Welkom op het GitaarNet.
  • Krakende blues en nette ladders

     SOLO

    Krakende blues en nette ladders

    De blues, geheimzinnig, onheilspellend, open en ontboezemend. De tegenstellingen hopen zich op en uiteindelijk kraakt het aan alle kanten. Wat is het geheim van de blues of wat maakt de ondoorgrondelijke muziek tot blues?

    De blues is de strijd van de eenzame tegen de rest van de wereld. Een aanval op het establishment, een continue gevecht tegen de gevestigde orde. Om bij de muziek te blijven: het gevecht van de solist tegen de rest van de muzikanten.

    De blues wordt door de gevestigde orde (de achtergrondmuzikanten) wel eens afgezet als een "één-vier-vijf" schema. Maar, laat je door hen niet gekmaken! Want ze zeggen dat nu wel, maar als ze de muziek inzetten (bijvoorbeeld in C) krijg je als solist direct een klap te verwerken: "op die Bes hadden de heren even niet gerekend". Die C blijkt helemaal niet de "eerste trap" te zijn maar is direct al de vijfde! Daar ga je dan als solist met je ionische toonladdertje. Probeer eens de mixolydische (toonsoort F groot)!

    Hou dat niet te lang vol, want de band gaat naar F. "Lekker doorgaan dus met die F groot", zou je denken, maar dan ... horen wij daar een Es! Helemaal mis, wat nu? Welnu, probeer eens de toonladder van Bes maar dan vanuit F (F mixolydisch).

    Dat zelfde verhaal herhaalt zich over G. Kortom, in het "simpele" schema C(1), F(4), G(5) hebben we te maken met een voortdurende modulatie. Ieder akkoord heeft een eigen toonsoort! Zo simpel is het dus niet. Sterker, drie keer moduleren in een liedje is hogeschoolmuziek!

    Althans, voor de gevestigde orde. Als je hen met hun conservatieve ideeën zou volgen, zou je over ieder akkoord dat je voorbij hoort komen een mixolydische ladder moeten spelen. Moet je eigenlijk voor de grap eens doen. Je zal al snel merken dat er geen sprake meer is van blues maar van zoetgevoosde country & western. Niks eenzaamheid en "ik tegenover de rest van de wereld"!

    Over C7: Es halfje optrekken naar E
    Over F7: G hele toon optrekken (maar niet te nauwkeurig...!)
    Over G7: Bes halfje optrekken

    De bluesgitarist heeft maling aan mixolydisch en al helemaal aan modulaties. De bluesgitarist laat aan zijn gevoel geen harmonieleer in de weg staan. Niks ervan! Hij gooit alle theorie overboord en kent slechts één ladder: de bluesladder. (pentatonisch) En als die ladder toevallig een kleine terts kent waar de band een grote speelt, dan trekt ie gewoon een beetje aan die snaar. Maar... niet teveel, want de echte grote terts mag je niet spelen. De solo moet immers kraken. Er moet een voortdurend gevecht plaatsvinden tussen de solist en de gevestigde orde.

    Het moet kraken!


    »» volgende les
Back to top