Welkom op het GitaarNet.
  • Z.O.O. Guitar Duo

     DE GITAAR VAN...

    Z.O.O. Guitar Duo

    Z.o.o. guitar duo (Peter Constant & Marion Schaap) werd in het tijdschrift Classical Guitar (V.K.) beschreven als een ensemble van 'premiere league quality'. Het duo combineert de virtuoze talenten van Australiër Peter Constant en Nederlandse Marion Schaap. Peter en Marion studeerden allebei af als ‘Master of Music’ aan Yale University (V.S.) waar ze in 1991 het duo ‘Z.o.o.’ oprichtten. Tussen 1992 en 1998 woonden ze in Australië waar ze o.a. leiding gaven aan de gitaarafdelingen van het Victorian College of the Arts en Melbourne University. Sinds 6 jaar wonen ze in Nederland waar ze zich voornamelijk concentreren op hun ‘eerste liefde’: samen spelen.

    Recentelijk was het duo te horen (o.a.) op het Grachtenfestival te Amsterdam, de Jazz- und Klassiktage Tübingen (Duitsland), het Staunton Music Festival (Virginia), het International Guitar Festival of Great Britain, het Australian Guitar Festival en het Canadian Tulip Festival te Ottawa. Naast een druk concert schema hebben ze bij elkaar veertien CD’s opgenomen voor o.a. Move Records, ABC Classics en Naxos.

    Website: Z.o.o. Guitar Duo



    Z.o.o. Guitar Duo
    Greg Smallman & Paul Sheridan

    herkomst: Australië
    bouwjaren: 1985 (Smallman) & 1994 (Sheridan)

    luister naar geluidssample:
    'Jongo'
    (uit: Renewal)

    luister naar geluidsfragment



    Heb je je gitaar laten bouwen of is het een standaardconfiguratie?
    Ik (Peter) kreeg in 1985 een gitaar die Greg Smallman voor mij had gemaakt. Hij bouwt uitsluitend met cedar bovenblad. Ik was eerstejaars student op het conservatorium in Canberra, Australië. Smallman was toen vrijwel onbekend. Hij kwam zelf de gitaar aan de deur brengen (downunder maar een kort ritje, 1000km of zo) en baalde nogal omdat hij op dat moment verder geen bestellingen had (ook had John Williams toen al een jaar of vijf op Smallman gitaren gespeeld). Kort daarna werd hij 'ontdekt' en tegenwoordig is hij waarschijnlijk dé meest bekende klassieke gitaarbouwer ter wereld. Ik heb inmiddels veel meer uitgegeven om het instrument te laten verzekeren dan wat het me toen kostte. Van de Australische gitaarbouwers die het 'Smallman systeem' onder de hoede hebben genomen, vinden wij Paul Sheridan erg interessant... hij betreedt een soort middelgrond tussen de traditionele klank en de vele voordelen van de Smallman bouwstijl. Marion heeft in 1994 een (fichte) Sheridan gekocht, was echt 'love at first sight'. Daar speelt ze nog steeds op. In 1998 kochten we een tweede Sheridan, als reserve gitaar. Dit leek ons verstandig, want als je serieus als duo bezig bent, kan je niet zomaar een geleende gitaar gaan inzetten (mocht er iets gebeuren), vooral aangezien de klank van Australische instrumenten best anders is dan, zeg maar, een traditionele Spaanse gitaar.
    Sinds de aanschaf nog iets aan veranderd?
    Ten eerste, er zit geen waarheid in de vaakvoorkomende geruchten dat de Smallman gitaren niet lang meegaan of zelfs snel instorten. De 1985 Smallman wekt nog steeds verbazing op als mensen hem uitproberen. Hij wordt wél geleidelijk aan ietsjes 'slapper'. Vandaar ben ik pas enkele maanden geleden overgestapt op onze reserve gitaar. We zijn dus momenteel een all-Sheridan duo. Na bijna twintig jaar uitsluitend op de Smallman gespeeld te hebben, had ik wél wat overspel gevoelens, hoor. Ik heb altijd genoten van Marion d'r klank op de Sheridan maar bleef zelf bij de Smallman. We behoren niet tot de duo's die perse precies dezelfde gitaren moeten hebben. We vinden een breed kleur pallette (dus verschillende instrumenten) muzikaal juist erg voordelig. Ik geniet momenteel wel van de snellere reactie en helderheid van de Sheridan, vooral omdat we de laatste tijd veel als solisten met een Duits gitaarorkest (ca.25 gitaristen) gespeeld hebben. Dan moet je er goed bovenuit kunnen steken... lukt uitstekend (onversterkt) met de twee Sheridans.
    'Klus' je veel aan je gitaar?
    'Klussen'?....nee. 'Kussen'? ook niet vaak. We hebben een flinke verzameling oude versleten koffers, maar de instrumenten zijn gelukkig altijd heel gebleven. Heel af en toe moeten er nieuwe frets of een nieuwe zadel komen, maar hiervoor gaan ze terug naar de bouwer. Ook vandaar de reserve gitaar.
    Krassen op je gitaar; geven je gitaar karakter of ben je juist voorzichtig?
    Nou wij gaan er echt voor als we spelen, en zeker wanneer we met allerlei moderne muziek bezig zijn, delen we flink wat straf uit aan die dingen. En soms ook aan elkaar (nee, niet echt). Plus de Australische gitaren hebben een ongelakt bovenblad, de krasjes komen er dus gauw bij. Dit valt meer op bij de cedar Smallman dan bij de fichte Sheridans. De oude Smallman lijkt echt op een pasgebruikte mijnenveld, maar na zo veel meegemaakt te hebben met dit instrument zie ik in elke deuk en litteken een deel van mijzelf zitten... hij is echt een goede oude vriend.
    Het schoonmaken van je gitaar; heb je een speciaal middeltje?
    Heel af en toe met een vochtige borstentandel.... eeh bandentorstel... eeh tandenborstel de 'frettenkaas' laten verdwijnen, dan gaan de snaren wat langer mee. Met schone handen spelen werkt ook wonderen. Verder blijven de gitaren van ons gewoon een 'zoo-tje'.
    Wanneer je je gitaar oppakt, speel je dan 9 van de 10 keer dezelfde riff of accoord?
    Ja dat is wel grappig, volgens mij doet iedereen dit een beetje, vaak onbewust. In het duo begint de ene soms de andere te imiteren daarmee, dan pas merk je dat het echt tijd is voor een nieuw deuntje of om gewoon met wat écht werk te gaan beginnen!
    Beschrijf het geluid van je gitaar.
    De Smallman is een rijpe pruim: heerlijk, sappig, paars, en geeft je elke ochtend een soort soepele voldoening. De Sheridans zijn groene appels: vers, krokant, zoet-zuur en een klein beetje verradelijk (als je daar echt inbijt, moet je gauw je bril schoonvegen).
    Wat maakt het geluid van je gitaar; (meest doorslaggevende factor(en))?
    De Australische gitaren zijn vaak opvallend zwaar om op te tillen. Dat komt omdat de achterkant, zijkant, hals etc zo stevig mogelijk zijn gemaakt zodat er geen energie verspilling is... d.w.z. dat de trillingen van de snaren alleen wordt opgenomen door het bovenblad - de 'motor' van de gitaar waar het geluid vandaan komt. Het blad is dan erg licht, en maar een fractie van een millimeter dik, tegenover een traditioneel Spaans instrument waarvan het bovenblad een stuk forser is. Dit dunne, efficiente bovenblad betekent een beter reactie vermogen waaronder veel volume en een zeer volle resonance.

    Het dunne bovenblad stort niet in elkaar (door de spanning van de snaren) dankzij een radicaal systeem van 'lattice bracing' (i.p.v. het traditionele Spaanse 'fan-bracing'). Dit is een tralies bestaande uit balkjes van balsa hout, verstevigd met carbonfiber, dat de spanning opneemt i.p.v. het bovenblad zelf. Het gevaar is natuurlijk dat je geen gitaar maar een banjo krijgt met dit systeem. Dus de kunst van de bouwer van zulke gitaren is om al dit extra vermogen toch muzikaal te laten klinken door enkele weken te staan friemelen met het zwaarder of lichter maken van het blad in precies de juiste mate en op precies de juiste plek. Dit is natuurlijk heel simpel gezegd allemaal! Wereldwijd zijn er steeds meer gitaarbouwers die dit systeem toepassen, met wisselende resultaten, maar je kan wél met zekerheid zeggen dat deze 'bush genius' Smallman een historische sprong vooruit heeft gemaakt.

    Heb je weleens met je gitaar geslapen?
    Nee, maar wél met elkaar!
    Ooit wil ik graag nog een...
    ...nou, veel! In ieder geval twee nieuwe Paul Sheridan gitaren: één van cedar en eentje van fichte. Ook al is wat we nu hebben helemaal niet mis, deze instrumenten worden elk jaar verbeterd en wat hij nu maakt is gewoon van een andere planeet. We zijn ook in de markt voor leuke klassieke basgitaren en eventueel ook requintos voor een nieuw gitaarorkest dat we nu in elkaar aan het draaien zijn. Maar dat is een ander verhaal...


Back to top