Welkom op het GitaarNet.
  • Eric de Vries

     DE GITAAR VAN...

    Eric Devries

    Eric Devries stond ooit aan de basis van 'The Big Easy' waarmee hij in '92 de tweede plaats behaalde in de finale van de Grote Prijs van Nederland. De band werd geroemd vanwege de songs en teksten van Devries en viel op door de driestemmige samenzang en de combinatie van akoestisch en elektrisch gitaar. Verder speelde hij bij de Nederlandstalige rootsband Bengels en vormde hij jarenlang een akoestisch singer-songwriter duo met BJ Baartmans. Zijn langverwachte debuut cd werd in de pers zeer goed ontvangen.

    Na zijn opmerkelijke debuut album “Little of a Romeo” (2004) verschijnt in November 2007 de tweede cd van Eric Devries. “Sweet Oblivion” komt uit op InbetweensRecords en is grotendeels opgenomen met zijn nieuwe band “The Easy” met Alan McLachlan (The Scene / Sjako) op gitaar, Bartel Bartels (Prof. Nomad) op bas en Stephan vanderMeijden (Prof. Nomad, Pawnshop) op drums. Met opvallende bijdragen van gastmuzikanten als BJ Baartmans (gitaar), Harrie Brekelmans (pedal steel), Eric van de Bovenkamp (toetsen) en Jelka van Houten (zang). De songs met band worden op de cd aangevuld met de zogenaamde ‘Tulsa Tapes’, drie songs die Eric opnam in de V.S. tijdens een tournee door Oklahoma.

    Naast zijn solo activiteiten maakt Eric Devries deel uit van het singer-songwriter collectief “Songwriters United” waarmee hij in 2005 een live DVD uitbrengt. In september 2007 verschijnt hun eerste gezamenlijke cd "Another round with... Songwriters United". Andere projecten zijn onder meer The Sidewalk Experience (Oerol) en The Subterranean Outlaws (Bob Dylan tribute).

    Biografie en meer info: www.ericdevries.info



    Eric met zijn Lakewood
    Lakewood D-32 & K.Yairi DY-52

    Eric Devries op YouTube:

    Walk back in the Rain

    luister naar geluidsfragment



    Heb je je gitaar laten bouwen of is het een standaardconfiguratie?
    Ik heb een Lakewood D-32 en een K.Yairi DY-52, beide standaardconfiguratie. Verder nog een Les Paul Custom en een Fender Lead II (Jawel!!)

    Elektrisch speel ik veelal op mijn Fender lead II, die heb ik al ruim twintig jaar. Nooit iets aan veranderd, af en toe vergeten en dan weer herontdekt. De Les Paul gebruik ik af en toe in de studio. Ik speel live veelal akoestisch en dan op de Lakewood. Daar zit een B-band pick-up systeem in en ik gebruik een Aer Acousticube als versterking.De Yairi gebruik ik thuis en in de studio.

    Sinds de aanschaf nog iets aan veranderd?
    Lijkt me wel, ze heeft namelijk al twee keer haar nek gebroken. De Lakewood dus. De noodzakelijke verandering was dus een reparatie. De eerste keer vanwege een zeer turbulente vlucht van Amsterdam, via IJsland en Newark naar Tulsa, Oklahoma. Toen ik de koffer opendeed lag de nek geknakt met het blanke hout als een open wond. Heb haar zelf gelijmd met meubelmakerhoutlijm en er diezelfde week nog drie liedjes mee opgenomen in een studio in Tulsa voor op mijn nieuwe cd.

    De tweede keer was tijdens Sail 2005 in Amsterdam. Op de laatste avond van een week lang rock 'n roll met alles dr'op en dr'an struikelde iemand, of ikzelf(?), over de snoerenspaghetti toen ik haar net even ontrouw was met mijn Fender lead en vanuit mijn ooghoek zag ik haar naar voren kukelen. Weer die nek gebroken. Gelukkig hebben we hier een uitermate goede gitaardokter (Patrick Koopmans, Weurt) en die heeft haar weer opgelapt. Ze zeggen dat ze op de plek van die breuk nooit meer zal breken, dus ...

    'Klus' je veel aan je gitaar?
    Behalve die ene keer? Neuh.. eigenlijk nooit. Soms een wild experiment als een ander type snaren maar dan ook maar heel soms.
    Krassen op je gitaar; geven je gitaar karakter of ben je juist voorzichtig?
    Met die gebroken nek zal ik maar zeggen dat een gitaar er karakter van krijgt. Er zit dan dus wel een verhaal aan vast. Ik ben voorzichtig (echt waar!) maar in het gebruik gebeurt er altijd wel wat. En ondanks dat ik veel fingerpick zijn toch ook de sporen van mijn plectrum in het bovenblad gegroefd.
    Het schoonmaken van je gitaar; heb je een speciaal middeltje?
    Nee, een doekkie is vaak genoeg.
    Wanneer je je gitaar oppakt, speel je dan 9 van de 10 keer dezelfde riff of accoord?
    Het zal een G akkoord zijn, of het begin van het favoriete liedje van die week. Hoewel, als ik even een ander ter hand neem ik mezelf er op betrap vaak even het begin van "Ballad of Johnny & Ginny" van mijn eerste cd finger pick. (Is dat een werkwoord trouwens? Kun je zeggen: "Ik fingerpick?")
    Beschrijf het geluid van je gitaar.
    Helder en warm. Als een warm bad? Geen idee. Vroeger hadden geluidstechnici nog wel eens de neiging een van een akoestisch gitaar alleen het hoog te gebruiken, dan hield je slechts een randje over. Ik hou wel van een beetje body. Voor het tokkelen of finger picken draai ik er af en toe iets meer midden in voor de definitie.
    Wat maakt het geluid van je gitaar; (meest doorslaggevende factor(en))?
    Behalve ikzelf? Tja, ik had vroeger een Takamine die in een bandgeluid wel aardig werkte maar die vond ik akoestisch te dun. Het bovenblad moet wel kunnen trillen denk ik. Dan hebben de Lakewood en de Yairi akoestich veel meer.Ik denk ook nog over een combinatie van een pick-up systeem met microfoon, zodat je kunt mengen.
    Heb je weleens met je gitaar geslapen?
    Jazeker, in een tentje op Terschelling, tijdens Oerol, zij wel in de koffer dan. Op reis staat ze altijd naast m'n bed. Toch het eerste waar je naar kijkt.Zo ken ik een gitarist die 's morgens op onze hotelkamer zijn benen over de rand van zijn bed slingerde, vervolgens zijn Gretsch oppakte en er gelijk op vandoor ging. "Oh, gaat dat zo?" en "Is het heus?" vroeg hij haar. Zelden iemand zo in gesprek gezien met zijn gitaar.
    Ooit wil ik graag nog een...
    ...hele mooie. Hmmm, toch wellicht eens een Martin proberen.


Back to top