|
| Gert de Meijer |
Jouw cd "Behind the Dunes" is bij de kenners heel goed ontvangen. Nu ligtje nieuwe cd "Acoustickled" er, wat is het grote verschil met "The Dunes"?
Ik denk vooral dat de composities meer structuur bevatten, mijn gitaartechniek nog verder is verbeterd en er ook meer gevoel en emotie spreekt. Het is een cd gewordendie interessant is voor gitaartechneuten maar ook gewoon de muziekliefhebberkan boeien. En dat is natuurlijk goed. Uiteindelijk speel ik gitaar om op dat instrument iets te vertellen. Muzikale verhaaltjes. Ook de opnames zelf zijn beter. Minder compressie en een mooi donker en warm geluid.
"Acoustickled" heeft toch wel weer het duidelijke "Michael Hedges gevoel".Stoort je dat, dat je met Hedges wordt vergeleken?
Dat is in bepaalde opzichten een compliment. Echter ik ben Gert de Meijer en ik speel mijn muziek. Hedges was een baanbreker en een fantastische gitarist. Ik heb geluisterd en die invloeden zitten wel in mijn spel. Wat ik deel met Hedges is de voorliefde voor allerlei open stemmingen en klankkleuren. Maar ook gitaristen als Preston Reed, Lee Ritenour en de oude bluesgitaristen hebben mijn spel beïnvloed. Het grootste compliment kreeg ik vorig jaar toch van Tommy Emmannuel, die me een nummer hoorde spelen en toen zei: 'this is obviously again one of your own compositions'. En zo is het ook. Een eigen muzikale handtekening. Dat is ook waar Acoustic Music Records (Gerts platenmaatschappij red) op screent. Niet alleen op techniek, maar ook op wat je onderscheidt van anderen in je spel en composities. Bij mij is dat mijn 12-snarige spel en mijn eigen ontwikkelde technieken.
Jouw composities lijken sterker geworden dan op "The Dunes". Wat is jouw visie hierop?
Daar ben ik het mee eens. Ik ontwikkel me nog steeds. Techniek is niet het probleem.Wel hoe je de inspiratie omzet in een compositie en vervolgens hoe je dat structureert.John Fahey bijvoorbeeld is een gitarist waar ik vroeger echt veel naar luisterde en die in zijn composities heerlijk kon wegdrijven. Nadeel is dan dat het niet altijd de kop en staart heeft die de gemiddelde luisteraar nodig heeft. Ik heb door kritieken geleerd dat ik erop moet letten dat het ook een ingang heeft bij de gemiddelde luisteraar. Die wil herkenning. Een thema met een refrein. Dat beïnvloedt wel hoe je speelt en componeert. Op "The Dunes" was ik onbevangen bezig. "Acoustickled" is meer een product met balans tussen alle elementen.
Op "Domburg Beach" uit zich dat door een sterke melodielijn, waar ook een duidelijk "interactief gevoel" ontstaat. Beschrijf dat nummer eens.
Domburg Beach is ontstaan na een strandwandeling. Domburg heeft een mooi breed strand. Ik was er met een liefde, de zon scheen, het was intiem. Tegelijkertijd waren er veel toeristen. Een tegenstelling dus.Je komt thuis, pakt je gitaar en gaat spelen vanuit het aanwezige gevoel. Zo ontstaat het. Dat verklaart misschien ook het "interactieve" stuk. Ik denk dat de situatie herkenbaar is. Dat je onbewust in een bepaalde sfeer een melodie neerlegt die universeel is. Het thema is namelijk universeel. Liefde en weemoed.Om dat te vertalen naar je gitaar is een talent. De output is een melodielijn in een structuur en de keuze voor bepaalde klanken in een bepaalde stemming. Onbewust greep ik naar een DADGAD stemming. Door dan te werken met brede akkoorden en langere sustains krijg je een sfeer die openheid en rust overbrengt.
"Fahey's retreat" heeft een bluesachtig tintje door de "bendings" in het stuk en ook weer een prachtige melodie. Hoe ontstond dit nummer?
Klopt. Dit nummer heeft een speciale betekenis voor me. Fahey-kenners zullen meteen begrijpen waarom. Ik gebruik hier enkele van zijn thema's en maak een sfeer die hij in zijn muziek had. Vooral de oude Takoma - opnames zoals bijvoorbeeld 'Days gone by' en 'Blind Joe Death' hebben die echte Fahey- loopjes en arpeggio's. 'Fahey's retreat' is ontstaan toen ik hoorde dat hij was overleden. In gedachten hoorde ik zijn spel met de bekende thema's en ik hoorde mijn favoriete nummers van hem.Al spelende ontstond een mix van zijn thema's met mijn eigen spel en eigen variaties. Het is een soort eerbetoon en een grensoverschrijdende (blues-) compositie tegelijk. Precies zoals Fahey zelf ook was.
"Your in my veins", een prachtige compositie, behoort zeker ook tot één van de beste nummers qua compositie, met wat jazzy klinkende akkoorden. In wat voor "open stemming" speel je hier?
De stemming is een eigen vinding: CGDFCD.Het nummer is voor iemand geschreven die me erg dierbaar is. Ook hier was het trouwens in een uurtje klaar. In één van de komende workshops in het maandblad Gitaarplus zal ik de tabs (de basis) behandelen.
Over het nummer "Friday": de typische Hedges stijl, een verhalende compositie dat bepaaldebeelden oproept... Wat trekt je aan in de muziek van Michael Hedges?
Michael Hedges is een vernieuwer geweest doordat hij alternatieven zocht binnen een bepaald idioom: ritme, melodie, herkenbaarheid en bijzondere harmonieen. Hij kon zowel uiterst simplistisch spelen (All along the Watchtower bijvoorbeeld) als uiterst gecompliceerd (Breakfast in the field). Wat me in zijn muziek aantrekt is dat zijn goede techniek in dienst staat van het gevoel en de compositie.Het klopt inderdaad dat hij beelden oproept, maar ook wel een soort van verrassing.Ik vond zijn composities altijd verrassend en nog steeds kan ik soms nieuwe dingen horen in zijn muziek. Het is jammer dat hij er niet meer is.
In "Time Stealing" zit ook weer een sterk thema, met zeer mooi wisselende akkoorden en flageoletten met een mooi melancholisch gevoel er in. Hoe belangrijk is gevoel in jouw composities?
Gevoel is de basis. De emotie of het gevoel wordt inspiratie en resulteert in een compositie. Willem van Hanegem roept dat op bij mij. Waarom? Is een lang verhaal.Hij komt uit Breskens waar mijn ouders vandaan komen. Mijn vader heeft veel verteld over WO II en de bombardementen. Willems vader overleed tijdens die bombardementen terwijl hij een vrouw en haar baby beschermde. Die baby is nu één van Willems beste vrienden. Wat een thema! Ik moest een nummer spelen onder beelden van de voetballer Van Hanegem voor de NOS en dacht toch constant aan dat verhaal. Gevoel en techniek kwamen samen. Zo'n compositie ontstaat dan heel integer.In principe staat het gevoel of een emotie centraal en dat vertaal je op je instrument.Je techniek moet in dienst staan van de compositie en niet andersom.
Je bent van je oude Washburn gitaar overgestapt naar een Furch gitaaren een Lowden. Welke modellen bespeel je en wat is het grote verschil metde Washburn gitaar, qua sound en bespeelbaarheid?
Mijn Washburn was een bijzonder model zonder cutaway. Toch ben ik op de Furch overgestapt omdat deze nog meer het geluid geeft wat ik zoek. Door het ceder houten bovenblad krijg je warme bassen. Doordat ik op dikkere snaren speel (056 - 013)is ook bespeelbaarheid belangrijk. Deze Furch (SJV-12 Deluxe) is door Sjak Zwier onder handen genomen, waardoor hij nog is verbeterd. Sjak heeft een Fishman ingebouwd, de afstelling verzorgd en de kam bijgevijld. Daardoor is een heldere toon ontstaan met behoud van die lage bassen en speelcomfort. Een heerlijke gitaar.
Ik heb twee 6-snarige modellen: een Furch S-20 die erg goed klinkt voor een deels gelamineerde gitaar. Deze gitaar word over enkele weken vervangen door een S22,die een massief boven- en achterblad heeft. Hij wordt voorzien van het LR Braggs duet systeem, een combinatie van piezo en microfoon. Furch gitaren zijn gewoon goede en betaalbare gitaren die soms een wat neutrale klank hebben. De keuze voor het soort snaren en je eigen techniek brengen het geluid tot leven.
De lowden F32C is absoluut een geweldig instrument. Ik heb geluk gehad dat deze gitaar toevallig ook nog extra goed klinkt. Waarom weet ik niet. Peter Finger had drie F32C's en geen enkele klonk zo mooi en vol als die van mij. Ik heb mijn Lowden (die altijd standaard op 012 worden afgesteld) door Sjak Zwier op 011 laten afstellen.Daardoor speelt hij wat lichter en is toch vol van klank. Vooral de nummers in open stemmingen zijn voor mijn Lowden. De Furch gebruik ik vooral voor de meer bluesy nummers.
Je bent in april op het Acoustic Strings Festival in Raalte geweest,waar je een optreden en een workshop hebt gegeven. Hoe heb je dat ervaren?
Het was een geweldig festival waar de Nederlandse akoestische liefhebber zijn hart kon ophalen. Goed georganiseerd, interessante gitaristen, leuke "stands".Het samenvallen van optredens met workshops was minder geslaagd en wordt in de nieuwe editie (maart 2003) anders geregeld. Het kan een festival met een internationale uitstraling worden. Eigenlijk zou iedere akoestische gitarist er heen moeten.Ik vind het grote klasse van Joop Essers en zijn team om het weer op te zetten.Ze verdienen dan ook een groot compliment. Het feit dat ook Acoustic Music Recordsaanwezig was alsmede een Engelse "stand" geeft al aan dat het in beginsel al goed zit.Daarnaast is het heerlijk natuurlijk om al die gitaarliefhebbers bij elkaar te hebben.
Je hebt ook iets van Leo Kottke gehoord, hoe ging dat?
Een vriend van mij mailt intensief met één van Kottke's grootste fans. Ze woont in de USAen heeft veel contact met Leo Kottke. Die vriend heeft mijn cd opgestuurd en die is daar beluisterd. En gelukkig in zeer goede aarde gevallen. Het idee om via een Amerikaanse toerorganisator een onafhankelijke USA-tour te gaan organiseren kwam uit die hoek en is nog actueel. Wel leuk dus.
Heb je een managementbureau dat optredens voor je regelt, ook met het oogop een meer internationale doorbraak en wat komt er allemaal bij kijken om een succesvol gitarist te worden, naast de commerciële beslommeringen?
Nee, ik heb geen management. Ik heb het geprobeerd maar er is hier geen interesse. Niet commercieel genoeg. Persoonlijk denk ik eigenlijk dat er geen visie is bij managementbureaus t.a.v. akoestische muziek en dat ze weinig afweten van de mogelijkheden die een fingerstyle gitarist kan bieden.In Nederland is het niet eenvoudig om als gitarist concerten te krijgen.Ik speel dan ook meer in het buitenland dan in eigen land.Buitenlandse concerten krijg ik door contacten te leggen, cd's op te sturen etc.In Duitsland, Engeland en Frankrijk leeft "de gitaar" veel meer. Toch blijf ik het jammer vinden dat 't zo moeilijk is in eigen land.Op een festival als Lowlands zou mijn muziek echt niet misstaan. Goed voor diegenen die even behoefte hebben aan contemplatieve muziek. Even wat ander soort tonen. Tja, om een succesvol gitarist te worden moet je veel oefenen, creatief zijn, de gitaar ademen en onafhankelijk zijn. Ik heb zelf nogal wat fasen doorlopen. Van de roots tot jazz. Ook het spelen van de 5-snarige banjo heeft veel invloed op mijn spel gehad.Voor de rest moet je ook wel wat geluk hebben denk ik.
Akoestische gitaarmuziek wordt in Nederland nauwelijks op de radio en tv uitgezonden. Dit lijkt me een flinke beperking wanneer je je wil presenteren aan een groot publiek. Toch ben je er in geslaagd in een sportprogramma op te treden, hoe was dat?
Dat was een leuke ervaring. Ik heb contact met "Sport op Maandag" gezocht en nadat ze mijn site hadden bezocht, was het in orde. Omdat Willem van Hanegem de gast was en ik zelf al had aangegeven juist muziek onder beelden van hem te maken, kwam het precies zo uit. Toeval bestaat niet. Ik zou het graag nog eens doen.
Hoe is de opname van "Acoustickled" bij AMR verlopen, hoeveel vrijheid heb je om je eigen composities te maken, en heb je de cd in "one shoot" opgenomen zonder dubbing?
De opnames vonden plaats in de homestudio van AMR in Osnabruck (D). Gewoon twee microfoons en dan de pc in.Ik ben donderdags in de ochtend begonnen. Bijna alle nummers in één keer erop.Twee nummers heb ik opnieuw gedaan.De volgende ochtend nam ik nog 5 nummers op 6-snarige gitaren op.Daar heb ik er 2 van geschrapt.We zijn vrijdagsmiddags al gaan mixen. Ik heb op twee nummers alles puur gelaten.De andere nummers hebben we een heel lichte galm gegeven. De 12 string Furch klinkt van nature al zo zingend, dat daar weinig voor nodig was.
Tot slot: wat zijn je plannen voor de nabije toekomst en waar en wanneer kunnen we je horen en zien in Nederland?
Ik ga mijn concerten verder uitbouwen en wil eigenlijk toch proberen meer in Nederland te spelen. Voorts geef ik in november een showcase in muziekwinkel Guitarcenter te Wierden.Ik demonstreer daar Furch-gitaren alsmede gitaren die de winkel in het assortiment heeft.Laat technieken zien en horen. Ik zou ook wel meer in die richting willen doen voor Vox Humana en Sjak Zwier die me aan mijn Furch-endorsement hielpen.Daarnaast ben ik als gitarist actief in een rocktrio ('No Frontiers') dat met een hele goede zangeres en twee gitaristen werkt. Daar nemen we in oktober een nieuwe cd mee op en gaan de nodige optredens doen. Lekker Ierse ballads spelen en zingen. Een heel andere manier van gitaarspelen, gewoon functioneel in dienst van de zangpartijen met hier en daar een gitaarloopje.Verder ben ik bezig met enkele buitenlandse concerten en ga ik door met mijn workshops in 'Gitaarplus'.
"Acoustickled" is een zeer geslaagde cd geworden, waar Gert de Meijer zekerhoge ogen mee zal gooien, ook in het licht van een internationale carriere.
top
Relevante links:
<
--next page-->
|
Direct zoeken op
