Welkom op het GitaarNet.
  • Purple Rain

     SOLO

    Purple Rain

    Hoe gaat het toch met Prince?
    Leeft ie nog, en zo ja, onder welke naam? Of is het nog steeds 'The Artist Formerly Known As Prince'? Ik persoonlijk ben 'm al geruime tijd uit het oog verloren. Begin jaren '80 van de vorige eeuw heeft ie in ieder geval twee bloedjes van kindjes het levenslicht laten zien: het album Purple Rain en het album Around the World in a Day.

    Met name vanwege zijn uiterlijk en gitaarspel in die tijd, werd hem nogal eens aangewreven een Hendrix-clone te zijn: spuitende gitaren, het betere heupenwerk en lang doorjankende tonen op de gitaar. Je ziet het voor je: linkervingertje op de gitaarhals, rondzingende piepende toon en rechterarm hoog boven zich uit terwijl ie "het" doet met de gitaar.

    Maar Prince heeft zich destijds vooral geprofileerd als fantastische componist. De beroemde "claphand" is een van zijn uitvindingen, maar ook de song When Doves Cry waarop geen bas wordt gespeeld!

    Maar goed, Purple Rain, de solo.

    Klik hier om te beluisteren:

    luister naar geluidsfragment  luister naar geluidsfragment

    Ik zal hier eerst de gebruikte akkoorden opnoemen:

    Bes - Gm - F(7) - Es

    De toonsoort waarin gespeeld wordt is dus Bes. In die toonsoort is Bes de eerste trap (ionisch), Gm de zesde trap (eolisch), F(7) de vijfde trap (mixolydisch) en Es de vierde trap (lydisch). Er gebeuren dus geen vreemde dingen. Prince blijft keurig in de toonsoort Bes en van modulaties is geen sprake.

    De solo wordt gespeeld over het akkoordenschema van het couplet, ofwel in de hiervoor beschreven volgorde Bes, Gm, F, Es. Ik schrijf met nadruk F en niet F7 want ondanks dat dat toontechnisch wel zou kunnen (vierklank F7 mixo) zal je bij het spelen van de septiem een onbevredigend gevoel hebben. De septiem vraagt om een Bes om in op te lossen. Na F wordt echter een Es gespeeld en aangezien de Es juist het septiem van F mixolydisch is, wordt het "Es-effect" al in F onthuld: weg spanning! Bij het horen van het Es-akkoord na F7 zal je dus al snel het gevoel hebben "weer een Es, weinig verrassing". De septiem van Es is juist zo belangrijk voor het Bes-akkoord omdat de Es de vierde toon is van de Bes hetgeen een soort van "sus 4-effect" heeft. Als je na F naar Es wilt, kun je dus beter geen F7 spelen als je spannende dingen wilt doen.

    Bij het horen van Prince' solo zie je dan ook dat hij problemen vermijdt en de toon Es niet speelt. Prince heeft dan ook gekozen voor een pentatonische ladder (Gm). Dat is de parallel van Bes en dus heeft ie direct twee problemen omzeild. Gm en Bes zijn gedekt.

    Toch speelt ie geen zuivere pentatonische ladder en dat heeft alles te maken met de F. De Es speelt ie zoals gezegd niet zodat het septiemkarakter van F niet wordt benadrukt. Toch kan hij over F de pentatonische ladder niet handhaven. Dat komt doordat die ladder slechts een Bes kent, waar de derde toon van het F-akkoord een A is. Als we dus die Bes blijven spelen over F dan wringt het aan alle kanten. Die Bes (vierde toon, dus het "sus 4-effect") wil over F oplossen naar A. Je kan het gewoonweg jegens het F-akkoord niet maken die Bes te blijven benadrukken. Als je dat te lang doet, raakt zo'n akkoord naar een psychiatrische inrichting (diagnose: "frustraties en onbevredigde gevoelens", medisch advies: "even in een badje A-tonen leggen totdat de patient weer is gereanimeerd").

    Maar goed, vervolgens komt het Es-akkoord en dan zou je toch denken dat die Es wel op z'n plaats zou zijn. Toch speelt Prince die toon niet. Hij handhaaft simpelweg Gm-penta. Dat is geen probleem want de 3 en de 5 van Es worden wel gespeeld in Gm-penta: de 3 is de G en de 5 is de Bes; de twee belangrijkste tonen van de song! Komt dat even goed uit. Maar toch ontbreekt in Gm-penta die voor een Es-akkoord vanzelfsprekend lekker klinkende Es-toon. Wel kent zij de D, de zevende trap van Es-lydisch. Prince let er echter op dat ie die toon niet benadrukt over het Es-akkoord.

    En dat is eigenlijk mijn enige commentaar op de solo in Purple Rain: de solo zou nog mooier zijn als Prince over Es wat meer frictie had gebracht tussen de D en de Es. Dat zou het majeur 7-karakter (eolisch) van Es zo heerlijk benadrukken. Toch maakt ie dat in de riff die volgt op de solo (Es, D, C, Bes, Es, D, C, Bes) en verder ruimschoots goed. Een majeur 7-akkoord maakt toch een wat apotheotische, berustende en zweverige indruk. Na de solo eindigt de song dan ook in een apotheose. Een soort zweverig gekrioel van tonen en hier en daar is zelfs een "watervalletje" te horen.

    Een goede solo dus die perfect in de song past. Niet teveel noten, perfect geplaatst na de opgebouwde spanningsboog en een uitnodiging om het vervolg op de solo te gaan beluisteren.



Back to top