Welkom op het GitaarNet.
  • File 01004: "We want Moore!"

     THE AXE - FILES

    THE AXE - FILES: Een column met een eigenzinnige kijk op anti-helden, mitrailleur-polsen, jamsessies op dinsdagavond, krakende snaren en zoekgeraakte plectrums.

    File 01004: "We want Moore!"

    De oude Amerikaanse zwarte blues is bijna een uitgestorven fenomeen, net als er tegenwoordig in Amsterdam geen metselaars meer zijn die de oude klokgeveltjes kunnen metselen.

    Bij mij gaan de gedachten over de moderne westerse blues dan ook meteen uit naar Gary Moore en … Andre Hazes! Jawel.

    Ik weet niet goed wat deze mensen met elkaar gemeen hebben, behalve dan dat als ik Parisienne Walkways van de eerste hoor, mijn gevoelens meteen uitgaan naar Hazes. Als ik het nummer hoor, wacht ik op het moment dat Moore zijn intro stopt en Hazes het gezang voor zijn rekening neemt. Datzelfde heb ik bij Purple Rain van Prince: doet me altijd weer denken aan "Een beetje verliefd". Waarom? Ik zou het niet weten, maar wil er wel een stukkie aan wagen.

    De overeenkomst moet liggen in het verdriet, of in keurig Amerikaanse "slang": de blues. Hazes is natuurlijk een bluesfanaat. Met een Amsterdamse volksinslag die op zijn beurt weer alles te maken heeft met de Jordaan, de intocht van Hugenoten en de link naar de franstalige Brel. Moore op zijn beurt is ook niet zuiver. Hij is geen onderdrukte, sympatiseert zover ik weet niet met de Amerikaanse zwarte onderlaag (althans niet in die zin dat hij er een missie van maakt) en heeft zijn roots niet in Texas liggen.

    Er gaapt een gigantische afgrond tussen deze "westerlingen" en de echte zwarte bluesman. De videoclip met BB en Moore was dan ook grappig: BB keek naar de vingervlugheid van Moore en trok zijn wenkbrouwen waar Moore ontroerd keek naar die zwarte, verschrompelde vingers van BB die cirkelden om die twee bluenotes: wat een contrast. Het echte blauwe gevoel van de southerner tegenover de gelikte licks van de Ierse engelsman.

    Moore en Hazes hebben met elkaar gemeen dat ze qua stamboom "onechte" bluesmen zijn die echter wel over de blues beschikken. Dit leidt ertoe dat veel westerse barokke invloeden in hun muziek zijn te vinden. Het draait minder om de strijd (het "gekraak" dat het gevecht op bluenote-niveau teweeg brengt) en meer om het individuele gevoel.

    Moore en Hazes kunnen janken en snikken, maar dat is hun eigen strijd. De echte bluesmen waren niet verdrietig om zichzelf maar moesten ten overstaan van hun familie sterk en strijdvaardig zijn. Hun gitaarsolo's waren bescheiden en niet technisch. Dat hoefde ook niet. Met de strijd om de bluenote hoefde geen ander statement te worden gemaakt. Deze was zo essentieel dat de solist zich daartoe kon beperken. Bij Moore en Hazes is er een ego in het geding. Een eenzame man die zijn hart uitschreeuwt (Hazes) en zijn Engelse zielsverwant die dat kunstje op de gitaar flikt.

    Willem



Back to top