Welkom op het GitaarNet.
  • Bas de Haan

     DE GITAAR VAN...

    Bas de Haan

    Op 15-jarige leeftijd ben ik begonnen met gitaarspelen. Een oudere broer van een schoolvriend van mij speelde Blowin' In The Wind van Bob Dylan en ik dacht: 'Dat wil ik ook kunnen'. Ik had geluk met een goede leraar, hij wist met leuke en eenvoudige gitaarstukjes je aandacht vast te houden, ondertussen leerde hij je ook noten lezen, zonder dat het saai was. Ik heb ongeveer drie jaar lang klassiek gitaarles gehad, tussendoor vogelde ik voor mezelf fingerpicking technieken en bluesloopjes uit. Ook de wat eenvoudigere gitaarstukjes van Harry Sacksioni vond ik geweldig om te leren.

    Een concert van Luther Allisson was mijn eerste kennismaking met de blues. Dat je met een paar akkoorden, maar met zweet en bezieling zoiets moois kon brengen maakte destijds een grote indruk op mij. Ik heb nog pakken met zelfstudieboeken en versleten casettebandjes op zolder liggen.

    Op 19-jarige leeftijd heb ik nog een blauwe maandag deelgenomen aan het voorbereidend jaar voor Lichte Muziek te Hilversum. Destijds leek me dat een goed excuus om de hele dag te mogen gitaarspelen, maar ik was er snel klaar mee, ik werd zenuwachtig van mijn medestudenten en jazz was en is nog steeds te ingewikkeld voor mij, liever speelde ik loopjes van BB King, Otis Rush, Eric Clapton.

    Gedurende een periode van ongeveer tien jaar heb ik de gitaar nooit afgezworen, maar de bevlogenheid van de eerste vier jaren was er af, voornamelijk als gevolg van twijfel en teleurstelling. Zo een beetje tegen mijn dertigste heb ik de draad weer serieus opgepakt en ik denk dat alles ongeveer op zijn plek is gevallen na het horen van Keb' Mo' op de radio. Volgens mij 's nachts bij Gerry Junge, met een versie van Come On In My Kitchen, oorspronkelijk van Robert Johnson. Wat een geluid, wat een stem en wat een heerlijke manier van gitaarspelen! Het debuutalbum van Keb' Mo' is echt een klassieker voor mij, het heeft alles: smaakvolle fingerpicking, prachtige slide, open stemmingen, maar bovenal goeie, simpele songs.

    Het album heeft me ook teruggebracht naar de oorspronkelijke akoestische bluesgiganten: Robert Johnson, Missippi John Hurt, Son House, Big Bill Broonzy, Skip James, enz. Er is nog een album wat ik heb grijs gedraaid destijds: The Crazy Cajun Recordings van Sonny Landreth. Op een bepaald moment heb ik bedacht dat ik in mijn eentje zingen en gitaarspelen, gewoon thuis op de bank, het allerleukste vind. Waarom zou ik niet hetzelfde kunnen doen op een podium?

    In 2002 heb ik in mijn eigen woonkamer een kort akoestisch demo'tje opgenomen en verstuurd naar talloze muziekkroegen en festivals. Inmiddels doe ik meer dan vijftig optredens per jaar en heb ik drie akoestische eigen beheer cd's opgenomen waar ik volledig achter sta. Grappig hoe je via een omweg uiteindelijk weer terugkeert naar waar je begon, een concert van Harry Sacksioni eerder dit jaar heeft dit voor mij bevestigd, als 15-jarige sloeg ik achterover van zijn spel en vijfentwintig jaar later opnieuw. Ik beschouw het als mijn verdienste, maar toch voornamelijk als een voorrecht dat ik nagenoeg voltijds met muziek bezig mag zijn. Gitaarspelen is het mooiste wat er is!

    Biografie en meer info: www.basdehaan.nl



    Bas de Haan
    © Judith Smeets-Poels
    Ovation (Collector's Item uit 1994)

    Bas de Haan op YouTube:

    luister naar geluidsfragment



    Heb je je gitaar laten bouwen of is het een standaardconfiguratie?
    Ik heb geen enkele van mijn gitaren laten bouwen, allemaal standaard, het enige wat bij sommige is bijgesteld is de action.
    Sinds de aanschaf nog iets aan veranderd?
    Nee, ik vind het wel best zo.
    'Klus' je veel aan je gitaar?
    Ik klus nooit aan mijn gitaar, ik ben a-technisch.
    Krassen op je gitaar; geven je gitaar karakter of ben je juist voorzichtig?
    Ik ben zeer voorzichtig met mijn gitaren, maar ik beschouw ze wel als gebruiksvoorwerpen, dus als er krassen op zitten vind ik het niet erg.
    Het schoonmaken van je gitaar; heb je een speciaal middeltje?
    Van tijd tot tijd stof ik mijn gitaren af met een zachte doek of verfkwast. Bij één van mijn gitaren heb ik ooit wat kleverige aanslag achter de fretjes verwijderd (beetje schrapen met een mesje). Speciale middeltjes heb ik niet, behalve zo'n stringcleaner(?) en een zachte theedoek voor mijn snaren.
    Wanneer je je gitaar oppakt, speel je dan 9 van de 10 keer dezelfde riff of accoord?
    Weet ik eigenlijk niet, bij de soundcheck speel ik meestal een E7 akkoord en vervolgens wat licks verder op de hals. Mogelijk nog wat andere akkoorden om de verhouding tussen het hoog en het laag te controleren. Ik ga nooit lopen friemelen of freaken.
    Beschrijf het geluid van je gitaar.
    Mijn Ovation klinkt 'netjes', maar reageert zeer goed als je hemagressief of percussief(?) bespeelt. Helder en dynamisch, vol in het laag,en hij kan k-nonne-hard zonder vervorming als je zou willen. (Ik speelnooit hard, maar goed).
    Wat maakt het geluid van je gitaar; (meest doorslaggevende factor(en))?
    'Live' speel ik altijd op twee gitaren: Een Ovation (Collector's Item uit 1994) en een Squire Telecaster (made in Indonesia). Het geluid van de Ovation is naar wat men zegt: 'typisch Ovation', ik weet niet hoe je dat omschrijft, maar voor mij klinkt hij bijna altijd goed, voor live optredens althans, bovendien moet je als geluidsman wel heel erg je best doen om hem 'slecht' te laten klinken. Je zou het geluid dus als praktisch kunnen omschrijven. Die Squire is gewoon een barrel die 'per ongeluk' heel goed klinkt. Hij staat altijd in open G-stemming met omwonden g-snaar, lekker vet, maar ik hou hem wel clean en transparant.
    Heb je weleens met je gitaar geslapen?
    Nee, volslagen belachelijk.
    Ooit wil ik graag nog een...
    Ik heb geen gitaar in het bijzonder op het oog, mijn ultieme gitaar ben ik nog niet tegen gekomen, merknamen zeggen me overigens niets. Ik speel thuis op een Furch die menig Martin gitaar de weg wijst. Okay, ik heb deze zomer wel eindelijk een National gekocht.


Back to top