| De naam Marc Rizzo zal misschien niet heel veel mensen iets zeggen, maar zijn bands des te meer. Als medeoprichter van de metalband Il Niño en zijn huidige band Soulfly, staat dhr. Rizzo zijn mannetje (weliswaar een klein manneke) wel in gitaarland. Daar komt nu ook een soloplaat bij onder de naam, jawel, Marc Rizzo. En dit is een nogal aparte plaat, “Colossal Myopia” geheten en uitgebracht door Mascot records.
Marc is, wellicht verrassend gezien de band waar hij deel vanuit maakt, nogal een fan van gitaarshredders en flamenco. En deze twee stijlen heeft hij samengesmolten tot een eenheid. De eerste twee nummers rossen de metalriffs en shreddersolo’s je om de oren, maar daarna ineens een ingetogen akoestisch nummer. En zo wisselt de plaat af tussen elektrisch en akoestisch en ook combinaties daarvan.
Kortom een leuke en onderhoudende plaat voor liefhebbers van shred, metal en... flamenco. Het is een beetje vergelijkbaar met de eerste annihilator, met de akoestische stukken erbij, alleen dan veel technischer en zonder zang. Het is namelijk een instrumentale plaat. Klik hier voor review
Hieronder het interview dat ik op Fields of Rock had met Marc (Soulfly speelde hier namelijk). Een no nonsense gozer die maar voor één ding leeft en dat is muziek. Herkenbaar?
|
 |
| Marc Rizzo © Diana Snabilié |
(op het moment van het interview had ik de cd helaas nog niet binnen) Ga je ook optreden met dit project en hoe gaat je dat doen?
Ik wil heel graag touren met deze plaat. Tot 19 juli tour ik met Soulfly de wereld rond, maar daarna hebben we altijd een maand rust, en die tussentijd wil ik gebruiken om te touren. Samen met een paar gasten uit New Jersey die ik goed ken. Spelen is het gewoon helemaal voor mij en ik kan er niet genoeg van krijgen.
Je soleert er driftig op los op je solo album, hoe zit dat eigenlijk bij Soulfly?
Haha, daar shredder ik niet echt, maar ik krijg genoeg ruimte om mijn ding te doen. Met name op het nieuwe materiaal werk ik ook mee en dat wordt allemaal iets technischer. De plaat zal rond september uitkomen.
Waarom in hemelsnaam de combinatie shredder versus flamenco?
Malmsteen, Paco de Lucia en tachtiger jaren shredders zijn helemaal mijn ding. Ik luister heel veel naar dit soort artiesten en speel ze ook na. Dan is een cd de volgende stap voor mij.Ik richt mij met name op de muzikanten onder ons en zeker niet op het nu-metal publiek. Dat verhaal hebben we wel gehad, mensen zijn een muziekstroming na een tijdje wel beu en dan is het weer tijd voor iets nieuws.
 |
| Marc Rizzo © Diana Snabilié |
Hoe ging het schrijfproces voor dit album?
We begonnen met wat basisideeen en die werkten wij verder uit in de studio. Daarnaast heb ik ook veel geïmproviseerd. Ik denk dat zeker 30% improvisatie is.De meeste nummers heb ik in 15 minuten geschreven. Ik leer veel van nummers van andere artisten en haal daar ook een groot deel van mijn inspiratie en ideeen uit. Zelf speel ik met name akoestische stukken, dit doe ik elke morgen, van bijvoorbeeld Paco de Lucia.De technieken van Malmsteen en de Lucia vind ik best wel vergelijkbaar.
Waar is de plaat eigenlijk opgenomen, en hoe?
Hij is opgenomen in Hell’s studio in New Jersey. We hebben er ongeveer een jaar over gedaan, over verschillende periodes verdeeld. Alle metalsounding gitaren zijn achter elkaar in een periode opgenomen, omdat je wellicht een andere sound krijgt als andere bands tussendoor opnemen in de studio.De akoestische sessie hebben we verspreid over het jaar gedaan, daar hoor je ook wel een heel klein beetje intonatie verschil als je goed luistert. De metalsound hebben we uit een POD pro gehaald, we hebben wat presets van de site van line 6 gehaald en deze gebruikt. Daarnaast hebben we het geluid wat opgekrikt met vooral equalizing. Dit werkte voor dit project het beste, al moet ik zeggen dat ik zweer bij Marshall, niets is beter als dat. Bij Soulfly gebruik ik alleen Marshall amps.
Welke gitaren zijn bij de opnames gebruikt?
De shredder/metal stuff met een Esp Viper. Maar ik speel tegenwoordig alleen nog op Yamaha’s.
Maar die staan niet echt bekend als de meest trendy gitaren?
Dat is waar ja, maar ik heb er enorm goeie ervaringen mee. Ik speel zelf op een Yamaha Pacifica uit de jaren 80 en een Yamaha akoestische gitaar. En een custom double neck, plus een nylon semi-akoestisch.Voorheen speelde ik op Esp’s, omdat ze er cool uitzien, maar die dingen zijn zo in, dat iedereen ze heeft en iedereen daardoor ook hetzelfde klinkt (die kans is inderdaad een stuk minder met een Yamaha. GN).
 |
 |
| Marc Rizzo / Soulfly @ Fields of Rock © Diana Snabilié |
Stel je je gitaren zelf af, of laat je dit doen?
Dat laat ik doen door een mannetje bij mij in de buurt.
Ben je een gearfreak? Verzamel je bijvoorbeeld gitaren.
Niet echt, alleen heb ik een aantal strats.
Gebruik je nog andere hardware?
Ik heb wat spullen van Digitech, een Whammy bijvoorbeeld. Mijn ideale combinatie is een EMG 81 (element), een Marshall en een distortion.
Waarom maak je eigenlijk niet een complete flamenco plaat?
Daar ben ik nog niet goed genoeg voor, het duurt jaren voordat je op het peil van deze gitaristen. En daarvoor zal ik nog heel veel moeten oefenen. Kom je zo trouwens nog naar ons kijken?
............. Nehhh, kan niet, ik moet Black Sabbath in originele line-up zien en die spelen gelijk met jullie.
tsja, daar kan ik inkomen.
Zie interview met rockgod Tony Iomy - in juli 2005 op deze site.
| Recensie Album Colossal Myopia - Mascot records (door onze redactie):
Bij het beluisteren van 'Colossal Myopia' moest ik denken aan een optreden van Jan Akkerman met Paco de Lucia uit de zeventiger jaren. Jan A. was in die tijd "Hot", pas verkozen tot 's werelds beste gitarist, en kreeg op die manier de kans om met de groten der aarde op gitaar samen te spelen. In dit geval was "samenspelen" echter een groot woord. Jan soleerde op een Les Paul met veel Flanger-effect (ook "Hot" in die tijd) en Paco deed zijn eigen - flamenco - ding. Als je goed luisterde kwamen ze elkaar misschien af en toe ergens tegen, maar van een "samensmelting" van stijlen was geen sprake. Nu staat Jan A. juist bekend om zijn "open staan voor andere stijlen", maar op dat moment ontstond geen synergie.
Marc Rizzo probeert die synergie van stijlen wel te bereiken op zijn soloalbum. Dat wil zeggen, er staan metal nummers op, flamenco nummers, akoestische nummers met flamenco invloeden en nummers waarbij flamenco en metal"shred" elkaar ontmoeten. Juist die laatste tracks zijn interessant. Zoals het titelnummer, dat "metal" wordt ingezet en waar vervolgens de metalriffs en het flamencospel elkaar afwisselen. Dat klassiek met metal een succesvolle combi is, is in de jaren 80 ruimschoots bewezen, maar deze "flamenco-metal" is een stuk minder "ontgonnen gebied", en klinkt behoorlijk verfrissend. Dit album staat bol van de tempowisselingen, en als je hem nietsvermoedend in je CD speler schuift, en het eerste nummer "Kilocycle Interval" door je kamer scheurt, schreeuwt je vriendin, of je moeder, of je buurman, zeer waarschijnlijk of het niet wat zachter kan. Het programmeren van de CD op track nr. 3 (Remember the future; langzaam, akoestisch, beetje flamenco, met zelfs vogeltjes op de achtergrond!) zal een zeer vredige stemming in de huiskamer opleveren...Een CD kortom die aan meerdere stemmingen tegemoet komt en fris en vernieuwend klinkt, van een gitarist die één van de dé gitaarbeloftes voor de toekomst is. |
top
Relevante links:
|
Direct zoeken op
