Steve Lukather

foto: © Ralf Collaris

We zouden Lukather (Los Angeles - VS, 21 oktober 1957) of "Luke" zoals ie zichzelf laat noemen, tekort doen door hem slechts aan te spreken op die ene solo in "Rosanna". Sterker, er zijn maar weinig gitaristen die zo veel hebben gedaan als Lukather. Naast zijn continue aandeel in de successtory van Toto heeft hij gespeeld met Boz Scaggs, Los Lobotomys, Larry Carlton (Room 335, Steely Dan), Clapton, Elton John, Zakk Wylde en... heel veel studiowerk voor een gigantisch arsenaal aan bands, zangers en zangeressen van zeer uiteenlopend pluimage: rap, rock, metal, jazz. Het maakt Lukather kennelijk niet uit.

Die veelzijdigheid leidde evenwel nogal eens tot opmerkingen van criticasters die hem vanwege die veelzijdigheid maar moeilijk konden plaatsen. Hoewel het hem tegenwoordig weinig meer doet, vond hij het vroeger nogal eens vervelend dat critici over Toto spraken als "those studiomusicians". Tegenover Eddy van Halen verzuchtte Lukather in 1993 dan ook dat ie misschien wel meer gerespecteerd zou zijn als gitarist als ie zijn inzet simpelweg tot Toto had beperkt. (Voor een compleet overzicht van zijn werk en biografie verwijzen we naar www.stevelukather.net.)

Maar goed, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dus is Steve Lukather intussen naast Toto een naam op zich geworden. Zo is hij laatst genomineerd voor een Grammy-award voor zijn recente werk met Larry Carlton (uitreiking op 27 februari 2002) en trad hij onlangs op in Amsterdam tijdens The Night of the Guitar.

Hoewel Lukather naar eigen zeggen vanwege jetlag, griep en een verkeerde mix van grieponderdrukkende medicamenten en een paar biertjes niet in topvorm was tijdens The Night of the Guitar, waren wij desondanks zwaar onder de indruk en konden wij het niet laten hem een paar vragen te stellen zodat wij met trots het volgende interview aan de bezoekers van GitaarNet kunnen aanbieden:

Steve, of "Luke", je bent eigenlijk een ontzettende mazzelpik dat je zo vroeg in je leven, we praten over begin jaren '70 - je was nog niet eens 20 jaar oud - al in aanraking bent gekomen met fantastische musici. Zo ken je Jeff Porcaro, je latere bandmate van Toto, uit die tijd die toen al speelde met Steely Dan en met die band "Katy Lied" heeft opgenomen. Ik bedoel, je hebt het allemaal waargemaakt maar er is toch wel sprake van een gespreid bedje. Je kende kennelijk toen al gearriveerde musici. Is dat toeval of een soort van "noodlot"?
Ik denk inderdaad dat het een speling van het lot was dat ik - we spreken over 1973, ik was koud 16 jaar oud - op High School de broertjes Steve en Jeff Porcaro tegen het lijf liep. Misschien was het wel een vaag soort van voorbestemdheid, wie weet. Ik kan daarover niet meer zeggen dat ik dankbaar ben dat ik ze tegen ben gekomen.

In ieder geval was ik toen al een fanatiek gitarist. Ik studeerde en studeerde op de gitaar en ook op muziektheorie, muziekarrangementen en orchestratie. Ik speelde in veel bandjes en had de mazzel Steve Porcaro een keer te zien spelen. Jeff Porcaro was destijds al een legende. Jeff speelde in Steely Dan en die band was toen al een van mijn favoriete bands en is dat overigens nog steeds.

Maar goed, ik wilde graag met Steve Porcaro spelen en we spraken af eens te gaan jammen. Steve was kennelijk onder de indruk en hij vroeg mij en mijn goede vriend Mike Landau - die trouwens een geniale gitarist is - om samen met hem een band te vormen om met die band songs van Steely Dan, toegesneden op twee gitaristen, te spelen. Mike Landau en ik waren al sinds ons twaalfde jaar bevriend met elkaar. "I love him" en hij is echt een van de beste gitaristen die ik ken.

Om terug te keren op je vraag: ik denk dat ik gewoonweg het geluk had om te verkeren in dit kringetje van opkomende muzikanten. Er was sprake van een gezonde concurrentie maar dat was allemaal zeer vriendschappelijk. We liepen gewoonweg vooruit op de tijd.

Je hebt in een interview wel eens gezegd dat je eigenlijk altijd al, vanaf je jeugd zelfs, studiomuzikant wilde zijn. Toch heb je in latere interviews gezegd dat je het vervelend vond als critici over Toto spraken in de zin van "Those studiomusicians". Is die kritiek voor jou aanleiding geweest om te breken met die jeugdige wens een studiomuzikant te zijn of heb je een meerwaarde gezien in het spelen in een band?
Tsja, Toto versus studio. Weet je wat het is. We zijn nooit begonnen als een "sessionband". Om kort te zijn, eerst was er een tijdje Boz Scaggs, maar al snel belandde ik in Toto en Toto heb ik sindsdien niet losgelaten. Toto is begonnen als een band waaruit vervolgens voor sommige bandleden studio-opdrachten voortvloeiden. Toto is zeker niet ontstaan uit studiomuzikanten. Dat zou het paard achter de wagen spannen zijn. Maar, moet je luisteren, die kritiek zal me na 25 jaar gitaarspelen worst zijn.

Maar dan toch even over het verschil studio - band: is er een verschil in aanpak tussen een gitaarsolo die je speelt voor je eigen band en een solo die je speelt voor zo'n studio-opdracht?
Nee, ik bereid sowieso zelden een solo voor. In 99% van alle gevallen improviseer ik. Ik speel altijd wat in me opkomt. Ik laat de muziek die ik hoor mij leiden en laat die muziek mij vertellen hoe ik moet spelen. Ik vind dat de meest eerlijke manier om zo'n solo aan te pakken. Maar toch, er zijn solo's die ik van tevoren heb uitgewerkt maar op een of andere manier is dat dan ook meteen duidelijk te horen.

Ik kan het niet laten je even kort te ondervragen over je beroemdste solo: de solo in "Rosanna" van Toto. Dat is gewoonweg een klassieker. Hoe heb je die solo zo kunnen opnemen?
Rosanna... Er worden mij veel vragen gesteld over die solo. Ik speelde de solo op een gegeven moment toen we Rosanna voor het eerst een keer speelden met Toto. De jongens van Toto vonden die eerste solo zo gaaf dat ze me vroegen die solo nog een keer te spelen op de manier zoals ik hem die eerste keer "out of the blue" neerzette. Die eerste keer was een try-out en was niet opgenomen maar ze vonden de solo ontzettend OK. Ik moest dus mijn eigen solo als het ware instuderen voor de opname. Maar goed, de solo die uiteindelijk in Rosanna terecht is gekomen is er een die "on the spot" is opgenomen en bovendien uiteindelijk een improvisatie is.

Luke, de bezoekers van GitaarNet willen graag iets weten over gitaartechniek. Vertel ze eens hoe je "het" voor mekaar krijgt.
Techniek... ach, sinds mijn 7e jaar speel ik zo'n beetje elke dag gitaar. En ik ben nu 44 jaar oud. Doe je huiswerk, zou ik zeggen ... hahaha ... Tsja, het is een never-ending story, een eeuwige zoektocht. Als gitarist moet je weten dat je nooit en te nimmer op een ochtend wakker wordt met het idee: "Nu kan ik alles en nu weet ik alles!" En dat is juist zo leuk aan het spelen van gitaar. Je blijft altijd bezig met het zoeken naar nieuwe dingetjes, nieuwe techniekjes en andere maniertjes om dingetjes te spelen.

Een gitarist is dus nooit uitgeleerd. Toch zijn er gitaristen die op de "automatische piloot" gaan na 20 jaar ervaring. Ze kennen hun trucje en blijven daarbij. Wat maakt dat jij je maar door blijft ontwikkelen? Wat is er voor jou nog te leren? Of heb je een soort van lange-termijndoel zoals een 7e snaar op je gitaar zetten, klassieke muziek spelen, een ander instrument bespelen of zoiets?
Ik zal altijd blijven leren. Ik probeer mezelf altijd in de muzikale situatie te plaatsen waarin ik kan leren. Dat is ook de reden dat ik altijd in zoveel maffe projecten speel ... hahaha! Mijn zoon Trevor, die ook gitaar speelt, zit me al een tijdje te pushen om een 7e snaar op mijn gitaar te zetten. Volgens mij wil ie dat alleen maar omdat ie dan zelf op die gitaar kan spelen ... hahaha! Ik heb het eigenlijk nooit geprobeerd, een 7e snaar. Ik ga het zeker een keer serieus proberen. Ik heb voor de gein wel eens op die gitaar met 7 snaren van Steve Vai gespeeld maar dat was maar voor een uurtje of zo. Ik ben eigenlijk nog steeds bezig om die 6 snaren onder de knie te krijgen...

foto: © Diana Snabilie

Je hebt wel eens gezegd dat op het moment dat je een solo speelt, je niet denkt aan muziektheorie of toonladders. "Ik doe maar wat" en "het is een kwestie van ervaring", zei je. Maar als ik zo naar je solo's luister, heb ik niet het idee dat je maar wat aan rotzooit. Het is eerder zo dat je een goed bedacht verhaal vertelt in je solo's. Ben je altijd aan het improviseren als je soleert of studeer je ook wel stukken in?
Hoe meer ervaring je krijgt door jaar na jaar te spelen des te meer krijgt het improviseren zeggingskracht. Ik weet niet goed hoe ik dat moet uitleggen. Het duurt echt jaren en jaren om het onder de knie te krijgen. Het is niet zo dat je het improviseren leert en het vervolgens op een goeie dag kan. Je moet er echt voor studeren: de blues, toonladders, vingerzettingen etc. en daarbij ontzettend goed luisteren naar jezelf en daarbij voelen in jezelf. Tegenwoordig willen de meeste mensen daar geen tijd in steken en dat is dan ook de reden dat ik al in geen tijden een behoorlijke solo hebt gehoord van jongelui. Ze willen alleen maar een "rockstar" zijn en niet een goede musicus. Ik hoop dat ze het geld dat ze ermee verdienen goed sparen want erg lang zal hun carriere niet duren.

Nog even over Steely Dan. Steely Dan staat bekend om zijn vrij complexe muziek, althans er komen nogal wat modulaties voor in de stukken van Fagen en Becker. Hoe ga jij met dat soort stukken om?
Steely Dan is HET voorbeeld van hoe een band zou behoren te zijn. Hun songs zijn kleine juweeltjes die tijdloos zijn. Ik vind hun songs nu nog net ze geweldig als in de tijd dat ze net uit werden gebracht. Je kan echt ontzettend veel leren van hun muziek. Ik adviseer iedereen om elke Steely-gitaarsolo van ELKE gitarist die ooit in Steely Dan heeft gespeeld goed te bestuderen. Daar zit zeker een paar jaar aan lesstof in die solo's. Je ogen en oren zullen opengaan!

Ik vernam trouwens dat je bent genomineerd voor een Grammy Award, samen met Larry Carlton. Op 27 februari a.s. in het Staples Center in LA krijgen jullie hem misschien wel uitgereikt voor "No Substitutions" en "Room 335". Wat doet dat jou?
Het was een complete verrassing toen ik hoorde dat Larry en ik dit jaar waren genomineerd voor twee Grammy's. Ik bedoel, het is eigenlijk een grote jam met Larry die live is opgenomen. Ik ben vereerd en dankbaar, zelfs opgewonden omdat het toch weer een tijd is geleden dat ik werd genomineerd. En het is al helemaal gigantisch dat ik samen met mijn vroegere idool en goede vriend Larry ben genomineerd. Wat mij betreft hebben we al gewonnen alleen al door genomineerd te zijn. Ik heb geen idee wie in deze maffe categorie uiteindelijk de Grammy zal winnen.

foto: © Ralf Collaris

Je speelde onlangs in Amsterdam tijdens The Night of the Guitar. Ik hoorde dat je ziek was die avond. Dat was niet te horen!
Dat optreden in Amsterdam was moeilijk. Ik word nooit ziek maar mijn kinderen waren verkouden en hadden mij kennelijk aangestoken voordat ik naar Amsterdam vloog. Ik verloor m'n stem en ik voelde me niet echt OK. Maar ik deed m'n best. Ik had nog wat aspirine genomen en daar bovenop wat drank. Dat schijnt kennelijk niet de bedoeling te zijn... hahaha. In ieder geval deed ik mijn best en die Nederlandse band waar ik mee speelde was echt fantastisch! Ze hadden hun huiswerk perfect gedaan en "kicked ass". "I love those guys!" (Juan van Emmerloot, Walter Latupeirissa en Bobby v.d. Berg, red.)

Staat er nog wat te gebeuren de komende tijd?
Wel, het eerste dat op stapel staat is een nieuwe CD van Toto. We zijn zo goed als klaar met de opnamen en ik ben zeer tevreden. Steve Porcaro doet weer mee met sommige songs, Lenny Castro is weer terug en James Ingram is te horen in de background vocals. Het is een fantastische plaat en het is 100% Toto. Simon Phillips heeft achter de "knoppen" gezeten en hij heeft fantastisch werk geleverd. Het klinkt waanzinnig! We beginnen komende zomer aan onze tournee met de nieuwe CD. Ik hoop de Gitaarnet-folks dan allemaal te ontmoeten!

We zullen zeker een concertje meepikken Luke. Bedankt voor dit interview!
Thank you too, bro!

top

 Relevante links: