Welkom op het GitaarNet.
  • RAYMOND NIJENHUIS

     DE GITAAR VAN...

    RAYMOND NIJENHUIS

    Raymond Nijenhuis (1967) is de gitarist/zanger van 'Guitar Ray & the Rhythm Dukes', een energieke band die zich bezighoudt met Amerikaanse rhythm en roots muziek. Hun optredens kenmerken zich door contrasten: soulful slowblues & shuffles, virtuose fingerpicking, swingende jump. Het laat zich niet eenvoudig in een omschrijving vangen, hoewel American Roots, Rhythm & Blues de lading aardig dekt. Samen met Hans Molenaar (slagwerk) en Jaap van der Sluijs (bas/zang) is Ray het hele jaar door in het land te zien en te horen op diverse roots en blues festivals.

    Raymond, die jaren lang als sideman in diverse bands blues, swing, jazz, rock-a-billy, western swing, country, rock en rock 'n' roll speelde, richtte 'Guitar Ray & the Rhythm Dukes' in 1998 op om nu eens al die rootsy stijlen te verenigen tot 'zijn eigen ding'.Tevens speelt Ray in de funky bluejazz formatie 'Swingmatism' met grommend Hammond orgel en baritonsax en werkte hij mee aan diverse muzikale projecten van toernees met binnen- en buitenlandse artiesten tot cd-sessies.

    In 1999 speelde Nijenhuis op uitnodiging van Muriel Anderson tijdens de prestigieuze, door haar georganiseerde, 'All Star Guitar Night' in Los Angeles, California en trad hij op voor het personeel van Fender Mexico in Ensenada. Naast dat alles heeft hij zijn eigen gitaarschool waar hij drie dagen per week lesgeeft.

    'Ik heb me door de jaren heen altijd aangetrokken gevoeld tot de geschiedenis van het instrument en dan met name tot de pioneers van de diverse genres, wat niet wil zeggen dat ik er op uit ben om als een purist alleen maar te herscheppen. Het kennen van de historie kan echter geen kwaad: know your roots and take it from there!

    Ray is een echte 'single coil' gitarist: 'dat zal wel iets te maken hebben met de mensen naar wie ik heb geluisterd en overigens nog steeds luister: de sound van Charlie Christian. Wow, ken je zijn 'from swing to bop', die live opname uit 1941? Het dikste enkelspoelsgeluid wat ik ooit heb gehoord! Of Billy Butler's geluid; een Epiphone Deluxe archtop met een DeArmond pick-up. Bill Dogget's Honky tonk is daar een goed voorbeeld van. En voor een lekker vies bluesy jazz geluid, moet je bij Bill Jennings zijn, de linkshandige gitarist die in de jaren vijftig plaatjes maakte voor het Gotham label. Dan hoor je een Gretsch met die beruchte 2k DeArmonds. Overigens, het belang van een goede buizenversterker valt natuurlijk ook niet te onderschatten. Het liefst eentje met een niet al te groot vermogen, zodat de eindtrap lekker aan het werk wordt gezet'.

    Met 'Guitar Ray & the Rhythm Dukes' gebruik ik sinds enkele jaren een set up van twee versterkers. Op het moment gebruik ik op festivals en grotere clubs een silverface Super Reverb met alnico speakers in combinatie met een Kendrick 2x12 tweed amp. Twee totaal verschillende karakters. De laatste paar optredens in cafes had ik in plaats van de Kendrick een Princeton Reverb mee. Als je die op 10 zet ontstaat er in combinatie met die Super een voor mij zeer prettige balans tussen vervorming en clean.Ik houd van een puur gitaar geluid, maar heb er geen moeite mee om zo af en toe een (analoog) effectpedaal in te trappen.

    Website: Guitar Ray & the Rhythm Dukes: www.guitarray.com
    Swingmatism: www.swingmatism.nl



    Raymond 'Guitar Ray' Nijenhuis
    Fender Telecaster

    type: begin jaren '70 met DD maple-neck
    pickups: Fender( de originelen)
    amps: Fender Silverfaceface Super Reverb en Princeton Reverb, Kendrick 2x12 Tweed amp
    effecten: Goodrich volume pedal H10K, Ibanez TS-9 tubescreamer, Ibanez Echo Machine, Hughes & Kettner Rotosphere, Boss Tremolo PN-2

    luister naar geluidssample:
    "Brent New (R.Nijenhuis), solo"

    uit: 'Guitar Ray & the Rhythm Dukes' (live demo, 2002)

    luister naar geluidsfragment



    Heb je je gitaar laten bouwen of is het een standaardconfiguratie?
    Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het heel moeilijk vind om te spreken van mijn gitaar. Omdat ik me met zo'n verscheidenheid aan stijlen bezighoud binnen wat ik de american roots noem heb ik er bij optredens namelijk in ieder geval altijd drie bij me: een Japanse Fender 50's Strat, een Fender Telecaster en een Gibson ES-175. Soms neem ik voor slide een Dan Electro mee in een open stemming (zo'n goedkope Koreaan met die lipstick pick-ups.Inderdaad, alweer enkelspoels elementen). Ik houd van contrasten in het repertoire en sound. Maar om op je vraag terug te komen, nee ik heb geen gitaren laten bouwen, het betreft standaardconfiguraties.
    Sinds de aanschaf nog iets aan veranderd?
    In de Strat heb ik Seymour Duncan Antiquity pick-ups gezet. Die geven een lekker dik, dynamisch single coil geluid. Wat me enorm bevalt aan deze Japanner is die waanzinnige V-neck. Een geweldige grip en des te meer hout hoe meer toon, toch? Verder is die gitaar helemaal 'stock', zelfs die kleine frets heb ik er op laten zitten.Is wel hard werken!
    De Telecaster is van begin jaren 70. Toen ik hem van een goede vriend kocht, zat er een rosewood neck op de elzen body. En het klonk fantastisch. Niet dat extreme tophoog waar je veel jaren 70 essen telecasters mee associeert. Maar helaas was de neck aan vervanging toe. Ik heb er toen door Dick Dijkman een bird's eye maple hals voor laten maken. Deze gitaar gebruik ik vooral voor de twangy fingerpicking stukken en voor slow blues.
    De ES-175 uit 1964 heb ik zo'n 15 jaar geleden gevonden. Dit is het instrument waar ik beide Swingmatism albums mee heb opgenomen. De gitaar is volledig origineel, dus met de oorspronkelijk PAF's. Maar sinds een jaar of 2 heb ik er een oude DeArmond model 41 pick-up op zitten. Die heb ik in de holte tussen het hals element en de het uiteinde van de hals geprutst. Niet helemaal de juiste manier om zoiets te doen, maar ik wil die gitaar verder in takt houden.Smaken verschillen natuurlijk, maar ik kan me niet voorstellen dat er een betere swing sound bestaat dan een hollowbody met een DeArmond.
    'Klus' je veel aan je gitaar?
    Nee, dat laat ik altijd over aan de vakman. Mijn lespraktijk zit op dezelfde locatie als de winkel/werkplaats van gitaarbouwer Dick 'Double D' Dijkman. Hij kan dat veel beter dan ik.
    Krassen op je gitaar; geven je gitaar karakter of ben je juist voorzichtig?
    Slijtplekken door het spelen dragen wel bij aan het karakter, vind ik. Een ingespeelde hals voelt lekkerder aan dan een nieuwe. Maar of krassen bijdragen aan het karakter... In de hektiek van het gitaar wisselen tijdens een optreden komen er trouwens regelmatig deukjes en krassen bij, waar ik niet altijd blij van word.
    Het schoonmaken van je gitaar; heb je een speciaal middeltje?
    De snaren wil ik nog wel eens met een doekje afnemen, maar echt schoonmaken? Volgens mij krijg je daar heel lelijke vlekken van, haha. Nee, dat zweet en die cafe geur mag er van mij op blijven.
    Wanneer je je gitaar oppakt, speel je dan 9 van de 10 keer dezelfde riff of accoord?
    Aardige vraag! Nu ik er over nadenk... als ik de tele pak schuif ik vaak uit gewoonte een duimpick om mijn duim. Blijkbaar associeer ik de telecaster al dan niet bewust met de finger- en chicken picking stijl; tja, en dan kom je al gauw op die typische open snaar licks en double stops uit à la Merle Travis, Jerry Reed en Brent Mason. Overigens, met laatstgenoemde in het achterhoofd heb ik 'Brent New' geschreven. Of ik draai de 6e snaar naar een lage D, voor een knauwende groove.
    Op een dikbuik gitaar begin ik vaak in Bes in te spelen. Dat is overigens mijn favoriete toonsoort, zeker voor Swing. En als ik bij een soundcheck mijn Strat 'om' heb, wordt het al gauw een shuffle of blues in E, geloof ik.
    Beschrijf het geluid van je gitaar.
    Telecaster: knorrend en twangy in het laag, sprankelend zingend in het hoog met een lekkere punch.
    ES-175 (met DeArmond): warm, helder, dik, open, eerlijk, hout-ig (is dat een woord?) in de betekenis van akoestisch.
    Stratocaster: venijnig, vet en heel dynamisch.
    Wat maakt het geluid van je gitaar; (meest doorslaggevende factor(en))?
    Het meest gegeven antwoord op deze vraag is ongetwijfeld 'mijn eigen vingers of handen' en daar sluit ik me bij aan. Ik speel met zowel plektrum, vingers als duimpick. Als je alleen al hoort wat dat voor verschillen in attack oplevert. Maar natuurlijk is de kwaliteit van je gereedschap bepalend voor hoe het uit je vingers komt. En het type versterker bepaald natuurlijk een enorm groot deel van de uiteindelijke sound. Ik heb het overigens altijd lastiger gevonden om geschikte versterkers te vinden dan gitaren.
    Heb je weleens met je gitaar geslapen?
    Come again?
    Ooit wil ik graag nog een...
    Gibson ES-150 (met die zogenaamde Charlie Christian bar pick-up met bijbehorende EH-150 versterker van eind jaren dertig. Toen ik in 1999 bij Gruhn's in Nashville was, stond daar zo'n setje voor 2500 dollar. De dollar deed toen zo'n fl 1,85, kortom relatief weinig geld. Helaas had ik het geld er toen niet voor. Spijt van!


Back to top