File 01005: "Ulco"

File 01005: "Ulco"

Ik zat gisteren naar de "Marlboro Flashbacks" te kijken. Candy Dulfer speelde nummers van James Brown en andere funk-klassiekers. De band van Candy is zeer professioneel en strakker dan strak. Ik stond zelfs versteld van Candy's raptalent. Het was feest op het podium, alle muzikanten gingen "los" en Candy kon zich met vele saxsolo's profileren.

Rechts (voor de kijkers) op de flank van het podium stond Ulco. In het zwart gekleed, blikken schuchter om zich heen werpend, soepele en constant doorgaande rechterhandslag over het funky ritme en … dus die bescheiden plaats op het podium. Mijn gedachten gingen weer even terug naar een cafe ergens in een dorp in Noord-Holland, zo'n tien jaar geleden. Hans Dulfer trad daar op. Met band: "Reflud" (heeft me jaren gekost uit te vogelen wat dat betekende: "Reflud"…).

Candy zat destijds in de States omdat Prince "sax" wilde en dus speelde Ulco zolang bij pa Dulfer in de band. Ulco Prins heette hij toen nog, of zoals pa Dulfer hem placht aan te kondigen: "… onze eigen Prince, Ulco Prins!"

Het was een klein podium waarop naast een drumstel, een bassist en een oude saxofonist eigenlijk geen plaats meer was voor een gitarist. Ulco stond dan ook bescheiden naast het podium. Gekleed in het zwart, schuchter om zich heen kijkend. Klein, jong mannetje met een veel te grote gitaar tussen al dat langharige tuig en die oude doorgerookte saxofonist.

"Dat wordt niks", dacht ik nog. En zeker toen de band nummers van Slayer en Motorhead begon te spelen kwam Ulco niet boven de straaljagersound van pa Dulfer en de aan ADHD lijdende drummer uit. Toen pa Dulfer het bestond om zelfs over de zoete klanken van de ballad "House is not a home" langdurig cirkelzaaggeluiden te produceren afgewisseld met het legen van het "speekselreservoir" in zijn instrument, wilde ik eigenlijk wel weer weg.

Ik had mijn jas aan, had de deurklink in mijn hand en wilde naar buiten stappen, toen de band stilviel en Dulfer, terwijl de akkoorden van de ballad zachtjes tegen de achtergrond doorliepen, het woord nam: "Ja, ja, ja, … dat was een hele mooie solo van mij. Al zeg ik het zelf. Heel mooi. Maar er komt nu iets dat nog veel mooier is! Luister maar naar de gitaarsolo van onze eigen Prince, Ulco Prins!"

Wat er toen gebeurde, is met geen pen te beschrijven. Ik kan alleen maar navertellen dat ik tot voor die solo altijd heb gedacht dat de mooiste gitaarsolo's die van Bryan May waren. Wat een blunder want het gebeurde niet in Engeland maar hier, recht tegenover me, in een dorpje ergens in Holland! Wat een gitarist. Iedere noot raakte m'n ziel, tot tranen bewogen was ik. Dat is me nadien niet meer gebeurd; zo overvallen te worden door een solo. Behalve dan tijdens de andere optredens van Reflud die ik sindsdien trouw heb bezocht want ieder optreden van Reflud was een zegen door het gitaarspel van Ulco.

Ulco Prins bestaat niet meer. Ulco schijnt weer gewoon Ulco Bed te zijn gaan heten en treedt sinds jaar en dag weer op met Candy Dulfer. Hij neemt in Candy's band een bescheiden plaats in (behalve dan dat ie de muziek schijnt te schrijven). Geen prachtige lange solo's meer maar die constante rechterhand over een funky ritme.

Jammer … want Ulco is de beste gitarist van Nederland.

Willem