Welkom op het GitaarNet.
  • File 01003: De Mitrailleur

     THE AXE - FILES

    THE AXE - FILES: Een column met een eigenzinnige kijk op anti-helden, mitrailleur-polsen, jamsessies op dinsdagavond, krakende snaren en zoekgeraakte plectrums.

    File 01003: De Mitrailleur

    Aan het begin van mijn gitaristencarriere, bracht Iron Maiden net het nummer Wasted Years uit. Dat was mijn eerste kennismaking met "de Mitrailleur". Luister naar het intro en je weet waar ik het over heb. De gitarist in dat nummer hanteert 'm: de Mitrailleur. Op de losse hoge E-snaar beroert hij 'm en intussen loopt ie de toonladder Em af. Schitterend gevonden, maar ik wilde direct mijn gitaar aan de wilgen hangen. Zo'n rechterhandsnelheid kon voor een simpele boerenjongen als ik toch slechts tot op zekere hoogte worden benaderd?

    Tegenwoordig hanteer ik de Mitrailleur uit verveling niet eens meer. Ik kan het met mijn plectrum tussen mijn duim en mijn pink. Ik kan het als ik eet en ik doe het als ik slaap. Hoe is het zover gekomen?

    Welnu, doorzetten, is mijn devies. Dat is een dooddoener, dat begrijp ik, maar het is simpelweg waar. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Ikzelf heb in het begin voor de TV, tijdens het drinken en tijdens het vervelen steeds de gitaar gepakt en constant met mijn rechterhand de Mitrailleur uitgeprobeerd. Vreselijk saai en weinig muzikaal, maar ik deed het toch. Na een half jaar had ik het onder de knie maar niet zonder frustraties, verkrampte rechterpolsen en kapotte snaren te hebben opgelopen.

    Op een gegeven moment stopte ik ermee. "Dan maar slowhand", dacht ik en raakte een week mijn gitaar niet aan. Op een nacht werd ik wakker en wist ik: "ik kan het!" Ik stapte mijn bed uit en pakte 's nachts om 5.00 uur mijn gitaar en ben vanaf dat moment tot de volgende ochtend de Mitrailleur blijven hanteren. Tot ik er ziek van werd.

    De moraal van dit verhaal is natuurlijk dat de gitarist moet doorzetten en werken om zijn talent te laten groeien. Techniek is een middel dat dat talent dient te volgen en niet andersom. De Mitrailleur bleek geen technisch hoogstandje te zijn maar een middel om 32e te spelen. Toch is het goed de Mitrailleur te blijven proberen. Het wordt op een gegeven moment je "startsnelheid". Je rechterpols kan tempowisselingen aan en kan, behalve met verschillende tonen, ook nog eens spelen met het hele notenspectrum.

    Misschien sta ik binnenkort 's nachts op en denk ik "ik kan het" en speel ik de ene arpeggio na de andere. Mocht het zover komen, dan zal de volgende uitdaging direct op mij wachten (zonder handen…?)

    Willem



Back to top