|
Guitar Ray ©foto: K.J. Guchelaar |
Met plezier hebben we geluisterd naar "Live At The Nix". Waarom een live-CD bij de NixBBBlues Club? Voor mij gaat het bij muziek maken vooral om interactie. Tussen de musici onderling maar vooral ook tussen band en publiek. Dan is het besluit om een live cd te maken al vrij snel genomen. Het doel van dit album is vooral om de mensen thuis een deel van het gevoel en de sfeer te 'geven' van een Guitar Ray live concert. Wat dat betreft verdienen Mark Reman (opname) en Walter Calbo( Mix en mastering) van L.A.C. Sound een grote pluim. Volgens mensen die bij de cd opnames waren klinkt 'Live at the Nix' namelijk precies zoals het die avond in de zaal klonk. 'What you hear is what you get!' en zo moet dat zijn bij een liveplaat.
Hoe zou je de stijl en sfeer van "Live At The Nix" kort willen omschrijven? Wij spelen Amerikaanse Roots & Blues muziek waarin een grote rol voor de gitaar is weggelegd. Ik zie de verschillen tussen Blues, Swing, Rhythm 'n' Blues, Country, fingerpicking, Rock 'n' Roll, Surf enz. niet zo zwart/wit en meng deze stijlen. Wat betreft de sfeer: die is fantastisch! Door de vele optredens van de afgelopen jaren hebben we een trouwe fanbase weten op te bouwen in Nederland en België. Velen daarvan waren helemaal naar Enschede gekomen. Dat de sfeer zo goed was hing ook samen met het feit dat de NixBBBlues club niet lang erna gesloopt en dus gesloten zou worden; dat gaf een extra dimensie aan het geheel. Vandaar ook deze locatie, waar het podiumgeluid zo lekker klonk dat we ooit al tegen elkaar zeiden: als we eens live opnames maken doen we het hier. Inmiddels heeft de club gelukkig een sfeervolle nieuwe locatie, waar we zojuist de cd presentatie hebben gehouden.
Is "Live At The Nix" je internationale doorbraak? De cd is net uit dus daar valt op dit moment niets zinnigs over te zeggen. Het album krijgt goede tot zeer lovende recensies en wordt veel gedraaid. Zo heb ik van verschillende Amerikaanse, Canadese, Australische, Franse en Nederlandse radiostations hun playlist toegestuurd gekregen. Leuk om te zien dat 'ie al een paar keer tot cd van de maand en cd van het jaar is uitgeroepen! Het feit dat Duke Robillard de liner notes heeft geschreven, geeft mij in ieder geval de bevestiging dat we een goed produkt hebben. Helaas is dat in deze tijd van marketing en formats niet zonder meer een garantie voor succes.
|
Seymour Duncun Antiquity pick-ups! ©foto: Watsoni |
Op "Live At The Nix" staan 4 eigen nummers. Kun je wat vertellen over je inspiratiebronnen tot het schrijven van deze nummers? Met de melodie en het akkoorden schema van 'Well D-Surfed' liep ik al een hele tijd rond. Ik raak nog altijd opgewonden van een D- akkoord met een lage d snaar(drop D tuning). Vooral in een trio zetting levert dat zo'n lekker breed en knauwend geluid op. Op enig moment begon ik van die lang doorklinkende D powerchords in eerste positie te spelen, waar over ik op de G snaar van a naar a# naar b en weer terug loop. In combinatie met een funky basloopje en een rockachtige drum groove werd het een soort van eigentijdse medium tempo Surf instrumental die wie zelf onmiddellijk met een Tarrantino film associeerden. De sound van mijn Gretsch met Bigsby plus Fender buizengalm geeft de finishing touch. Ja, echt een nummer voor een film soundtrack en 'live' favoriet.
'Brent New' is een typisch Telecaster stuk in snelle fingerpicking stijl. Dateert uit 1996 of 1997 en heb ik destijds geschreven als een soort van ode aan gitarist Brent Mason. Zijn gitaarwerk op ontelbaar veel Amerikaanse country albums was en is nog steeds een enorme inspiratiebron voor me.
Op 'Taco Taco!' wordt ook bijzonder enthousiast gereageerd. Diverse roots invloeden komen hier bijeen. De melodie lijkt erg op een thema dat ik ooit heb geschreven met met 'Swingmatism' in gedachten - mijn andere band die helaas voor de zomer ter ziele is gegaan. Dat bleef toen liggen maar uiteindelijk is het 'Taco Taco' geworden. Ook het tussenstuk lag al een tijdje klaar, maar ik kwam daar maar niet verder mee. Totdat ik de ingeving kreeg om het achter het Taco thema te plakken. Het is het ruigste nummer van de cd en zeker een van onze favorieten. Maar dacht je nou dat we er een titel voor konden bedenken? Nee dus. Totdat ik een van onze fans volledig uit zijn dak zag gaan tijdens het spelen van dit nummer. Zijn naam is Taco, vandaar.
'Rock Billy Rock!' is een echt groove stuk. Drummer Hans zette tijdens een repetitie een soort jungle ritme in waarover ik een riff met slapback echo speelde die door de bas gedubbeld werd. Daarnaast staat een dreigende kwartenstapeling centraal. De gitaar leent zich daar goed voor omdat ze min of meer in kwarten is gestemd. Grote inspiratiebron hiervoor was dus eigenlijk 'de gitaar'!
Hoe lang vorm je al met Hans Molenaar (drums) en Jaap van der Sluijs (bass/vocals) het trio "Guitar Ray & The Rhythm Dukes"? Kun je wat vertellen over de ontstaanshistorie? De gedachte die leidde tot het ontstaan van 'Guitar Ray & the Rhythm Dukes was: 'Het lijkt me waanzinnig om een band op te richten die alle roots stijlen speelt die mij een kick geven'. Mijn werk bestond sinds eind jaren tachtig uit freelance dingen zoals spelen in big bands, blues- swing en country bands en jazz schnabbels. Zelfs klassieke cd projecten. Ik heb dat allemaal heel graag gedaan (en doe het nog steeds) en er ontzettend veel van geleerd. Muzikaal open minded zijn is wat mij betreft nu eenmaal de manier om je te blijven ontwikkelen. Maar uiteindelijk kon ik daar toch niet helemaal die energie en dat ei in kwijt. Met drummer Antoon Aukes (zijn boek 'New Orleans Drumming' verscheen onlangs en krijgt wereldwijd de meest lovende recensies) en bassist Andrew Read startte ik eind jaren negentig de oerversie van 'Guitar Ray & the Rhythm Dukes'. Hans en Jaap ontmoette ik in 1998 toen ik enkele optredens deed met een countryrock band waarin zij de ritme sectie vormden. Uiteindelijk werden zij de nieuwe 'Rhythm Dukes' en in deze bezetting zijn we nu zo'n 5 jaar bezig. Ik ben heel blij met Hans en Jaap omdat ze net zo makkelijk Swing, Rock, Blues als een country train-beat kunnen spelen.
Zijn jullie professionele muzikanten? Ja, wij zijn professioneel ingestelde muzikanten. Ik leef volledig van de muziek. Ik geef drie dagen per week gitaarles en ben de rest van de tijd bezig met het spelen en daarnaast schrijven van muziek.
|
Eén en al bluesy swing! ©foto: Watsoni |
Concerten in het buitenland? USA? Met 'Guitar Ray & the Rhythm Dukes' spelen we voornamelijk in de Benelux. Uiteraard willen we dat zoveel mogelijk gaan uitbreiden en het ziet er naar uit dat de nieuwe cd ons daarbij gaat helpen. Verder zijn we alle drie individueel al jaren internationaal bezig. Jaap speelde met o.a. David GoGo en Danny Lademacher. Hans tourt heel West-Europa door met Nashville legende Charlie McCoy, in wiens Europese touring band hij al 15 jaar de vaste drummer is. In 2003 heb ik ook een aantal optredens met de Charlie McCoy Band gedaan en tijdens de Europese tour in maart 2005 doen Hans en ik weer mee.
Wat Amerika betreft, daar ben ik in 1999 twee keer geweest. Op uitnodiging van de grote baas van Fender Mexico speelde ik samen met zangeres Debby Knol voor het voltallige personeel van de Fender plant in Ensenada. Geweldig was dat! En fingerpickster Muriel Anderson vroeg mij om een solo optreden te doen tijdens haar 'All Star Guitar Night' in Los Angeles tijdens de winter NAMM. Ik vond het een hele eer om met mensen als Jerry Donahue, Martin Taylor, Howard Leese(gitarist van Heart )en Paul Rodgers in dezelfde show te staan. Tijdens diezelfde trip heb ik onderweg terug naar Nederland nog een week in Nashville gebivakkeerd en daar gejamd in die vermaarde club 'Legend's Corner' op Broadway. Later dat jaar was ik in Boston en heb daar met een aantal mensen uit de New England Blues scene gespeeld. Het wordt eigenlijk wel weer tijd om die kant op te gaan!
Experimenteer je wel eens met een andere bezetting? We hebben in augustus een optreden gedaan met toetsenman Rob Geboers (o.a. Ana Popovic, Brainbox, Flavium). Ik hoop dat we dat vaker kunnen doen: Rob is te gek! Verder spelen we sinds 1998 (toen nog met de eerste bezetting) met Sax Gordon Beadle, die waanzinnige Rhythm & Blues Saxofonist uit Boston. We hebben net 4 shows gedaan in 3 dagen. Was weer helemaal te gek. Om op je vorige vraag terug te komen: het zou leuk zijn als hij een keer een Amerikaanse tour met ons op poten kan zetten.
Je bent een veelzijdig gitarist, maar is er één muziekstijl die je voorkeur verdient? Nee, het is vooral de combinatie van Amerikaanse roots stijlen die ik graag speel.
|
Guitar Ray & The Rhythm Dukes v.l.n.r. Ray, Hans Molenaar en Jaap van der Sluijs ©foto: Watsoni |
Is Guitar Ray de Nederlandse Duke Robillard? Hahaha, dat wordt wel eens gezegd, maar...wat een vraag!? Robillard is een man die door zijn hele leven, van kinds af aan, telkens weer wordt gegrepen door de aantrekkingskracht van goede oorspronkelijke muziek die hij (nog) niet kent. Ik heb dat ook en dat houdt maar niet op. Zo kreeg ik laatst een cd met opnames uit de vroege jaren '50 waarop een zekere Frosty Pyles gitaar speelt. Nooit van gehoord, maar zooo tof! Jazzy blues met een ongelofelijke drive. Ik kreeg weer het zelfde kippenvel gevoel als toen ik op mijn zevende het intro van 'Down down' van Status Quo hoorde. Door hoesteksten op platen van Duke ben ik naar gitaristen als Bill Jennings, Tiny Grimes, Charlie Christian, Freddy King, Billy Butler, Magic Sam enz. enz. gaan luisteren. Alleen al daarom zie ik Duke als een soort gids door de bluesy straten van rootsland. En door naar de zelfde bronnen te luisteren als hij, is het niet zo verwonderlijk dat er een bepaalde verwantschap met Duke in mijn spel aanwezig is. Maar... d'r is toch echt maar één Duke!
Weet je nog leuke anekdotes over The Duke? Wat ik nooit zal vergeten is het Moulin Blues Festival 1995 in Ospel. Het festival was inmiddels afgelopen en we waren net terug in het hotel toen er op de deur werd geklopt. "Hello, where's the Jamsession?" Ja hoor, daar stond Duke met in zijn ene hand zijn gitaar en in de andere een fles one dollar Brandy.Ik had mijn Gibson L-50 archtop bij me en we hebben urenlang akoestisch blues en swing standards gespeeld, waarbij zijn drummer Marty de gitaarkoffers als slagwerk gebruikte. Trouwens, die hele dag erna beroerd geweest van die slechte drank...
Je bent technisch een zeer begaafd gitarist. In hoeverre is techniek belangrijk voor je? Laat ik het zo zeggen: zonder techniek ben en wordt je beperkt in je uitdrukkings mogelijkheden. Uiteindelijk is techniek niets anders dan een optelsom van motorische vaardigheden, die je moet weten te doseren. Het stelt mij bijvoorbeeld in staat om in hoog tempo al chicken pickend door een nummer als 'Brent New' of 'Jerry's Breakdown' heen te improviseren. Maar daar heb je bij een slowblues niets aan. Anders gezegd: techniek moet in dienst staan van het nummer.
Op "Live At The Nix" horen we een varia van gitaargeluiden. Welke gitaren en amps heb je gebruikt? Gitaren: Een Japanse'57 Fender Strat met Seymour Duncun Antiquity pick-ups. Een Fender Tele van rond circa 1970 met de originele elementen. Fantastische gitaar die ongelofelijk zingt, komt ongetwijfeld door de elzen body. Gebruik ik altijd voor slow Blues ('Reap what you sow') en natuurlijk de fingerpicking en Danny Gatton achtige nummers. Erg veelzijdige gitaar. Ze heeft veel te verduren doordat ik de ene keer met duimplektrum en dan weer met vingers of flatpick speel. Snaren gaan bij mij niet langer dan een optreden mee. Een snaren endorsement zou daarom niet gek zijn haha. Die Surf dingen speel ik op een Gretsch Nashville, met Filtertrons (verder zul je me niet vaak op gitaren met humbuckers zien spelen). De beste Bluesy Swing sound krijg ik met single-coil elementen, vind ik. Ik heb dan ook een DeArmond model 41 element op mijn Gibson ES-175 gezet. Die gitaar gebruik ik op de cd voor 'Gee I Wish'. De amps die ik op 'Live at the Nix' heb gebruikt zijn een Silverface Super Reverb en een Kendrick 212 tweed Bassman met 2 x12. Geweldige versterker die je hier nauwlijks tegenkomt. Voor extra clean boost gebruik ik een Centaur Klon pedaal.
Wat is je favoriete nummer van "Live At The Nix"? Op dit moment is dat 'Well D-Surfed'.
Nog concrete toekomstplannen? Voorlopig draait alles even om 'Live at the Nix' en de promotie daarvan. Dan moet je vooral denken aan Festival optredens waar we er in Nederland aardig wat van hebben. Maar in mijn hoofd ben ik al bezig met de stukken voor de volgende (studio) cd.
Noot van de redactie: Bezoek de website van Guitar Ray op: http://www.guitarray.com voor het beluisteren van muziekfragmenten en bekijken van video!
Relevante links:
top
|