderne, virtuoze progrock/metal, John Petrucci van Dream Theater.

    Philip Sayce
    Ieder festival heeft wel een ontdekking. Iemand waarvoor je niet gekomen bent, sterker, wiens naam je eigenlijk niet zo heel veel zei, maar die de verrassing van de dag wordt.
    Op de zondag op bospop heette die verrassing Philip Sayce! Hij speelde in het verleden een begeleidende rol in de bands van o.a. Jeff Healey en Melissa Etheridge, en sommigen zullen hem kennen van zijn optredens vorig jaar in Nederland, o.a. op Bokpop in Valkenburg. Wij stonden met open mond te kijken. Wat een fantastische gitarist!

    Maar ook nog eens een heerlijke zanger en misschien nog belangrijker: performer! Zijn sound is misschien te vergelijken met Eric Johnson, maar dan minder net, beetje meer SRV zeg maar. Kortom, het ultieme lekkere vette pure strat geluid! Wat vooral indruk maakte was een lang uitgesponnen eigen geschreven nummer, een ontzettend mooie instrumentale blues ballad, zonder dat het stereotype werd. Het was herkenbaar als een "slow blues", maar modern uitgevoerd met een uitgesproken melodie.

    In zijn uitsmijter, ook een eigen nummer, speelde hij in het tussenstuk een lange riff van John Petrucci, een geniale knipoog naar de later optredende band Dream Theater.
    Aan het eind trok hij met een paar woeste bewegingen vier snaren van zijn gitaar. The Who mocht dat, Jimi mocht dat, en ja, na dit optreden mag Philip Sayce dat ook!
    Hij trok alle trucs uit de kast, tremolo met zijn tanden, rammen op de veren van de brug, gewoon een heerlijke gitaarshow, en dan moesten later op de avond Joe Bonamassa en John Petrucci nog komen!

    Na Philip Sayce was het snel switchen naar het andere podium voor Thin Lizzy, een band met een legendarische status. Maar ondanks dat naast gitarist Scott Gorham en drummer Brain Downey van de originele bezetting, ook gitarist Vivian Campbell (Deff Leppard/Whitesnake) meespeelt, heb je uiteindelijk toch het gevoel alsof je naar een coverband staat te luisteren. Toegegeven, het slechte geluid over grote afstand hielp dan ook niet mee.

    Voor ons weer een bevestiging dat, uitzonderingen daargelaten, de "classics" het qua dynamiek en energie op rockfestivals vaak afleggen tegen de nieuwere bands.
    En als we het over dynamiek en energie hebben, dan hebben we het over Black Country Communion, toch echt het hoogtepunt van deze zondag! De combi Glenn Hughes, The Voice Of Rock, met Joe Bonamassa, de retro gitaargod, is echt goud. Voor ons van dezelfde orde als Robert Plant/Jimmy Page of Tony Iommi/Ozzy. Black Country Communion speelt in de geest van Deep Purple, en probeert Deep Purple niet te doen herleven. Leuk is daarbij dat op drums een letterlijke erfgenaam van de ouwe rock meespeelt, Jason Bonham, de zoon van Led Zeppelin drummer John Bonham. En wat krijg je met Bonamassa? Een extra dosis blues en rock, met ouwe riffs in een modern jasje, snaarstrakke riffs zoals we die in moderne tijden kennen van Rage against the machine, riffs die lijken op vroeger, maar net even strakker, sneller en moderner, alsof je bands van vroeger opnieuw live kunt zien, met de dynamiek van dit moment. De gitaarriffs en de zang klinken samen als een geheel, en wanneer Bonamassa zingt, is dat ook een welkome afwisseling.



    Van Popa Chubby blijft ons vooral zijn versie van Somewhere over the rainbow bij. Zo'n volgetatoeerde ruige dikzak (niet respectloos bedoeld) een lieflijk musical liedje zien spelen. Prachtig melodieus begonnen en culminerend in een eruptie van gitaargeweld om daarna weer lieflijk te eindigen.

    Bij Walter Trout weet je altijd wat je krijgt, een gierende, zingende lading blueslicks. Om vandaag geen gitaarlicks-overload te krijgen, hadden we een deel van het optreden benut om wat te eten. Walter Trout hebben we tenslotte al in veel zalen in Nederland gezien.

    Om 23:00 uur was het tijd voor de volwaardige afsluiter van de avond, Dream Theater. Er waren eerst wat problemen met het geluid, (tikken door de microfoon tijdens de show), maar dat heerste dit weekend, vraag maar aan de Prince gangers op North Sea jazz.

    Petrucci was echter in topvorm, staand op de vertrouwde uit de kluiten gewassen metalen voetsteunen, maar wanneer is hij dat niet. Nooit op een foutje of zelfs slordigheidje te betrappen. 500 noten per seconde? alle 500 goed! Griezelige perfectie.
    Daar heeft trouwens de hele band last van, met hun driedubbel loopse, spatstrakke, unisono riffs.

    Er waren ongelooflijk veel Dream Theater fans, misschien was dat wel omdat dit optreden voor het eerst de nieuwe drummer werd geintroduceerd, die de legendarische Mike Portnoy moest vervangen? Het leek namelijk alsof het hele festival draaide om Dream Theater, aan de shirtjes te zien, en aan de drukte voor het podium. Wat ook opvalt bij concerten van Dream Theater is de hoeveelheid jonge mensen (en veel meisjes!). Dream Theater is toch vrij "moeilijke" muzikantenmuziek. Maar dan wel mét meezingfactor, goede teksten, mooie melodieeen en een geweldige sound.

    Het concert van Dream Theater was qua ervaring vergelijkbaar met ons bezoek aan een Hendrix gala, jaren geleden, wat ook al zo vroeg was begonnen. Vanaf 's morgens tot diep in de avond hadden we de licks gehoord van gitaristen als Steve Lukather en Eric Sardinas. Aan het eind dachten we dat we geen gitaar meer konden verdragen, totdat afsluiter Steve Vai zijn eerste noten aansloeg: we waren weer helemaal bij!

    Het is echt verfrissend om Petrucci te horen na al die blues/rock gitaristen. En dat zit hem ook in de sound; hoe lekker het geluid van een Les Paul in een Marshall of een strat in een Fender amp ook is, je bereikt er niet de meest veelzijdige sound mee.
    Daarbij zorgden de piezo elementen in zijn Music Man ervoor dat hij ook prachtig akoestisch kon spelen. In het moment van het concert riep een van ons uit dat zijn gitaargeluid (kort door de bocht gezegd een Music Man over Mesa Boogie) toch het allerbeste is. Dat is natuurlijk allemaal persoonlijk, maar er zit wel zeer veel variatie in zijn sound, van afgewogen helder tot ruig, ruiger, ruigst.

    Na het lezen benieuwd geworden naar Philip Sayce? Bekijk onderstaand You Tube filmpje:

Back to top