Welkom op het GitaarNet.
  • File 01009: Steely Dan

     THE AXE - FILES

    THE AXE - FILES: Een column met een eigenzinnige kijk op anti-helden, mitrailleur-polsen, jamsessies op dinsdagavond, krakende snaren en zoekgeraakte plectrums.

    File 01009: Steely Dan

    Ik mocht laatst Steve Lukather, de gitarist van Toto, interviewen. Iemand als Lukather interviewen is een waanzinnige gebeurtenis. Het gebeurt immers niet vaak dat je zo'n grootheid te spreken krijgt! Ik bedoel, als je helemaal gek bent op gitaarspelen en je gaat een gesprek hebben met een van de grootste gitaristen ter wereld, dan ontstaan er toch een paar pareltjes zweet op je voorhoofd. Je slaat bijna dicht, krijgt misschien wel een black out, je hoopt niet te stotteren en je vreest tijdens het interview te vergeten welk instrument Lukather ook al weer bespeelt ("eeeeuhh Steve, how about that saxophone…").

    Maar goed, met al dat angstzweet ga je de confrontatie toch aan en vervolgens blijkt ineens dat je zijn gelijke bent omdat je allebei omhoog kijkt naar die uiteindelijke grootheid: Steely Dan. Zeg, een situatie die te vergelijken is met die waarin je als simpele burger de minister-president tegenkomt en met hem in gesprek raakt over Nelson Mandela. Dat doet het zweet op je voorhoofd verdwijnen en je beseffen waar het echt om gaat.

    Muziek.

    Ik heb ze allemaal, de CD's van Steely Dan. En door Lukather heb ik ze weer eens afgestoft en in de CD-speler gegooid.

    Ik had de laatste tijd het idee dat er geen echt goede muziek is in de gitaarsector. Ik wilde zelfs mijn hele collectie uit het raam kieperen. Vai: freak! Carlton: teveel noten. Metheny: Koot & Bie. Stevie Ray Vaughan: blue, blue, blue maar toch niet blue genoeg. Nee, ik was in staat om opnieuw te beginnen en Mahler, Beethoven en Bach dieper te doorgronden.

    Totdat Lukather me fijntjes wees op de CD's die ik heb van Steely Dan. En hij daarbij ook nog eens wist te vertellen dat Steely nog maar het begin is!

    Luke kon nog wel eens gelijk hebben, bedacht ik me. Er is inderdaad een waanzinnige hoop fantastische muziek buiten de klassieke muziek: Mike Stern's "Upside Downside", Metheny's live CD's, Carlton's "Room 335", het gitaarspel van Robben Ford op de CD's van de Yellow Jackets; te veel om op te noemen.

    En Steely Dan.

    Want als een band heeft bewezen dat er oprecht muzikaal leven is buiten de klassieke muziek, dan is het Steely Dan. Zoals Fagen en Becker ooit schreven: "You got to come on man. And take a piece of Mister Parker's band."

    Becker en Fagen hebben de meest idiote teksten onder hun songs gelegd die pas betekenis krijgen in "the ears of the beholder". Deze "beholder" leefde dan ook op bij het horen van de volgende tekst uit "Parker's Band" (Steely Dan, Pretzel Logic, 1974):

    "Suddenly the music hits youIt's a bird in flight that just can't quit you."

    Steely Dan. Nadat ik hun CD's weer eens hoorde, ben ik de rest van mijn collectie ook weer eens gaan beluisteren.

    God dank heb ik hem niet uit het raam gekieperd…

    Willem



Back to top