Welkom op het GitaarNet.
  • File 1001: verloren plectrum

     THE AXE - FILES

    THE AXE - FILES: Een column met een eigenzinnige kijk op anti-helden, mitrailleur-polsen, jamsessies op dinsdagavond, krakende snaren en zoekgeraakte plectrums.

    File 01001: verloren plectrum

    Gitaristen zijn hele trouwe wezentjes. Hebben ze eenmaal voor een bepaald merk gitaar gekozen, dan blijven ze daar bij. Vaak schaven ze het ding bij en timmeren en breken ze aan het gevaarte totdat er een instrument ontstaat dat geheel in vergroeid met de gitarist zelf. Zelf ben ik de trotse bezitter van een custommade Gibson SG uit 1976. Ze heeft een zeer dunne hals en de snaren staan vlijmscherp afgesteld. Liefst kies ik dan voor de 009-snarenserie van Fender en met recht noemen collegae mijn SG de "straaljager"; als je erop speelt schrik je van haar lichtheid. Je hoeft geen kracht te zetten met je vingertoetsen en qua plectrumbehandeling moet je bepaald fijngevoelig zijn. Er is niemand die haar kan bespelen, behalve ik.

    Aan de andere kant moet je mij niet op een Strat laten spelen. Gaat helemaal fout. Ik sta te zweten en te trekken aan die snaren maar het lijkt nergens op. Vaak heb je dan nog collegae die de 010-serie of dikker nemen, zodat ik bij de aanblik van zo'n gitaar al weiger haar te bespelen.

    Zo zie je maar, iedere gitarist vormt de gitaar naar zijn eigen physiek. Daar blijft het echter niet bij. Gitaristen zijn zulke eigenzinnige mensen dat ze ook het plectrum een geheel eigen karakter willen meegeven. Ik heb er gezien die platen plastiek van 3 cm bij 3 cm hanteren bij het beroeren van de snaren. Er zijn er ook die miniscule stukjes plastiek gebruiken waarvan slechts een millimeter uitsteekt tussen duim en wijsvinger.

    De meest eigenzinnige die ik tegenkwam wilde geen plastiek maar metaal gebruiken. Die had vroeger met dubbeltjes en stuivers geoefend en dat beviel zo goed dat ie niet meer kon wennen aan die fabrieksstandaarden die je in de winkel kunt kopen. Bovendien creërt metaal op metaal een vrij scherp en apart geluid waar ie zich goed bij voelde (wel "inductiegevaarlijk" begreep ik). Het was nog een hele klus om die dingen te maken. Daar trok ie zomaar een zaterdagmiddag voor uit. Hij had een kleine mal gemaakt en nadat het ding klaar was, ging ie het uitproberen. Dat was nog weer een hele ontwikkelingsfase want na het even beroeren van de snaren, liep ie terug naar de schuur om nog "effetjes wat bij te schuren".

    "Custommade plectrum", heet dat geloof ik. Een onhandige eenzijdigheid, want je weet hoe dat gaat: 's middags een plectrum zagen, 's avonds optreden en zondagmiddag ontdekken dat je je plectrum kwijt bent.

    Wat dat betreft ga ik voor mijn stukkie plastiek van 1,50 gulden: ik heb er zo'n 20, en met 19 stuks slaap ik zondag net zo goed een gat in de dag…

    Willem



Back to top