Welkom op het GitaarNet.
  • Al Di Meola in het Paard van Troje, 11 mei 2011

    Al Di Meola is zo'n gitarist waarbij je je, als goedbedoelende en hardwerkende gitarist, een enorme prutser kunt voelen. Hij beheerst iedere stijl die je in de (fusion) jazz kunt spelen, schrijft de meest complexe arrangementen, en soleert daarover met een ongelooflijke technische beheersing en improvisatietalent. En welke stijl hij ook speelt, je hoort meteen dat het Al Di Meola is. Wat maakt hem zo karakteristiek? Hij slaat iedere noot aan. Voor hem geen trucjes om toch die snelle loopjes te kunnen spelen. En hoe lekker kan het zijn om iedere noot zo mooi op zijn plaats te horen vallen! Er zijn boeken vol geschreven om de plectrumtechniek te analyseren die dat voor elkaar kan krijgen, maar de conclusie is eigenlijk: het zit allemaal in het koppie. Als gitarist die naar een concert van Al Di Meola gaat, moet je dus je oogjes dicht en genieten, want als je gaat analyseren word je gek.

    Het Paard van Troje in Den Haag is een prachtige zaal, en perfect voor een akoestisch optreden van een gitaar grootheid. De zaal was niet helemaal gevuld, misschien iets meer dan halfvol, met overwegend 40+ ers die waarschijnlijk nog cd's uit de jaren zeventig en tachtig, zoals Elegant Gypsy en Electric Rendezvous, in de kast hebben staan. Of natuurlijk dat legendarische album "Friday night in San Fransisco", samen met John McLaughlin en Paco de Lucia. De eerste set bestaat vooral uit nummers van zijn laatste album “Pursuit of Radical Rhapsody”. De "versheid" van de nummers was ook af te zien aan de voor hem opgezette standaard met partituren, waar hij zo af en toe op aan het spieken was. Zeer complexe en technische geimproviseerde fusion jazz nummers. Fusion met hoofdletter F wel te verstaan. Tango, afro-cuban, flamenco, gypsy swing, en veel Oosterse toonladdertjes. De composities zijn zeer complex, heel anders dan de melodieuze en atmosferische composities uit zijn gloriejaren. Hij heeft deze keer alleen de drummer, gitarist en accordeonist van zijn "World Sinfonia band" meegenomen, en wat we een beetje misten, was interactie tussen alle bandleden. Die interactie was er wel tussen Al Di Meola en de geniale accordeonist Fausto Beccalossi. Het begon echt te leven wanneer zij samen aan het vlammen waren. Op deze manier is een accordeon wonderschoon. En dat mag een unieke opmerking van ondergetekende worden genoemd. Sinds de jarenlange teistering van een balkan georienteerde accordeonspelende bovenbuurman was er een hardnekkig trauma ontstaan, een trauma dat Fausto nu hopelijk weggespeeld heeft.

    Tijdens het akoestische optreden bleven de bandleden zitten, en zijn regenboog-kleurige PRS Signature werd dus in de koffer gelaten. Toch werd er flink gescheurd! Uit de nylonsnarige Conde Hermanos met cutaway kwamen zowel elektrische als akoestische klanken. De gitaar was ingeplugd in een Roland VG 88 V-guitar, zijn gitaar-/amp-modelingsysteem. Hij gebruikt voornamelijk drie presets: een preset voor zijn natuurlijke nylonsnarige geluid, een preset voor een akoestisch 12-snarig geluid, en wanneer hij even helemaal los wil gaan, een "Les Paul door een Marshall amp" geluid. Waar veel gitaristen de Roland V-guitar gebruiken om voor een ballad even een zwoel nylonsnarig getokkel uit hun elektrische scheurijzer te toveren, doet Al het precies andersom, even scheuren op zijn Spaanse gitaar.

    Na een paar nummers gebeurde er iets zeer emotioneels. Al Di Meola ging even weg en kwam terug met de mededeling dat hij het volgende nummer aan zijn vader opdroeg die een uur geleden overleden was. Het hele publiek was in shock. Hoe ga je hiermee om? In ieder geval door intens te luisteren naar het prachtige nummer dat hij vervolgens speelde en hierna zeer lang te applaudiseren. En je af te vragen hoe hij het voor elkaar krijgt om gewoon door te spelen. Diep respect. Misschien dat dit optreden hierdoor ook wat "ingetogener" was dan anders, voor interactie met je publiek moet je toch een bepaalde "mindset" hebben. De wetenschap van zijn emoties zorgde er in ieder geval wel voor dat we nog intenser luisterden naar de klassiekers die hij in de laatste set speelde. Aan het eind van het concert kwam er geen eind aan het applaus van het publiek en kon Al Di Meola nog maar net een stilte vinden om te zeggen dat hij het inderdaad als een intens optreden had beleefd, en dat hij het concert aan zijn vader opdroeg. Er werd niet meer geroepen om een toegift. Dat werd heel duidelijk collectief gevoeld als ongepast. Zijn optreden van 14 mei (in het Dorpsshuis in Renesse) werd wel afgelast, maar waarschijnlijk wordt er een nieuwe datum gevonden in september. Wanneer je hem live wilt zien, is dit je kans! zie hier voor informatie en tickets

Back to top