Welkom op het GitaarNet.
  • "Aanfluit"

     SOLO

    "Aanfluit"    Tab Out in the fields     download MP3

    Als ik iemand gitaarles of muziekles zou moeten geven, dan zou ik tegen die persoon zeggen: "sla eens een open D-snaar aan en ga daar eens naar luisteren. Neem er de hele dag voor en als je wilt sla hem dan nog eens aan, maar liever niet. Liefst 1 keer aanslaan. Luisteren. Horen en wegdromen. Het beste zou zijn om die D-snaar 's ochtends vroeg aan te slaan en de rest van je dag in het teken te stellen van die toon. Luisteren. Horen en wegdromen. Huiswerk voor volgende week is: vertellen wat je hebt gehoord."

    Men heeft het probleem van de synthesyzer wel eens omschreven als: dat apparaat kan alles nabootsen, maar heeft geen "aanfluit". De mensen die dat zeiden waren kenners van de toon. Hoewel de synth elk instrument - door middel van samples - perfect kon nabootsen, miste het iets. Dat werd toen "het gemis aan aanfluit" genoemd: op het moment dat je een toon in de saxofoon of een ander blaasinstrument wilt ten gehore brengen, is er een korte ademtocht op weg naar de toon. De blaas moet eerst worden gezet en vervolgens door het buizenstelsel van het instrument worden geblazen voordat het bij de toongenerator komt. In schrift ziet het er zo uit: "ffffffffffpwaaaaaap!" Die "fffff" (de "aanfluit") was een lastig probleem voor de synth-producenten maar ik heb vernomen dat ze het voor mekaar hebben gekregen.

    Toch blijft de aanfluit een probleem want de aanfluit krijgt een voorgeprogrammeerde lengte mee op de synth. 0,01 seconde of zoiets. Dat lijkt niks, maar is voor een goed gehoor nogal wat. Het is het eeuwige probleem van het apparaat ten opzichte van de mens. Veel wetenschappers denken dat ze uiteindelijk de mens wel kunnen nabootsen. Maar een vaart zal het niet lopen en als ik naar die "robotbattles" op BBC kijk, zal er de komende 100 jaar geen robot opstaan die een goede voorzet kan geven die Kluivert kan inkoppen. Laat staan dat ze een perfecte aanfluit kunnen geven.

    Ik wil zeker die "uitvinders" of "wetenschappers" niet hekelen. Sterker, ik hoop dat ze voor ons nog veel meer leuke instrumenten uitvinden. Nog sterker, ik hoop dat ze ooit eens een instrument uitvinden waarop je niet eerst vijfhonderd jaar hoeft te oefenen voordat je je muzikale genen kunt uiten, maar waarop je dat direct kunt doen!

    Maar dat is misplaatste hoop want elke muzikant, op welk instrument ie ook speelt, heeft met hetzelfde te maken: diepte, gevoel en daarvan uit "raken". En of dat nu een achtste, een 32e, of 64e (oei!) noot betreft: het gaat om de impact van die noot.

    Het gaat om het raken van een noot. "Raken". Of je dat nou met een plectrum doet of met een ademstoot. Het blijft om raken gaan, om bedoeling. Het is net als met biljarten: je raakt die bal en daardoor ketst ie perfect: 3 banden en een effectje richting de 2 andere banden. Volle overtuiging. Raak je hem half, dan ben je "af". Dan speel je vals. Dan gaat de bal niet in de pocket en speel je uit de toon.

    Als ik biljartleraar zou zijn, dan zou ik tegen mijn leerling zeggen: " de witte bal ligt bij jou, de rode ligt schuin tegenover je in het midden en het doel ligt aan de andere kant: probeer 'm in het doel te krijgen. Advies: raak 'm goed!"

    Raak hem goed! Elke noot weer. Iedere noot verdient een aparte oprechte behandeling. Opdat die ene noot niet wordt gediscrimineerd. Want of het nou een kwart, een 8e, een 16e of een 32e is, er wordt niet gediscriminineerd! Ze verdienen allemaal een te-rechte behandeling. Doelgericht. Men heeft het bij een bal wel een over "hij is zwanger van effect". Wel, een toon, een noot hoort dat ook te zijn. Een toon hoort zwanger te zijn.

    Luister eens naar "Out in the Fields" van Gary Moore. Prachtige solo met in het snelste stuk 16'en. Tijdens die solo hoor je zijn plectrum strak langs de snaren schetteren. Iedere noot is raak en daardoor "oprecht". Perfect geraakt. Elke noot is bedoeld, raak en "zwanger".

    Tablatuur solo van Out in the fields, Gary Moore

    Klik hier om te beluisteren:

    luister naar geluidsfragment  luister naar geluidsfragment

    Gary Moore gaat misschien effe te snel. En hoewel snel altijd een blijk van technische vaardigheid is, zijn er ook andere voorbeelden. Die misschien wel veel lastiger zijn.

    Wat dat betreft verwijs ik altijd naar de CD "The Real Quiet Storm" van James Carter en John Coltrane. Want als je wilt weten welke verhalen er worden verteld over 1 noot… luister: over aanfluit gesproken. James Carter is een blazer annex Messias en John Coltrane is degene die Maria heeft bezwangerd, aldus de overlevering. Een must voor iedere gitarist!

    De beste gitaristen zijn ontzettend geile beren: die maken alles "zwanger". Elke noot. Elke pietepieterige noot is vol van zwangerheid.

    In blijde verwachting.



Back to top