Welkom op het GitaarNet.
  • Acoustic Strings 2005 - Verslag

     ARTIKELEN


    Acoustic Strings 2005
    Wederom een groots "Acoustic Strings Festival 2005" in Raalte!
    door meerdere redacteuren Maart 2005
    Acoustic Strings

    Voor het eerst duurde het Acoustic Strings Festival 2005 drie dagen. Op vrijdagavond 4 maart gaven Tommy Emmanuel, Richard Smith en Muriel Anderson de aftrap voor één van de beste acoustische fingerpicking festivals ter wereld! Alle ingrediënten waren aanwezig voor een daverend succes. Ondanks het slechte weer (veel sneeuw en gladheid) waren er wederom zeer veel toeschouwers aanwezig om dit spektakel te kunnen aanschouwen.

    Buiten deze drie wereldgiganten waren er nog talloze andere kunstenaars van de akoestische gitaar te aanschouwen. Wat te denken van Franco Morono die liet zien wat echt mooi spelen is, of Alex van Voorst die een schitterende slide ballad ten gehore bracht. Ook Pierre Bermejo liet de mensen genieten van een Zuid-Amerikaans ritme die niet veel mensen bezitten. Kortom, bewondering alom!

    Backstage: Lizzy (vriendin van Tommy) Tommy, Alex, Richard en vooraan Muriel

    Vrijdagavond stond in het teken van een sneeuwstorm, uitverkocht huis en een Muriel Anderson die moest uitwijken naar Schiphol vanwege het weer. Collega gitarist Alex van Voorst ging haar ophalen om 19.15 uur en zorgde ervoor dat Muriel na de pauze (21.15 uur) alsnog verschillende nummers ten gehore kon brengen. Een heerlijke ballad van The Carpenters 'Close to you' deed de zaal verwarmen. Uiteraard stond Tommy Emmanuel als grote trekpleister geboekt..., maar er was ook ene Richard Smith. Weinig mensen hadden nog van deze gitarist gehoord totdat ze hem hoorde! Wat een werkelijk weergaloze gigant is deze man. Echt een alleskunner! Zelfs een Tommy Emmanuel beschouwde deze man als het beste wat er momenteel rond loopt op de akoestische gitaarmarkt. Een leuke quote van Chet Atkins: 'Richard speelt alles van mij, alleen veel beter'!

    Hier kunnen wij ons in vinden! Verschillende Jerry Reed, Chet Atkins stukken passeerde de revue met als hoogtepunt misschien wel een bewerking van een heuse Mozart medley: omgezet in fingerstyle. Binnenkort kunnen jullie hier een stukje van zien op GitaarNet...

    Muriel Anderson en Richard Smith Tommy Emmanuel, Alex van Voorst en Richard Smith. Binnenkort (13,14,15 en 16 juli) ook samen te zien in Nashville CAAS 2005!

    Op zaterdag waren er masterclasses georganiseerd door Marcel Dijcks van het Acoustic Strings Festival. Zomaar even een klas bijwonen van een Muriel Anderson, Richard Smith, Franco Morono, Jesse Ruler of Alex van Voorst is toch wel héél bijzonder. Muriel Anderson liet zien wat je zoal uit een klassieke gitaar kunt halen. Richard Smith toonde zijn klasse en vertelde zijn manier van studeren en strooide volop met tips voor het aankomende talent. Alex van Voorst gaf een masterclass over Slide gitaar. Hierin demonstreerde hij stukken van Ry Cooder en Leo Kottke. Jesse van Ruler richtte de aandacht op jazz-technieken en Franco Morono liet vooral individueel de leerling spelen en gaf daar direct tips bij. Pierre Bermejo speelde vooral zelf veel Zuid-Amerikaanse stukken voor omdat de leerlingen te 'verlegen' waren om zelf met vragen te komen. Uiteraard was de tijd een groot vijand. Elke masterclass duurde slechts 45 minuten. Toch gingen de studenten met een goed gevoel weg.

    Perfecte noten van Franco Morone Muriel Anderson wist het publiek te boeien

    's Avonds was het tijd om de professionals zelf in actie te zien. Helaas gebeurde dit niet in het theater zelf, maar op het aktiepodium. De organisatie had gezien de slechte weersomstandigheden niet op zoveel mensen gerekend. Gelukkig pakte dat anders uit. De benedenzaal voor het aktiepodium was werkelijk propvol! Ty Garner mocht de spits afbijten. Helaas paste dit niet in het geheel. De mensen waren toch echt gekomen voor akoestische fingerpickers en niet voor een stukje blues met zang. Niet alleen ritmisch klopte het niet helemaal maar als je één blues uit E speelt moet je dit zeker niet drie maal herhalen met dezelfde blueslicks. Gelukkig kwam hierna Pierre Bermejo. Een geweldige performance met heerlijke bossa’s. Vooral de ritmiek die deze man in zijn spel legt is een genot om naar te luisteren.

    Het slotstuk voor de pauze viel ten deel voor Alex van Voorst. Deze gitarist is ondertussen een vast onderdeel geworden van het festival. Tot nu toe is Alex van Voorst er elk jaar bij betrokken geweest. Hij liet zien waarom... Op verzoek speelde hij stukken van Ry Cooder en een schitterende bewerking van 'All I have to do is dream' van de Everly Brothers. Toen nodigde Alex Richard Smith uit voor een heus gitaarspektakel! Op het podium zaten ze te overleggen wat ze gingen doen. Alex zette toen 'brutaal' de lick in van Duelin’ Banjo’s; uiteraard speelde Richard hier op in. Na enige 'dreiging' van beide muzikanten kwam het nummer in een tempoversnelling die zijn weerga niet kende. Op het einde van dit duet ging Richard zo snel over de hals van de gitaar dat Alex de legendarische woorden uit de film 'Deliverence' (de film waar het nummer Duelin’ Banjo’s een hoofdrol in vertolkte) sprak: 'Hey man, I’m lost...'

    Alex van Voorst en Richard Smith: 'Hey man, I’m lost...'

    Na de pauze was het de beurt aan Franco Morono. Deze man kan ongelooflijk mooi spelen. Zijn noten klinken echt altijd volmaakt. Zijn muziek is gewoon fantastisch om naar te luisteren. Zijn stijl doet Keltisch aan maar er zitten ook folk en ragtime invloeden in. Met één noot kan deze man meer zeggen dan een andere gitarist die er 100 speelt. Na Franco was het de beurt aan Muriel Anderson. Deze kleine dame levert grote gitaardaden. Het is onwaarschijnlijk dat een vrouw met zulke kleine handen zulke vingerzettingen uiteen kan zetten! Ondanks haar klassieke houding speelde ze een Chet Atkins style tot in de perfectie. Dat ze nog gevoel had voor een heerlijk stuk entertainment maakte het helemaal tot een succes. Muriel zong op een Japans stuk (Sugiyaki) satirische lyrics (weliswaar geschreven door Pat Donahue) over het eten uit het verre oosten. De zaal gaf haar een staande ovatie hiervoor. Het is voor het eerst dat ik een klassieke gitaar heb horen klinken als een banjo (met nog een heuse baspartij erbij!)...

    Toen kwam er een zwaargewicht (letterlijk en figuurlijk)! Richard Smith. Degene die deze man NIET gezien hebben: zorg ervoor dat je hem live aan het werk ziet! Deze man maakt qua spel minstens zoveel indruk als Tommy Emmanuel. Zijn muziek is niet echt in een hokje te plaatsen, eenvoudig weg omdat deze gigant werkelijk alle facetten van de gitaar beheerst. De Jerry Reed stukken vlogen over tafel (Strutton, The Claw) evenals een klassieke bewerking van verschillende Mozart stukken. Geheel in eigen stijl gespeeld. Tot slot werd Mr. Bojangles nog gespeeld door Franco, Muriel en Richard. Het was een slot van een geweldige zaterdag!

    Op zondag stond er o.a. een ware gitaarwedstrijd op het programma. Met als inzet de 'Thieme Acoustic Strings Award 2005'. De winnaar kreeg niet alleen een schitterende trofee mee naar huis, maar ook een massieve Garrisson gitaar uit Canada!

    Hoe belangrijk Harry Sacksioni wel niet is voor de Nederlandse fingerpicker bewees wel het hoge 'Sacksioni gehalte'. Veel gitaristen hadden van deze Nederlandse gigant verschillende nummers ingestudeerd. Het probleem doet zich dan wel voor dat je de nummers (als je ze zelf niet bewerkt) gaat vergelijken met het origineel. Ook stukken van Tommy Emmanuel en Stephen Bennett kwamen voorbij zetten met wisselend succes. Er was bijvoorbeeld een kandidaat die best aardig gitaar kon spelen maar bij voorbaat al vertelde dat hij een stuk ging spelen van Tommy Emmanuel wat hij niet echt beheerste, tjah..., dat is dan vragen om problemen. Hij liet in dit stuk ook wel degelijk steken vallen. Het tweede stuk dat deze kandidaat speelde was een eigen compositie die erg veel weg had van Tommy Emmanuel, maar als eindresultaat was dit duidelijk niet voldoende. Zo maken mensen het zichzelf dus onnodig moeilijk. Kevin Dijkhuis daarentegen begreep wel waar het om ging! Hij speelde twee geweldige stukken van Stephen Bennett. Ondanks dat het geen eigen composities waren compenseerde hij dit door deze stukken wel foutloos ten gehore te brengen. De jury (met als voorzitter Alex van Voorst) was unaniem. Uit handen van Tommy Emmanuel en Alex van Voorst kreeg Kevin de award en de Garrisson gitaar uitgereikt.

    Kevin Dijkhuis: een verdiende winnaar van de Thieme Acoustic Award 2005 kreeg de prijs uitgereikt van Tommy Emmanuel en Alex van Voorst

    Als toetje mocht de winnende gitarist de avond openen voor het slotconcert van Tommy, Richard en Muriel en... ene Joshua Stefan! Deze 'gastgitarist' was voor het publiek de slagroom op de al zo overheerlijke koffie! Django Reinhardt werd in het leven geroepen door Tommy, Richard en Joshua (Django met steroïden). Het dak vloog eraf!

    Het dak vloog eraf en is nog steeds zoek...

    Zo’n succesvol gitaarfestival met een dusdanig hoog niveau is voor nederlandse begrippen toch wel zeer uitzonderlijk. We mogen ons ondertussen terecht meten met een festival á la Nashville CAAS (Chet Atkins Appreciation Society). Dit waren fantastische drie dagen! Chapeau voor organisator Joop Essers en zijn team!

    Acoustic Strings

    top



Back to top