Welkom op het GitaarNet.
  • Beat it!

     SOLO

    Beat it!    Tab Beat it!     download MP3

    Ik las laatst dat Eddie’s solo over Beat it! van Michael Jackson “on the spot” is ingespeeld. Ik weet niet of de schrijver van die mededeling goed op de hoogte was, maar als ik de solo beluister, heeft ie gelijk!

    De solo van Eddie over Beat it! is een typisch geval van registers opentrekken: alles wat hij kan, zet ie neer in slechts 16 maten speelruimte. Ik zie het al helemaal voor me: Eddie wordt gevraagd naar de studio te komen en heeft een grove sample van het nummer gehoord: Beetje heftige song maar ook 'top 10-gevoelig'. Eddie staat vervolgens in de studio en kan lekker inspelen. Eddie + inspelen = show-out en dus gingen daar wat heftige tonen door de studio toen Eddie inspeelde. Op zijn daadwerkelijke optreden wachtend, zit hij een slok cola te drinken totdat Quincy verschijnt: “Eddie, je mag weer gaan. We zijn klaar.” Blijkt Quincy de hele inspeelboel te hebben opgenomen en zulke gave dingen te hebben gehoord, dat ie dacht: “is goed zo, ik heb genoeg materiaal”. Eddie naar huis en zijn inspeelsolo op de plaat!

    En zo is het: Juist als ze denken dat je niet luistert, kun je gitaristen wel eens betrappen op iets heel moois! En dat is precies de reden dat Eddie’s solo over Beat it! zo ontroert. On the spot, niet gecomponeerd en dus geheel en al Van Halen, zonder aanwijzingen van wie dan ook en - vooral - niet bijgeschaafd, overgespeeld of ingestudeerd.

    Luister, het is heel simpel: je hoort een Em, een D en een C, althans in een halfje lager gestemde gitaar. Meer dan dat gebeurt er niet in het stuk (behalve dat het intro ten opzichte van de rest van het nummer een half lager staat). Eitje dus; stuk in toonsoort G en voor het overige enkel ladder-eigen akkoorden. Van Halen houdt zich daar keurig aan. Modulerende tonen raakt hij niet (behalve dan dat hij hier en daar over Em een C# aanslaat in plaats van een G-ionisch eigen C).

    Als je goed naar de C-stukken in de solo luistert, hoor je echter dat de solo “wringt”. Er kraakt iets, en wel op typische Van Halenwijze. De lick over het eerste C-stuk in de solo gaat als volgt:

    Klik hier om te beluisteren:

    luister naar geluidsfragment  luister naar geluidsfragment

    Het is een lick over C-lydisch, het akkoord dat wordt gespeeld is echter een 3-toons C zonder septiem of andere versieringen. Uit bovenstaande tabulatuur blijkt dat Van Halen onder andere de volgende tonen veel speelt: B, D en F#.

    En daar wringt het. Die B benadrukt het lydisch karakter van C. Als je die toon zou benadrukken in de begeleiding dan zou het stuk een geheel ander karakter krijgen. Maar goed, het kan en komt in wezen neer op een Em-penta over C.

    Het meest opvallende in de lick is echter dat Van Halen een F# over C speelt. En dat is een zeer tricky noot. Toonladdertechnisch kan de F#. De C die wordt gespeeld is immers een lydische en die ladder kent, in tegenstelling tot de andere majeurladders, een verhoogde 4. En dat zijn onze welopgevoede oren niet erg gewend, althans niet in de meer populaire hoek van Quincy Jones’ schoolklasje.

    Wat er wringt kan het beste ten gehore worden gebracht door een C-akkoord met een verhoogde 4/verminderde 5 aan te slaan. Tezamen met de majeur 7 (B) een zeer bekende klank in de jazz. In de popmuziek echter net even te vergevorderd voor onze oren, zeker als de rest van de band in straight C blijft doorgaan.

    Een typische Van Halensolo dus. Van Eddie is immers bekend dat hij zich weinig gelegen laat liggen aan al te theoretische zaken en gewoon deed wat hem mooi leek. Het schijnt dan ook dat Eddie met Michael Jackson meezong in het refrein: “It doesn’t matter who’s wrong or right, just beat it!”



Back to top