Welkom op het GitaarNet.
  • File 01006: "Tony Macalpine"

     THE AXE - FILES

    THE AXE - FILES: Een column met een eigenzinnige kijk op anti-helden, mitrailleur-polsen, jamsessies op dinsdagavond, krakende snaren en zoekgeraakte plectrums.

    File 01006: "Tony Macalpine"

    Bij Mascot Records is "de nieuwe Tony Macalpine" uit. "Chromaticity" heet de CD. Ik hoorde van de release en dacht meteen "o ja, Tony Macalpine, da’s waar ook". Ik kwam vroeger nogal eens bij mijn gitaar- en metaalverslaafde neef en die had het dan steeds over "Mekkelpijn". Na het beluisteren ervan moest je steeds weer beamen dat dat soort gitaristen eigenlijk helemaal niet mogen bestaan of dat er toch in ieder geval een waarschuwing voor beginnende gitaristen op de CD-hoes zou moeten staan ("don’t try this at home" of zoiets).

    Maar goed, dat was toen (minstens 10 jaar geleden). Daarna heb ik nog een blauwe maandag naar Vai en Satriani geluisterd waarna ik me helemaal overgaf aan de jazz-fusion. Aan Macalpine heb ik nooit meer gedacht. Totdat dus die nieuwe CD naar me werd gestuurd.

    Macalpine is wat ouder geworden en zijn foto lijkt ook niet meer op hem: al zijn haar eraf geschoren. Hoewel Satriani de uitzondering is op die regel, geldt volgens mij dat mensen die hun haar afknippen ineens hun kracht verliezen. Ik durfde dus de confrontatie met Macalpine wel weer aan.

    Wel, plotselinge kale kop of niet, Mekkelpijn is nog steeds Mekkelpijn. Nog steeds een krachtpatser a la Vai, Vinnie Moore en andere virtuozen uit de metalscene. Met dat verschil dat Macalpine, naast vreselijk goed gitaarspelen, nog een onhebbelijkheid heeft: hij is zo mogelijk een nog groter piano-virtuoos.

    En ook daar mag ie voortaan op zijn CD-hoes wel eens voor gaan waarschuwen. Want ik zit thuis met een vriend, die al jaren Bach, Beethoven en Mozart op de piano neerlegt, naar de CD te luisteren. Die vriend hoort glimlachend mijn verhaal over mijn frustrerende ervaring met Macalpine aan en "teast" mij wat door te zeggen dat ik net als hem maar wat gedisciplineerder op mijn instrument had moeten oefenen om het niveau van mensen als Macalpine te halen. "Als je nou ‘ns net zoveel uren had gemaakt op je gitaar net als ik op de piano, dan had je ook gekund wat Macalpine kan", zegt ie en ik sta op het punt mijn handen om zijn nek te leggen. Hetgeen zeker tot een jarenlange gevangenisstraf had geleid ("crime musical"), ware het niet dat de CD "Chromaticity" ineens van nummer 9 naar nummer 10 springt: "Etude NR.8 NR.8 o.p 10" van Chopin: Macalpine "doet" een stukje piano.

    Ik heb nog nooit iemand zo snel stil en shagrijnig zien worden als die vriend van me. "Wat krijgen we nou?" zegt ie. "Chopin? Onmogelijk! Dat kan niemand!” Ik heb ook nog nooit iemand zo snel "de laatste bus” zien nemen.

    Ik sprak die vriend laatst weer en hij kon mij vertellen dat een piano het ook best goed doet in de open haard. Ik hoorde dat verhaal glimlachend aan en vertelde hem dat ik zojuist mijn eerste Tony Macalpine-solo had ingestudeerd.

    "Was eigenlijk best te doen", zei ik.

    Willem



Back to top