Welkom op het GitaarNet.
  • File 1015: Intro

     THE AXE - FILES

    THE AXE - FILES: Een column met een eigenzinnige kijk op anti-helden, mitrailleur-polsen, jamsessies op dinsdagavond, krakende snaren en zoekgeraakte plectrums.

    File 1015: Intro

    Vanavond was ik in de Arena in Amsterdam. Housefeest, jazeker! Ik bedoel, als schrijver van de Axe-files rust een zware last op je en moet je van alle soorten van muziek op de hoogte blijven.

    Maar het was een leerzame avond, want waar ik achter ben gekomen is dat mensen eigenlijk niet geïnteresseerd zijn in muziek. Waar mensen in geïnteresseerd zijn is het gevoel dat de muziek opwekt. En dat gevoel zit 'm in het intro.

    In de housemuziek wordt geprobeerd dat "intro-gevoel" continue op te wekken. Een house-nummer begint met een beat. Daarna komt er een hi-hat bij, daarna een extra dingetje, vervolgens een vertraging en kort daarna een losbarsten van alles tegelijk. Dan gaat de hele dansvloer los. Na een tijdje is die energie weg en zakt de muziek in om daarna weer met een gigantische orkaan aan geluid los te barsten.

    Kortom, een aaneenschakeling van intro's die tot een climax leiden. Volgens mij is dat het geheim van een goed nummer: het intro moet goed zijn en tijdens het nummer moet er een nieuw intro zijn om de aandacht vast te houden.

    Ik heb 'ns naar een aantal intro's van nummers geluisterd die iedereen bewegen. Neem nou Purple Rain van Prince. De hele impact van die song zit in dat eerste Bes-akkoord dat wordt gespeeld op de gitaar. Prince had net zo goed kunnen stoppen met die song na het spelen van dat akkoord. De rest hadden we er als vanzelf bij kunnen verzinnen.

    Of neem nu die E-F overgang van Jailhouse Rock van Elvis. De eerste roffel van Toto's Rosanna. De overweldigende inzet van Dancing queen van Abba. En zo kan ik er nog duizend noemen.

    Een beetje song heeft een goed intro. Als dat intro goed is, dan maakt het geen moer uit wat erna komt. Mits het intro tijdens de song wordt herhaald. Wat dat betreft begrijp ik dat "Get the funk out" van Extreme nooit een echte hit is geworden. Dat nummer zit verschrikkelijk goed in elkaar (en iedereen kan overigens iets leren van de gitaarsolo). Dat nummer beschouw ik zelfs als een van de beste songs die ooit is gemaakt. De fout die Extreme heeft gemaakt is echter dat de gitaarsolo - ondanks de virtuositeit - te vlak is en de kwaliteit van het intro niet wordt herhaald tijdens de song. De gitarist heeft zich te veel laten meeslepen door het tempo van de song waardoor het refrein na de solo verveelt. Ik weet zeker dat deze song een grote hit was geworden als Nuno vanaf nul-tempo had kunnen beginnen met zijn solo en die had kunnen opbouwen tot het refrein waar het intro nog eens wordt herhaald.

    Hoe dan ook, ik heb mij voorgenomen om in 2003 een nummer 1 hit te schrijven. Over een week ga ik de broertjes Bolland een bandje sturen met maar één akkoord: Een Des-akkoord. Ik heb dat akkoord een bepaalde sound meegegeven waardoor het een absolute trekker is. Vuurwerk. Ik heb een aantal Des-akkoorden uitgeprobeerd en met arrangementen omgeven. Maar dit is 'm: het perfecte Des-akkoord. Als ik dat bandje aan de Bollandjes geef, geven ze me zeker de opdracht om er een song bij te verzinnen. En da's natuurlijk niet moeilijk: drie akkoordjes en een tekst waarin honderd keer de woorden "love", "Dig this", "Let me tell ya", "Yo!" of Come'n" worden herhaald. Maar na twee keer een couplet zet ik het Des-akkoord weer in. Succes verzekerd!

    Een hit maken is niet moeilijk. Ik bewijs het: als jullie komend jaar een hit in Des horen, wel, dan was ik het!

    Willem



Back to top