Welkom op het GitaarNet.
  • SANDER KOOIMAN

     DE GITAAR VAN...

    SANDER KOOIMAN
    Ik heb op het moment een probleempje. Mijn favoriete gitaar is namelijkmijn Gibson ES 295 reissue (zo'n gouden hollow-body, denk Scotty Moore),maar heb de nieuwe Drippin' Honey-plaat 'Love the Curse' (CoolBuzz/Munich) grotendeels opgenomen met mijn Fender '56 relic Strat(blond), vanwege de compactere en strakkere sound. Nu is ze dus boos. Ikben bang dat als ik nu live op haar speel dat ze uit protest heel erggaat ontstemmen. Hoe kan ik het weer goedmaken?

    Ik ben eigenlijk begonnen als strat-gitarist, zoals zo velen beïnvloeddoor gitaristen als Stevie en Jimi. Mijn eerste echt goede gitaar wasdan ook een SRV-signature strat, verdiend door op straat te spelen. Dieheb ik nog steeds en gaat ook nooit meer weg. (Momenteel wordt hijgebruikt door onze nieuwe gitariste bij Drippin' Honey: Petra Appelman.)Op een gegeven moment werd ik zo vaak 'Stevie' genoemd, dat ik hard toewas aan iets anders. Bovendien ben ik sinds mijn zesde enorm Elvis-fanen dus ook van zijn gitarist Scotty Moore. Toen ik dus zo'nScotty-gitaar zag staan, de ES 295, wist ik meteen: dat is mijn gitaar.Eenmaal gekocht (ik mocht van mijn vader de piano inruilen!) heeft hetme toch een tijd gekost voordat ik met dat ding het podium op durfde.Dat strat-gevoel krijg je niet snel uit je vingers, en dit was toch welecht andere koek. Ook kreeg ik er niet het geluid uit wat ik wilde. Datbleek aan de elementen te liggen, omdat ze bij Gibson zo slim waren omer humbuckers (P100's) in te zetten ipv de broodnodigeenkelspoels-elementen. Twee Seymour Duncan P90's later was het probleemopgelost. Sindsdien is ze overal mee naartoe geweest, van Delfzijl totTerneuzen, van Kopenhagen tot Austin, Texas.

    Ik gebruik over het algemeen 011-snaren van D'Addario, vanwege dekwaliteit en lage prijs. Ik ben een tijdje overgestapt op eensamengesteld setje van 012-052, maar dat was niet goed voor mijn vingersen voor mijn portemonnee. Ik vervang namelijk voor elk optreden mijnsnaren, en dit setje liep hard naar de 30 gulden.Qua versterkers ben ik altijd een Fender-liefhebber geweest (Vibroverbs,Twins, Bassmans, zelfs een Vibroking), maar sinds een jaar of twee ben ikverknocht geraakt aan een witte Marshall 1987 plexiglass reissue.Afhankelijk van de gelegenheid hang ik hier de bijbehorende 4x12 aan ofeen open 4x10 Carvin-speakerkastje. Er zit gelukkig ook een powerbreakbij, want hij is ondanks zijn 50 watt echt snoeihard. Eigenlijk lijkthij qua geluid wel een beetje op een Fender Bassman, hij is alleenkwalitatief veel beter en het geluid is veel rijker.Mijn effecten zijn ook weer klassiek, denk ik: een Crybaby Wah, eenTubescreamer, een Big Muff, een Rotovibe en een Voodoolab tremolo. Somsspeel ik ook met een Fender buizengalm en een Fender Vibratoneleslie-kast. Op het titelnummer van 'Love the Curse' heb ik gebruikgemaakt van een voicebox (zo'n tuinslang in je mond). Ik zou zeggen:gaat dat horen!

    Drippin' Honey Website
    Coolbuzz


    Sander met zijn Gibson ES 295
    Gibson ES 295 reissue

    Pickups: Seymour Duncan P90'sVersterker: Marshall 1987 plexiglass reissue
    Snaren: d'Addario 0.11

    geluidsfragment: Flip a Coin (intro)
    uit: Love the Curse

    luister naar geluidsfragment  luister naar geluidsfragment



    Heb je je gitaar laten bouwen of is het een standaardconfiguratie?
    Deze is uit het rek, zullen we maar zeggen. Ik ben trouwens dankzij dezegitaar in Drippin' Honey gekomen, doordat Joost, de drummer, mij hoordespelen in Feedback Den Haag toen ik deze gitaar uitprobeerde enuiteindelijk kocht.
    Sinds de aanschaf nog iets aan veranderd?
    Ik heb de p100's vervangen door Seymour Duncan P90's. Die p100's zijngestapelde humbucker's, waarvan de onderste alleen gebruikt wordt om deruis te onderdrukken zoals bij een gewone humbucker. Maar ze toch niet'het' p90-geluid. Daarom de Duncans, die veel meer datenkelspoels-geluid hebben. Daarnaast heb ik er een 'stapel' in latenbouwen, dat is een soort verbindingsstuk in de body tussen het boven-enonderblad, waardoor je minder last hebt van feedback.
    'Klus' je veel aan je gitaar?
    Nooit meer iets aan gedaan.
    Krassen op je gitaar; geven je gitaar karakter of ben je juist voorzichtig?
    Met een strat is het een ander verhaal, maar zo'n hollowbody behandel jetoch voorzichtig, want ze is erg gevoelig. Krasjes zijn helaasonvermijdbaar, zeker bij optredens.
    Het schoonmaken van je gitaar; heb je een speciaal middeltje?
    Meestal alleen een doekje erover, heel soms een beetje Martin GuitarPolish.
    Wanneer je je gitaar oppakt, speel je dan 9 van de 10 keer dezelfde riff of accoord?
    Of het echt altijd hetzelfde is, weet ik niet (ik ga er eens op letten),maar ik geloof dat het meestal toch begint met een paar blueslicks.
    Beschrijf het geluid van je gitaar.
    Een mooie mix van warmte, bagger en twanggggg.
    Wat maakt het geluid van je gitaar; (meest doorslaggevende factor(en))?
    Naast natuurlijk je vingers (cliche) is het vooral het hout denk ik. Alhoewel die Gibson volgens mij gewoon van triplex is gemaakt, want akoestisch klinkt ze eigenlijk belabberd. Maar versterkt door mijn Marshall plexi-reissue, oei!
    Heb je weleens met je gitaar geslapen?
    Geen commentaar.
    Ooit wil ik graag nog een...
    '63 Lincoln Continental met suicide doors. Wat gitaren betreft is mijn hartje vervuld. Alhoewel, een mooie Martin is niet lelijk. Mmmm...


Back to top